Dlaczego nie potrafię kontrolować płaczu?

Witam, mam 25 lat, pracuję jako supervisor w sieci restauracji i kafejek w jednym z jej oddziałów. Kilka miesięcy temu pojawił się pewien problem, z którym nie potrafię sobie poradzić, a mianowicie jedna z moich emocji, którą jest płacz. W sytuacji stresowej dla mnie, a ostatnio nawet takiej, która nie jest jakimś wielkim problemem, zaczynam płakać, nie potrafię tego powstrzymać, nawet jeśli jest to przy klientach i czym bardziej się staram to robić tym gorzej i płacz się tylko nasila. Serce i wszystko w środku jest jakby ściśnięte i nie potrafię z siebie wydusić ani jednego słowa, a wszelkie próby kończą się porażką. Ostatnio dzieję się tak nawet bez żadnego powodu, przyczyny. Wystarczy ze zacznę coś analizować, ktoś coś powie nie po mojej myśli i od razu pojawia się to uczucie płaczu i łzy. Staram się wtedy wyjść i opanować, ale jeśli tylko ktoś wyjdzie za mną i zapyta co się dzieje to wszystko wybucha i znowu się zaczyna, płacz, brak słów - nie mogę tego zatrzymać. Czuję się bardzo niezręcznie gdy ten stan się pojawia. Nie chcę uchodzić w pracy za mazgaja. Mój chłopak daje mi duże wsparcie i próbuje pomóc, ale to nic nie daje. Czy to są objawy depresji?

KOBIETA, 27 LAT ponad rok temu

Psychologia Problemy psychologiczne Emocje

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

95 poziom zaufania

Witam!
Sądzę, że są to raczej problemy emocjonalne, np. tłumienie w sobie emocji, co powoduje narastanie napięcia i wybuchy płaczu. Warto, żeby zastanowiła się Pani, czy nie bierze na siebie zbyt wielu obowiązków i czy nie czuje się Pani przemęczona. Problem z jakim się Pani zmaga, może być także związany z niską samooceną. Pisze Pani, że uwagi innych osób lub odmienne zdanie na jakiś temat wywołują płacz.
Warto, żeby wzięła Pani udział w treningach lub warsztatach, które pomogą Pani poradzić sobie w trudnych sytuacjach. Polecam zajęcia z radzenia sobie ze stresem, komunikacji interpersonalnej, pracy z grupą, itp. Będzie Pani mogła w komfortowych warunkach dowiedzieć się, jak radzić sobie z trudnościami i stresem, by nie prowadziło to do płaczu.
Zachęcam również do korzystania z metod relaksacyjnych i pamiętania o swoich potrzebach. Może Pani uczęszczać na jogę (wycisza i zmniejsza napięcie, uczy kontroli swojego ciała), słuchać kojącej muzyki (wybór należy do Pani) czy stosować aromaterapię. Relaks i odpowiednie radzenie sobie ze stresem mogą zmniejszyć Pani dolegliwość i pozwolić sprawnie funkcjonować w pracy, ale także w życiu prywatnym.

Pozdrawiam

Mgr Bożena Waluś Psychologia, Gliwice

94 poziom zaufania

Witam,

płacz może być wynikiem bezsilności, bezradności, reakcją na poradzenie sobie z problem, w taki sposób reagują dzieci, w sytuacji, kiedy nie wiedzą , co trzeba robić , płaczą. Płacz może być reakcją na rozładowanie napięcia czyli lęku, związanego z trudną sytuacją, jest to - naturalny sposób rozładowywania dyskomfortu, organizm dąży do homeostazy. Płacz jest zachowaniem, które spójne jest ze smutkiem - emocja podstawowa, wszystko jest wynikiem negatywnych wzorów myślenia.
Zalecałabym Pani psychoterapię poznawczo - behawioralną, ze specjalistą łatwiej będzie poradzić sobie z problemem.

Pozdrawiam serdecznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Dziecko wymusza wszystko płaczem - jak reagować? – odpowiada Mgr Aurelia Grzmot-Bilska
Jak kontrolować nastrój? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak kontrolować napady płaczu? – odpowiada Mgr Małgorzata Ziółkowska
Mój 16-miesięczny synek budzi się w nocy z okropnym płaczem, co robić? – odpowiada Mgr Aurelia Grzmot-Bilska
Dlaczego nie potrafię opanować swoich emocji? – odpowiada Mgr Sylwia Ciężka
Jak powstrzymać płacz przy okazywaniu emocji? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak poradzić sobie z codziennym płaczem? – odpowiada Mgr Oliwia Mazelewska-Sokołowska
Napady płaczu, myśli samobójcze - co mi jest? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Dlaczego nie potrafię poradzić sobie z rozstaniem mimo czasu, jaki upłynął? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak poradzić sobie z nadwrażliwością prowadzącą do płaczu? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek

artykuły

„Chłopaki nie płaczą", czyli dlaczego zdecydowana większość osób poszukujących pomocy psychologicznej to kobiety

Stereotypowy obraz mężczyzny opiera się na odwadze

Wojna zostawia trwałe ślady w psychice. Jak radzić sobie z zespołem stresu pourazowego?

Jesteśmy świadkami konfliktu zbrojnego w Ukrainie.

Cięcie się - przyczyny, zachowanie agresywne w depresji

Zaburzenia psychiczne są poważnymi chorobami. Wiel

Co sugeruje moje zachowanie, którego nie potrafię kontrolować?

Pomocy co to może być, wiem że to dziwne ale strasznie boję się lekarzy. Rozmawiam sama ze sobą nawet na ulicy czy w sklepie, często krzyczę też różne przeklenstwa nie umiem tego kontrolować

KOBIETA, 19 LAT ponad rok temu

Histeria Konsultacje psychologiczne Psychiatria Psychologia Konsultacje psychiatryczne

Psycholog dziecięcy Joanna Skwara Psychologia, Rabka Zdrój

19 poziom zaufania

➸ Rozumiem, że obecnie przeżywa Pani trudne doświadczenie. Objawy, o których wspomina są niepokojące. Nie może jednak postawić konkretnej diagnozy na podstawie informacji, które Pani podała.

➸ W tym kontekście, bardzo ważne jest, aby skonsultować się z odpowiednim specjalistą, aby uzyskać precyzyjną diagnozę i pomoc. Warto udać się do lekarza rodzinnego, aby ten skierował Panią w odpowiednie miejsce. Być może także do lekarza psychiatry.

➸ Pani opis sugeruje, że objawy mogą być związane z zespołem Tourette'a, który często charakteryzuje się mimowolnymi ruchami i dźwiękami, w tym przekleństwami (co jest znane jako koprolalia). To jednak jest tylko jedna z możliwości. Te objawy mogą również wynikać z innych przyczyn.

➸ Rozumiem, że może Pani obawiać się spotkania z lekarzem, ale jest to niezbędne do znalezienia przyczyny Pani problemów i wdrożenia odpowiednich działań, które pomogą go rozwiązać.

➸ Ponadto, spotkania z psychologiem lub psychoterapeutą mogą okazać się pomocne, zarówno w radzeniu sobie z lękiem związanym z wizytą u lekarza, jak i w nauce zarządzania swoimi objawami. Proszę pamiętać, że zdrowie jest najważniejsze i nie ma powodu do wstydu czy strachu.

Z wyrazami wsparcia,

Joanna Skwara

www.joannaskwara.pl

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Czy to może być mizofonia? – odpowiada Mgr Marek Lisowski
Czy agresja i wulgarne zachowanie to objaw zespołu Aspergera? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Dlaczego, odkąd jestem matką, nie kontroluje swojego zachowania? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Nie potrafię dogadać się z moją mamą – odpowiada Paulina Witek
Moje dziecko ciągle krzyczy, nie potrafi się bawić z innymi dziećmi – odpowiada Mgr Aurelia Grzmot-Bilska
Czy po epizodzie manii można nie pamiętać swoich zachowań? – odpowiada Redakcja abcZdrowie
Zaburzenia zachowania u 90-letniej osoby – odpowiada Mgr Barbara Szalacha
Jak kontrolować swoje zachowanie i nie ranić bliskich? – odpowiada Mgr Magdalena Klekotko
Irracjonalne zachowania u 6-latka – odpowiada Mgr Dorota Nowacka
Trudności z opanowaniem zachowania – odpowiada Mgr Karolina Matlak

artykuły

Daniel Obajtek, prezes PKN Orlen, ma zespół Tourette'a. Co wiemy o chorobie?

Daniel Obajtek, były wójt Pcimia, a obecnie dyrekt

Traktujmy psychosomatyków poważnie

Materiał prasowy: Prószyński Media Fragment książ

Kampania na rzecz walki z rakiem piersi (WIDEO)

-Wszystkich państwa witam na uroczystym śniadani

Lek. Zbigniew Łucki Psychiatra, Konstantynów Łódzki

umów wizytę

Lek. Agnieszka Łukasiewicz Psychiatria, Warszawa

umów wizytę

Lek. Michał Piotrkowicz Psychiatria, Warszawa

umów wizytę

Justyna Car Psychiatria, Warszawa

umów wizytę

Ciągle kontroluję swojego partnera i nie potrafię nad tym zapanować. Co robić?

Mam 20 lat, jestem kobieta. Jestem w stałym związku 3 lata, a czerwcu tego roku urodziłam córeczkę. Niedługo po urodzeniu dziecka zabił się mój jedyny brat. Oprócz niego nie mam nikogo, ponieważ moi rodzice się ode mnie odwrócili. Pomimo, że teraz mam swoją rodzinę zaczynam czuć, że jest ze mną coś nie tak i przez to tylko cierpi mój chłopak.

Zaczęło się to wszystko jak pojechałam rodzić małą. On poszedł zrobić pępkowe ze swoim bratem i od tamtej pory wychodzi co tydzień w sobotę, a ja nie potrafię go zatrzymać. Zanim urodziłam obiecywał mi, że będzie lepiej jak mała się urodzi, że wszystko się zmieni na lepsze - niestety zmieniło się na gorsze. Co sobotę wychodzi z bratem, a jak chciałam go ostatnio zatrzymać to zarzucił mi, że nie chcę go puścić, bo ja nie mam z kim wyjść, a ja nie chciałam go puścić, bo tydzień wcześniej miał iść tylko na godzinę, a wrócił na drugi dzień po połuniu. Od tamtej pory zaczęłam tracić do niego zaufanie.

Teraz gdzie nie wyjdzie czy czego nie robi - kontroluję to, a jeszcze jak wyjdzie do sklepu i nie ma go 5 minut to ja już wydzwaniam gdzie jest, dlaczego tak długo - nie potrafię tego opanować. Nawet jak chodzi do pracy to piszę mu, że pewnie jest gdzieś indziej, że mnie zdradza. Nie chcę tego robic, ale nie potrafię tego opanować. Dlaczego tak jest? Co się ze mną dzieje? Co zrobić, żeby to zmienić? Proszę o pomoc.

KOBIETA, 20 LAT ponad rok temu

Konflikty w związku Psychologia Relacje z partnerem

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

95 poziom zaufania

Witam!

Twoje zachowanie jest uzasadnione tym, że zajmujesz się małym dzieckiem, które jest całkowicie zależne od osób dorosłych. Twój partner w pewien sposób ucieka od obowiązków domowych i spędza czas z kolegami. W takiej sytuacji możesz czuć się oszukiwana. Czujesz się niepewnie, ponieważ na Ciebie spadła większość obowiązków związanych z pielęgnacją córeczki.

Razem z partnerem powinniście dzielić się obowiązkami domowymi. Porozmawiaj z nim o tym. Możecie ustalić, kto kiedy i na ile czasu wychodzi z domu. Bycie młodą mamą nie oznacza, że masz cały swój czas poświęcać dziecku. Zadbaj o siebie i relaksuj się.W tym czasie Twój partner może zajmować się córką.

Myślę także, że mogłabyś spróbować pracy z psychologiem, by móc rozwiązać swoje problemy. Jest wiele ośrodków oferujących bezpłatną pomoc. Mogłabyś wtedy pomóc sobie, a także całej swojej rodzinie. Poprawa Twojego samopoczucia wpłynie także pozytywnie na samopoczucie córeczki.

Pozdrawiam