Jak oswajać dziecko z obcymi?

Szanowna Pani,

Lęk separacyjny to normalny i zdrowy objaw występujący w wieku niemowlęcym, a także we wczesnym dzieciństwie.

Obawa przed rozstaniem z mamą jest najsilniejsza, jaką może odczuwać małe dziecko. Ciągłe przebywanie z rodzicem, którego zna, czuje i widzi daje gwarancję bezpieczeństwa, ciepła i spokoju.

Około 9. i 10. miesiąca życia ten lęk jeszcze bardziej narasta. Niemowlę bez problemu poznaje po głosie i twarzy swojego rodzica. Nie chcąc się z nim rozstawać, manifestuje ten fakt płaczem, a nawet krzykiem. Prawdopodobnie lęk ten może nasilać się w 2. lub 3. roku życia, kiedy dziecko zaczyna przygodę z przedszkolem.

Im więcej i dłużej przebywa mama z dzieckiem, tym trudniej dziecko znosi rozłąkę, kiedy musi pozostać z kimś obcym. Takie sytuacje zazwyczaj nie trwają długo, chyba, że mama wraca wcześniej do pracy.

Bardzo ważny jest rozwój więzi dziecka z innymi osobami z rodziny, między innymi z dziadkami. Zazwyczaj to oni, zaraz po rodzicach opiekują się dzieckiem. Warto już wcześniej rozpocząć zostawianie dziecka pod opieką tych członków rodziny. Należy to czynić powoli i cierpliwie, żeby dziecko mogło się oswoić z otoczeniem. Stopniowe przyzwyczajanie się do takiej sytuacji bardzo ułatwi też funkcjonowanie całej rodziny.

Jeżeli niechęć dziecka do innych ludzi, objawiająca się nerwowością, wzmożonym płaczem i histerią będzie trwała dłuższy czas, zalecamy konsultację z psychologiem dziecięcym. Pomoże on znaleźć przyczynę takiego zachowania dziecka i wskaże właściwe metody, które pomogą rozwiązać ten problem.

Podobna tematyka została poruszona w poniższych artykułach:

https://parenting.pl/lek-separacyjny-zrodla-objawy-oswajanie

https://parenting.pl/czego-najbardziej-boja-sie-dzieci

Przypominamy, że udzielane informacje stanowią jedynie informację poglądową. W celu uzyskania diagnozy oraz zaplanowania leczenia, prosimy o zasięgnięcie osobistej porady lekarskiej.

Droga Autorko,

ogromnie gratuluję Twojej uważności wobec swojego dziecka! To, że martwisz się o nie, a dodatkowo pragniesz, aby rozwijało się jak najlepiej pokazuje, że jesteś matką opiekuńczą, zaangażowaną, a przede wszystkim chcącą zrozumieć, co dzieje się z Twoim dzieckiem.

To co opisujesz jest całkowicie naturalnym zachowaniem dziecka w tym wieku. Dzieci rodzą się z pewnymi cechami, konkretną osobowością i temperamentem, które kształtują się z biegiem życia i czasu, a także doświadczeń.

Możliwe, że Twoje dziecko jest dość nieufne wobec obcych i potrzebuje więcej czasu na poczucie się dobrze w ich towarzystwie. Córka jest obecnie na etapie, w którym nie może do końca opisać co się z nią dzieje, więc jedyną możliwością jest zapewnienie jej komfortowej przestrzeni do poznawania innych ludzi z jej otoczenia.

Jeśli chodzi o metody jak to robić to przede wszystkim stopniowo i bez pośpiechu. Jeśli przyjeżdżacie do dziadków, warto być z dzieckiem podczas spotkań przez cały czas. W ten sposób pokazujesz mu, że jesteś i nie odchodzisz, a co za tym idzie, nie wzbudza się w niej poczucie, że znikniecie. Możesz, co jakiś czas, znikać z pola widzenia córki i sprawdzać jak zareaguje. Niech to będzie minuta, dwie - w ten sposób przekazujesz jej informację "jestem blisko, nic się nie dzieje".

Skąd się biorą takie zachowania córki? Dziecko w tym wieku czuje się "częścią matki", czyli najważniejszej osoby w jego życiu. Z czasem to poczucie zanika i dziecko zaczyna dostrzegać swoją odrębność. Na razie proszę próbować z bardzo krótkimi przerwami i obserwowaniem córeczki. Gdyby jednak sytuacja wydawała Ci się wciąż niepokojąca, zgłoszenie się do psychologa dziecięcego (to bardzo ważne, aby była to osoba doświadczona w tym temacie) będzie na pewno pomocne.

Życzę dużo dobrego!



Zapraszam na moją stronę - https://www.facebook.com/Anna-Kasprzak-psycholog-i-animator-kultury-110965181347610