Jak poradzić sobie z tymi objawami depresji?
Dzień dobry. Mam 18 lat i jestem w III klasie liceum po gimnazjum-maturalnej. W 3 klasie gimnazjum miałam stwierdzoną depresję, nie leczyłam się na nią i w miarę na własną rękę byłam w stanie z niej wyjść z pomocą psychologa z poradni. I i II klasa liceum nie były dla mnie za łatwe bo miałam ciągłe wachania nastroju a nauka nigdy nie przychodziła mi łatwo. Pod koniec drugiej klasy liceum zaczęłam czuć się coraz gorzej i w wakacje poszłam na pierwszą wizytę do psychiatry. Mam stwierdzoną nerwice (spowodowaną głównie sytuacją w domu i też innymi przeżyciami, byłam przez długi okres gimnazjum gnębiona) zaczęłam leczenie z psychoterapeutką, a także lekami. Najpierw przepisany miałam asertin, później seronil, paroxinor wraz z memotropilem, a tydzien temu agomelatynę egis. Wiem, że nowe leki jeszcze nie zaczęły działać, ale problem dotyczy całego tego roku szkolnego. Wiem że jest to bardzo ważny rok w moim życiu i obiecałam sobie że postaram się najbardziej jak mogę jeśli chodzi o naukę, ale to nie wystarcza. 100% moich możliwości to jak dla kogoś innego 10%. Staram się być na bieżąco z tematami, uważam na lekcjach i chodzę na zajęcia dodatkowe/korepetycje. W domu jeśli tylko jestem w stanie to siadam do książek ale niestety mam z tym często trudności, tak samo jak z innymi codziennymi czynnościami. Mam strasznie duże problemy z pamięcią i koncentracją-ktoś mi o czymś opowiada ale mój mózg nie przyjmuje tych informacji, bardzo łatwo się rozpraszam najmniejszymi rzeczami i mimo uważania na lekcjach i korepetycjach i samodzielnego przerabiania materiału nie zostaje mi nic w głowie. Dużo codziennych sytuacji zapominam albo mam wrażenie że m się przyśniły, są zamglone i nierealistyczne w mojej głowie. Mimo starań z chemii biologii i matematyki mam same jedynki co jak narazie sprawia, że jestem zagrożona z tych przedmiotów. Nauczyciele widzą moje starania ale nie przekłada się to w żaden sposób na moje oceny. Rodzice patrzą jedynie na to. Uważają, że jestem leniwa i całymi dniami nic nie robię. Coraz częściej wracam do domu i pierwsze co mnie spotyka to kłótnia, pretensje o moje oceny i ignoranctwo. Zawsze po tym czuję się źle, czasem płaczę, a czasem po prostu siedzę z pustką w głowie, lecz za każdym razem wypłukuje to ze mnie resztki energii. Wszystko się zapętla i wychodzi negatywnie. Pomału nie daję rady. Kiedyś nawet w najgorszych momentach potrafiłam mieć najmniejszą nadzieję, ale to też już znika. Przykro mi że bliscy nie widzą moich starań, ale też nie dziwię się ich reakcjom bo jedyne co widzą to negatywne stopnie. A za tym się kryje to wszystko co przeżywam o czym już nie chcą słuchać i zrozumieć. Pomału tracę nadzieję, boję się porażki która zbliża się coraz szybciej. Nie widzę żadnego wyjścia z tej sytuacji. Każda rozmowa na terapii ostatnio wygląda tak samo i nie przynosi żadnych skutków tak samo jak leki. Chcę żeby to wszystko się już skończyło. Nie wiem jak poradzić sobie z tym wszystkim bo mam teraz pomoc lekarzy a jest tylko gorzej. Jak mogę sobie poradzić ze szkoła i życiem?
