No tak, tylko że rozmowa z mężem o terapii mogłaby być formą nacisku na niego, a tego raczej nie chcemy. Lepsza zatem byłaby terapia bez udziału męża. Świadomość, że jedna strona związku korzysta z pomocy kogoś z zewnątrz może skłonić drugą stronę do własnej refleksji i korzystnych przemyśleń. Proszę zauważyć, że bezskutecznie namawiając męża na wspólną terapię, zostanie Pani na ten czas w domu sama i tak nic się zmieni w Państwa sytuacji. Uczestnicząc w terapii samemu, o co łatwiej, wspólny dom na chwilę stanie się pusty dla obojga Państwa. To taki paradoks, który można by wykorzystać. Zaufanie jest trudną sztuką, ale jej reguły są takie same zarówno w przypadku rodziny i osób obcych, których spotka Pani na terapii. Po co zatem zaraz ryzykować aż tak wiele. Póki co lepiej doskonalić siebie.
Witam,
proszę pamiętać, że Pani uczucia również są ważne. Nie może Pani ignorować swoich potrzeb w nadziei, że mąż otworzy się na Panią. Najlepiej szczerze porozmawiać i ustalić plan działania np. dać sobie jakis okres czasu na przemyślenie (np. 2 tygodnie) i później zdecydować się na coś. Nie może żyć Pani w ciągłej niepewności i zawieszeniu. Bo mąż może namyśleć się za tydzień, ale może też za rok a przez ten czas mówić, że nie chce być naciskany. Dlatego najlepiej ustalić okres, do kiedy podejmą Państwo jakies decyzje. Szczerość i rozmowa jest najważniejsza. Może Pani wspomnieć o wspólnej terapii i dać mężowi czas na ustosunkowanie się do tej propozycji.
Pozdrawiam
http://www.centrum-sensis.pl
Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:
"Szpital psychiatryczny kojarzy się z wariatami, k
Mężczyzna trafił do szpitala z zaawansowaną anemią
Marcin Łaszkiewicz ma 35 lat i od roku żyje z diag
