Witam,
Myślę, że wizyta u psychiatry jest w Pana przypadku koniecznością.
Pozdrawiam
Agnieszka Jabłonowska
Dzień Dobry Panu,
Mam nadzieję, że sama już Pana decyzja, by napisać o sobie, o swoich wyzwaniach, już trochę Panu pomogła.
Bo, samo werbalizowanie, wyrażanie tego, co się czuje, powoduje redukcję stresu.
Chcę się z Panem podzielić przesłaniem, że:
Tam, gdzie nie widać sensu, ten sens się własnie zaczyna!
Zaprezentowane przez Pana symptomy mogą wskazywać na stan prodepresyjny/depresyjny? dlatego celowa byłaby pilna/osobista
konsultacja w Poradni zdrowia Psychicznego (w ramach NFZ-tu, bez skierowania albo prywatnie).
Napisał Pan, że wyobraża sobie "straszne rzeczy" i ma zmienne
nastroje..., domniemam, że pojawiła się jakaś przyczyna Pana smutku i rozpaczy?
Od jak dawna ma Pan obniżony nastrój?
Czy coś znaczącego/trudnego emocjonalnie wydarzyło się ostatnio w Pana życiu?
Jak wygląda Pana styl życia? (napisał Pan, że jest sportowcem)
Jak radzi sobie Pan ze stresem?
Jak ocenia Pan swoją relacje małżeńską?
Czy czuje się Pan ważny, kochany, potrzebny?
Z Pana relacji wnioskuję, że zmiany nastroju, wraz z (domniemam)
nagromadzonymi sytuacjami stresowymi, zmieniają odbiór rzeczywistości.
Ten obniżony nastrój powoduje, że zaczął Pan postrzegać świat w ciemnych kolorach i przestał cieszyć się codziennością życia.
Do wzmocnienia zmiany nastroju, może przyczyniać się tzw. kryzys wieku, tzw. drugiej połowy życia...
Podsumowując, podkreślam pomoc specjalistyczna jest Panu niezbędna.
Proszę sięgnąć po potrzebne Panu wsparcie psychologiczne/psychoterapeutyczne, gdyż same symptomy nie miną.
Pod okiem Specjalisty będzie Pan mógł dotrzeć do przyczyny symptomatycznej, by odbudować i wzmocnić siebie, by nadać życiu być może nowe? znaczenie, czego serdecznie Panu życzę,
Gdyby miał Pan życzenie rozmowy ze mną, zapraszam do kontaktu via Skype.
irena.mielnik.madej@gmail.com
tel. 502 749 605
Witam Pana,
Pana obniżony nastrój i myśli samobójcze mogą wynikać
z przykrych doświadczeń z przeszłości, a także z braku zdolności
do prawidłowego czy konstruktywnego przeżywania stresu.
Jednak rzetelną diagnozę można postawić tylko podczas osobistej
konsultacji, po wnikliwym wywiadzie i zbadaniu okoliczności,
które doprowadziły do opisanych zaburzeń.
Przede wszystkim ważne jest, żeby Pana problem został prawidłowo
zdiagnozowany i żeby podjął Pan leczenie i psychoterapię.
W leczeniu zaburzeń depresyjnych i ich konsekwencji doskonale
sprawdza się farmakoterapia wspomagana psychoterapią.
Zachęcam do konsultacji z lekarzem psychiatrą,
a przede wszystkim z psychoterapeutą, który dotrze
do źródeł Pana częstych zmian nastroju i dobierze odpowiednią
technikę, dzięki której problem zostanie rozwiązany,
a Pan znów będzie mógł cieszyć się życiem.
Proszę nie zwlekać, problem sam się nie rozwiąże.
Gdyby chciał Pan porozmawiać ze mną o problemie,
to zapraszam do kontaktu.
Istnieje możliwość konsultacji online,
np. za pośrednictwem komunikatora Skype.
Pozdrawiam serdecznie,
Hanna Markiewicz,
psycholog,
konsultacje@psycholog24online.pl
http://psycholog24online.pl
No wie Pan nie ma Pan się czego wstydzić. jednen na pięciu ma podobne problemy.
Należałoby bezwłocznie iść do psychoterapeuty ( z naciskiem na
bezzwłocznie) Ewentualnie może Pan spróbować porady ( to się
nazywa sesja ( trwa ok. 50 minut) online przez Skype.
Pozdrawiam
Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:
-Witam ponownie, dzień dobry lato WP, teraz por
Rozwijająca się epidemia koronawirusa przyczyniła
Depresja może dotknąć każdego z nas Depresja może
Witam. W końcu zdecydowałam się napisać, aby poznać przyczynę zmiany, która we mnie zaszła. Zaczęło się od bólów głowy, które trwały przez dwa tygodnie. W tym czasie miałam napady smutku, beznadziejności, poczucia winy, ale starałam się otaczać ludźmi, wśród których zapominałam nieco o swoim przygnębieniu. Bóle głowy ustały, ale wraz z nimi nic więcej. Pomimo długiego spania potrzebowałam w ciągu dnia drzemki, wciąż chodziłam zmęczona, brakowało mi do jakiejkolwiek motywacji.
Od kilku dni na nic nie mam ochoty. Ciągle bym spała, albo leżała i patrzyła w jeden punkt. Męczą mnie koszmary nocne. Najchętniej w ogóle nie spotykałabym się ze znajomymi i ograniczyłam to do minimum, ale nie chcę wzbudzić podejrzeń, więc staram się czasem z kimś zobaczyć. Z rodzicami nie mam ochoty rozmawiać, a każde ich słowo, nie wiem czemu, bardzo mnie denerwuje. Nie żartuję jak wcześniej z nimi, po prostu uśmiecham się jak coś powiedzą, albo wykonuje czynność, żeby mieć spokój. Nie wszystkich da się oszukać i większość zauważa moją zmianę.
Uśmiecham się tylko wtedy i mówie, że mam zły dzień, albo, że tylko im się tak wydaje. Niestety, nie jest to takie łatwo, bo zawsze byłam energiczną osobą, która chętnie bawiła się na imprezach, spotykała się ze znajomymi i wysuwała własne inicjatywy dotyczące spędzania wolnego czasu. Najbardziej chciałabym, żeby wszyscy przestali się mną interesować i żebym mogła cały dzień spać, albo leżeć i mieć spokój. Czasem zaczynam się zastanawiać, czy wszystko ze mną w porządku, bo dwa razy słyszałam jakieś dźwięki, albo głos, nie wiem co to było.
Jem normalnie, tzn. od około dwóch - trzech lat ciągle kontroluje, to co jem, stale jestem na diecie. Kiedy byłam młodsza (4-6 podstawówki) byłam troszkę pulchniejszą dziewczynką i już wtedy zaczynałam mieć myśli samobójcze, obmyślałam to, planowałam, dopóki smutek nie odszedł. Rok temu, dokładnie w styczniu, złapało mnie coś podobnego. Nie widziałam w niczym sensu, wszystko było dla mnie rutyną. Przeszło mi po około 2 miesiącach. Mam 17 lat, w szkole nie mam problemów, w domu też nie, w zasadzie to nigdzie, dlatego tak bardzo zastanawiam się, co jest przyczyną mojego nastroju.
Rodzicom o swoim humorze nie zamierzam mówić, ani sięgać porad. Wiem w jaki sposób by zareagowali, po drugie wyszłabym na wariatkę, po trzecie nie mam ochoty ich zajmować moimi problemami, wystarczą, że mają swoje. Poza tym, kiedy sobie wyobrażam, ze mogłabym im cokolwiek powiedzieć ogarnia mnie złość i zarazem chęć płaczu. Nie wiem, co mam zrobić. Staram się normalnie funkcjonować, ale po prostu mi się nie chce. Może jakieś tabletki na uspokojenie wystarczą? Bardzo proszę o poradę.
Witam!
Wahania nastroju i pogarszające się samopoczucie, do którego dochodzą także problemy związane z ciągłym zmęczeniem i zaburzeniami snu, są niepokojącymi objawami. Towarzyszące temu myśli samobójcze są sygnałem, że należałoby jak najszybciej skonsultować się z lekarzem psychiatrą.
Objawy, które u siebie zaobserwowałaś nasilają się i zaczynają zaburzać Twoje codzienne funkcjonowanie. Dlatego też uważam, że powinnaś o swoich problemach opowiedzieć rodzicom. Oni są dla Ciebie najbliższymi osobami i warto jest mieć ich wsparcie i pomoc.
Uważam również, że nie powinnaś brać na własną rękę żadnych leków. Twój młody organizm dojrzewa i nie powinnaś go zatruwać niepotrzebnie. Jeżeli będą potrzebne leki, lekarz psychiatra zaleci stosowne. Nie powinnaś bagatelizować zauważonych objawów, ani ukrywać się z nimi. Szybka decyzja o konsultacji ze specjalistą pozwoli na szybszy powrót do zdrowia.
Pozdrawiam
Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:
Izolacja, samotność i brak kontaktów towarzyskich.
O tym, że osteoporoza to cichy złodziej kości, pon
- Odkąd się urodziłam, to czuję się niewidzial
Witam,
Z Pani wiadomości wynika, iż zagubiła się Pani teraz w swoim życiu. Zdaje się, że przestała Pani realizować swoją wizję własnego życia, godzi się by pewne decyzje były podejmowane przez osoby trzecie. Jednak w mojej opinii nie należy łączyć tej sytuacji z lenistwem. Radziłabym Pani zatrzymać się na chwilę i poważnie zastanowić się nad tym, kim Pani jest i dokąd Pani dąży? Nie ma sensu podejmowania nauki po to by udowodnić coś rodzicom, jeśli nie jest Pani do tego przekonana - w takiej sytuacji będzie to dla Pani męka.
Kolejną kwestią niewątpliwie jest brak wsparcia bliskich, jednak, jeśli nic nie wiedzą jak mają Pani pomóc? Rozumiem, że ma Pani trudne relacje z matką, ale może warto porozmawiać z babcią, na którą zawsze mogła Pani liczyć. Wspólnie łatwiej będzie znaleźć rozwiązanie, zresztą sama możliwość wygadania się przed osobą bliską pozwoli oczyścić się z silnych emocji, jakie w Pani wzbierają i dezorganizują życie.
W sytuacji kryzysu, gdy nie będzie Pani widziała wyjścia, gdy problemy za bardzo się spiętrzą proponuję także telefon pod numer 116 123 - znajdzie to Pani wsparcie emocjonalne. Ze swojej strony proponowałabym także konsultację psychologiczną. Jeśli nie zdecyduje się Pani zawierzyć swoich problemów rodzinie, może łatwiej będzie sięgnąć po pomoc specjalisty - sądzę, ze wartoby skupić się tutaj na trudnej relacji z matką.
Pozdrawiam
Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:
