Jak poradzić sobie z kłamstwem bliskiej osoby?

Witam, prosze o rade. 3 dni temu dowiedzialam sie i to przypadkiem, ze moj chlopak ma dziecko. Jestesmy ze soba ponad 2 lata, dziecko jest starsze - ma 5. Strasznie boli mnie fakt, ze ukrywal to przede mna, moja psychika bardzo sie zalamala. Mowil, ze nie chcial mnie stracic, ze moze nie chcialabym byc z nim, gdyby powiedzial to wczesniej. Dziecko znam, bo czesto u niego bylo, ale klamal, ze jest ono kuzynki. Matka wyrzekla sie dziecka, nie maja ze soba kontaktu, byla to przyslowiowa *wpadka*. Nie wiem jak mam przejsc do codziennosci, mialam zupelnie inne plany wobec nas i czuje bol, ze mi nie powiedzial. Natomiast z drugiej strony szkoda mi tego, co musial przejsc. Czy powinnam skorzystac z pomocy psychologa? Mam 21 lat, a on 25.

KOBIETA, 22 LAT ponad rok temu

Psychologia Dziecko

Mgr Bożena Waluś Psychologia, Gliwice

94 poziom zaufania

Witam,
z pomocą specjalisty łatwiej będzie zrozumieć problem i poradzić sobie z nim, polecam paradygmat poznawczo - behawioralny.
Pozdrawiam serdecznie

Mgr Irena Mielnik - Madej Psychologia, Kraków

97 poziom zaufania

Dzień Dobry Pani,

Proszę przyjąć moje rozumienie (tak, jak potrafię) jak mogła się Pani poczuć, mocno nadwątlając zaufanie do Chłopaka.

No cóż... Każdy popełnia błędy (nawet irracjonalne!) ma do nich prawo, "odrabia lekcje", bo dzięki nim uczymy się i wzrastamy.
Myślę, że pomocna byłaby dla Pani wspierająca rozmowa z Psychologiem.

Wspieram Panią mentalnie, proszę nie czekać, nie zostawać z tym i w tym samej.

Gdyby miała Pani życzenie rozmowy ze mną, zapraszam do kontaktu via Skype.

Z przesłaniem dla Pani serdeczności i tylko pomyślności,
irena.mielnik.madej@gmail.com
tel. 502 749 605

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Jak poradzić sobie po śmierci bliskiej osoby? – odpowiada Mgr Irena Mielnik - Madej
Jak odzyskać zaufanie bliskiej osoby w małżeństwie? – odpowiada Mgr Dorota Nowacka
Jak radzić sobie z kłamstwami bliskiej osoby? – odpowiada Mgr Maja Suwalska-Wąsiewicz
Kłamstwa ze strony bliskich osób a depresja u 56-latki – odpowiada Mgr Edyta Kołodziej-Szmid
Kłamstwa chłopaka dotyczące pracy – odpowiada dr n. med. Katarzyna Niewińska
Jak poradzić sobie po stracie bliskiej osoby? – odpowiada Mgr Łucja Fitchman
Strata trzech bliskich osób – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Lęki, panika a możliwość śmierci bliskiej osoby – odpowiada Mgr Anna Bernatowska
Co zrobić, jeśli partner zostawił mnie z córką? – odpowiada Lek. Aleksandra Witkowska
Jak poradzić sobie ze stresem w pracy i w życiu? – odpowiada Mgr Bożena Waluś

artykuły

10 zaskakujących sposobów, żeby zajść w ciążę

Czy ciąża bez stosunku jest możliwa? Większość pow

"Nie mam oporów przed żadną czynnością". Fragment książki Weroniki Nawary "W czepku urodzone"

Weronika Nawara jest pielęgniarką. Zna ten świat "

''Szkoda by było teraz umierać''. Magda Swat od 9 lat żyje z rakiem trzustki i nie zamierza się poddać

- To jest walka. Niektórym może się wydawać, ż

Kłamstwa bliskiej osoby

Mój ojciec nabrał kredytów pożycZek itp oprócz tego kłamie osZukuje nie mówi prawdę nie radZi sobie z. Placeniem długów gnębi goni itp dlaczego co to jest jak mu pomóc

MĘŻCZYZNA, 31 LAT ponad rok temu

Psychologia Problemy psychologiczne

Aleksander Ropielewski

95 poziom zaufania

Ciężko mi wskazać konkretną przyczynę takiego zachowania Pani ojca. Być może jest to wstyd przed przyznaniem się do niepowodzenia lub oszukiwanie samego siebie. Proszę spróbować porozmawiać z tatą jak on sam widzi całą sprawę i jak ewentualnie można by mu pomóc. Ewentualnie można spróbować porady psychologa.

Mgr Dawid Karol Kołodziej Pedagogika, Bolesławiec

74 poziom zaufania

Jest jedna zasada. Jeśli on sam nie chce sobie pomóc to nic mu nie pomoże... Porozmawiaj z nim i przekonaj do wizyty u coacha od zarządzania finansami.

Pozdrawiam serdecznie i życzę wszystkiego dobrego!
-------------------------
USŁUGI TERAPEUTYCZNE, COACHINGOWE I SZKOLENIOWE
http://psychopedagog.eu
PSYCHOBLOG SPOŁECZNY
http://blog.psychopedagog.eu
MOJE REFERENCJE
http://dkk.psychopedagog.eu

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Wizyta osoby niepełnoletniej u psychiatry – odpowiada Piotr Pilarski
Zespół Aspergera a renta socjalna – odpowiada Mgr Dawid Karol Kołodziej
depresja i problemy z pamięcią a wskazania do wykonania tomografii komputerowej lub rezonansu – odpowiada dr n. med Monika Łukaszewicz
Bezpłatny psychoterapeuta w Lublinie – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Naturalny sposób rzucenia palenia – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Wizyta u psychiatry a otrzymanie L4 – odpowiada Dr n. med. Adrian Kostulski
Depresja i nerwica a zamknięcie w sobie – odpowiada Prof. dr hab. n. med. Iwona Małgorzata Kłoszewska
Co podać w nerwicy i stanach lękowych 6-latkowi? – odpowiada Mgr Marek Lisowski
Jak utrzymywać dobre relacja w związku na odległość? – odpowiada Mgr Bohdan Bielski
Obgryzanie paznokci przez 25-latkę – odpowiada Marta Osińska-Białczyk

artykuły

Prof. Filipiak: Za chwilę zabraknie w Polsce chirurgów, a nawet lekarzy rodzinnych. Jak przekonać młodych medyków, żeby zostali w Polsce?

- Za chwilę zabraknie w Polsce chirurgów, inny

Twój cień jest twoją siłą

A co jeśli bym ci powiedziała, że to, co jest twoi

Jak rozmawiać z chorym na depresję?

350 mln ludzi na całym świecie cierpi na depresję.

Mgr Irena Mielnik - Madej Psychologia, Kraków

umów wizytę

Mgr Patrycja Stajer Psycholog, Kraków

umów wizytę

Mgr Dorota Nowacka Psychologia, Gdańsk

umów wizytę

Mgr Magdalena Brabec Psycholog, Bydgoszcz

umów wizytę

Jak poradzić sobie z depresją bliskiej osoby?

Poznaliśmy się przypadkiem. Ja byłam z kimś - on singiel. Po kilku miesiącach zakochaliśmy się w sobie. Zerwałam mój długoletni, wcześniejszy związek. Wiedziałam, że on jest Dorosłym Dzieckiem Alkoholika. Budowanie relacji okazało się trudne, zarówno z mojej, jak i z jego strony. Ja mam drobny problem z wyrażaniem uczuć, a on generalnie jest zagubiony. Bardzo chciałam, żeby nam się ułożyło, strasznie chciałam, żeby mnie pokochał. Odnalazłam w nim to, czego do tej pory nie mogłam mieć. Ale mimo wielu prób było mi ciężko przyjąć zachowania DDA oraz presję mojej rodziny i znajomych, którzy odradzali ten związek. On starał się aż za bardzo, niemal zagłaskiwał mnie. Zarzucał, że się go wstydzę, że nie chcę się obnosić z uczuciami, nie chcę upubliczniać naszego związku. Trochę w tym prawdy było. Nie byłam gotowa na to, wolałam przechodzić krok po kroku, a nie wskakiwać od razu w pełnowymiarowe małżeństwo. Czułam się jakbym walczyła przeciwko całemu światu. W końcu pękłam, nie wytrzymałam nacisków, zmian nastrojów. To wszystko mnie przerosło. Odeszłam i wróciłam do poprzedniego partnera.

Zaczęła się kilkunastomiesięczna batalia, w której on mnie na przemian nienawidzi i nadal kocha. Najgorsze jest to, że dopiero po fakcie zrozumiałam, że ja też go kocham. Rozdarta między jednym a drugim mężczyzną, myślałam, że oszaleję i postanowiłam przeczekać tę emocjonalną burzę. Przecież nie mogę w kółko zostawiać i wracać. Nadal mi na nim zależy, nadal się o niego martwię. Wiem, że nie powinnam, ale przez kilka miesięcy stał się dla mnie bardzo bliski i wciąż uważam go za przyjaciela. Zaufałam mu jak nikomu innemu. Dziś on ma dystans do mnie, traktuje mnie jak powietrze. Jesteśmy znów na etapie "nienawidzę cię, skrzywdziłaś mnie". Nie chce przyjaźni, bo wciąż mnie kocha, co rozumiem.

Najgorsze, że nie mogę mu teraz pomóc. On chce odebrać sobie życie. Już dawno przestał się leczyć i chodzić do psychologa. Wiem, że moje odejście przyczyniło się do tego, ale to nie tylko wyrzuty sumienia. Nie wiem, jak z nim rozmawiać, właściwie nie mam na to szans, bo każda moja próba kontaktu kończy się agresją z jego strony. Wiem, że musi wrócić do leczenia i ja nie mogę nic na tym polu zadziałać. Mijamy się codziennie bez słowa, jakby między nami nic nigdy nie było... Ale widzę w jego oczach ogromną niemoc i rozpacz. Wiem, że zbiera odwagę, żeby popełnić samobójstwo. Byłam jedyną osobą, z którą rozmawiał na ten temat i jedyną, oprócz lekarza, która wie o jego planach. Co mam zrobić? Nie mogę stać bezczynnie, to tak jakbym się godziła na takie rozwiązanie. Mój obecny partner o niczym nie wie. Dobrze nam się układa. Ale wciąż zastanawiam się, jakby wyglądało moje życie, gdybym nie wróciła do długoletniego partnera. Mogę tylko płakać. Nie mogę sobie wybaczyć, że się poddałam i odeszłam.

KOBIETA ponad rok temu

Neurologia Depresja Psychologia

Agnieszka Jamroży Psychiatria, Warszawa

93 poziom zaufania

Ma Pani prawo do szczęścia i bezpieczeństwa w nowym związku. Czuje się Pani odpowiedzialna za ekspartnera, który jest osobą dorosłą, podejmującą samodzielnie decyzje. Z pewnością trudno mu stać się przyjacielem, skoro przeżył zawód i stratę. Przedłużanie sytuacji, w której granice waszego związku są rozmyte, nieostre, przedłuża jedynie jego dyskomfort. Można przypuszczać, że ekspartner ma w swoim otoczeniu inne osoby - rodzinę, przyjaciół, którzy mogą mu pomóc.