Jak postępować, aby ludzie mnie szanowali?

Witam,mam pytanie,jak żyć jak postępować i co mówić lub czego nie mówić żeby ludzie mnie szanowali.Czy są jakieś krótkie zasady których trzeba się trzymać?pozdrawiam

MĘŻCZYZNA, 34 LAT ponad rok temu

Konsultacje psychologiczne Psychologia Psychoterapia

Mgr Agnieszka Glica Psycholog, Katowice

55 poziom zaufania

Aby znaleźć odwiedź na Pana pytanie, istotna jest Pana znajomość siebie samego np. „Co takiego może Pan robić w kontakcie z innymi osobami, że doświadcza Pan braku szacunku”. Jak zwraca się Pan do innych osób?, Czy Pan sam szanuje innych?, Czy mówi Pan innym wprost czego sobie Pan życzy, a czego nie?
Te kilka prostych zasad to: szacunek wymaga jasnych komunikatów, przestrzegania samemu zasad, z których rozlicza się innych. Szacunek wiąże się zawsze z uczciwością własną.
Pomocną odpowiedź na Pana pytanie może Panu dąć osoba, która Pana zna. Pozdrawiam

Mgr Dorota Szykulska-Paprocka

50 poziom zaufania

Dzień dobry,
początek jest w nas samych - jak Pan sam siebie szanuj, do czego daje Pan sobie prawo w kontaktach z innymi? Ważna jest umiejętność tworzenia takich relacji, które można określić takim komunikatem : szanuję siebie verus. szanuję ciebie. Psychoterapia jest procesem podczas którego uczymy doceniać się sami siebie. Decyzja należy do Pana.
Serdecznie pozdrawiam, Dorota Szykulska-Paprocka

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Zaburzenia lękowe i nagłe ustąpienie objawów – odpowiada Lek. specjalista psychiatra, Alina Nowicka
Czy ludzie mający dobrą pamięć odznaczają się też wysokim ilorazem inteligencji? – odpowiada Dr Aleksandra Karmazyn
Czym jest promiskuityzm? – odpowiada Mgr Alicja Maria Jankowska
Jaka jest skuteczność wszywki u osoby uzależnionej od alkoholu? – odpowiada Mgr Magdalena Brabec
Czuję się samotny, chociaż znam wielu ludzi – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Nie lubię przebywać wśród ludzi ze szkoły – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Co zrobić, jeśli dziewczyna chce jeździć sama na dyskoteki? – odpowiada Mgr Tomasz Furgalski
Chęć ubierania damskich strojów u 38-latka – odpowiada Piotr Bochański
Co zrobić, gdy ludzie utwierdzają mnie w poczuciu niskiej wartości? – odpowiada Mgr Marta Belka-Szmit
Postępowanie z mężem, który jest dzieckiem toksycznych rodziców – odpowiada Mgr Jakub Bieniecki

artykuły

Pogarda i brak współpracy - z tym spotykają się studenci medycyny na praktykach

Kiedy studiujemy, poznajemy medycynę od środka. No

Na czym polega terapia śmiechem? (WIDEO)

-Witam ponownie, dzień dobry lato WP, teraz por

Bunt pielęgniarki "Pacjenci nas wyzywają, potrafią uderzyć, opluć"

Odbyłem rozmowę z pielęgniarką, która pracuje na d

Chcę być szanowana przez partnera - co robić?

Dziękuję za odpowiedź, ale ja naprawdę dużo z nim rozmawiam, jesteśmy szczerzy do bólu i staram się o wszystkim co czuję mówić. On zazwyczaj mówi "Jezu, znowu będziemy gadać, daj mi spokój " itp. - męczy go to i drażni :(((. Przy każdej kłótni zrywa, chce się wyprowadzać. Wczoraj powiedział mi, że musi znosić moje dziecko, że jest taksówką dla mnie, że nie ma do mnie żadnej miłości, ale mnie kocha, ale już mu nie zależny, że lepiej żebyśmy się rozstali, wiec ja oczywiście rozmawiałam i rozmawiam - mówiłam co czuję, aż w końcu doszliśmy, że jemu chodzi o wolność, że chyba nie umie być w związku, że musi się liczyć ze mną, a nie robić co chce :(, że mnie nie chce na razie. Potem, jak zaproponowałam żebyśmy spróbowali, że ja mu dam swobodę w granicach rozsądku zapytał, czego oczekuję - szacunku, bycia kochaną itp. Tak bolą mnie te wszystkie słowa, tak go kocham, a nie powinnam za to wszystko jak mnie rani, ale nie umiem. Czuję czasami, że godzę się na wszystko, on mówi, że się nie stara, bo mu już nie zależy tak. Nie wiem już czy dobrze robię. Wie o wszystkim co mnie rani, co mnie boli, o wszystkim co czuję, ale niezależnie od tego mówi: "to mam cie kłamać?" - czuję się zirytowana i jakbym była kimś niepotrzebnym, jakbym mogła być i równie dobrze mogłoby mnie nie być. Czuję jakbym tylko ja się starała, jak mi się coś nie podoba to rozstańmy się. Pytam go, czy on wie w ogóle co do mnie mówi, czy ma jakieś uczucia, liczysz się z uczuciami moimi, a on na to: "nie mam uczuć". Tak potrafi mnie zranić, taką czuję beznadzieje, pustkę i bezsilność :(, a tak go kocham, chyba za to jaki był, nie za to jaki jest, jeszcze to, że mieszkamy razem… Nie wiem już co mam robić, ale wykończę się niedługo z tym wszystkim :(.

KOBIETA ponad rok temu

Konflikty w związku Psychologia Relacje z partnerem

Mgr Magdalena Boniuk Psycholog, Warszawa

56 poziom zaufania

Witam,
Z Twojego listu rzeczywiście można wnioskować, że jedyną osobą której zależy na utrzymaniu tej relacji jesteś Ty. Niestety wszelkie badania prowadzone nad związkami wskazują jednoznacznie, że do utrzymania związku jest potrzebna chęć i motywacja z dwóch stron. Jedna osoba nie wystarczy!
Partner, który czuje, że Tobie zależy bezgranicznie na jego osobie prawdopodobnie będzie coraz bardziej to wykorzystywał. W rezultacie ty będziesz coraz bardziej cierpiała.
Napisałaś, że go kochasz. Czy to na pewno jest miłość? Może to przywiązanie, przyzwyczajenie lub uzależnienie?Bardzo wskazane by było, abyś skorzystała z pomocy psychologa/psychoterapeuty. Praca powinna być ukierunkowana na podniesienie Twojej samooceny oraz naukę stawiania granic.
Zawsze jest szansa, że jeżeli Ty zaczniesz się szanować, to i partner się zmieni. Jeżeli jednak Twoja zmiana nie wpłynie na zachowanie partnera to prawdopodobnie terapeuta będzie Cię wspierał w procesie rozstania.
Proponuję, abyś dla zrozumienia swojej sytuacji i zachowania przeczytała sobie książkę "Kobiety, które kochają za bardzo" Robin Norwood.

Serdecznie pozdrawiam,
Magdalena Boniuk

Mgr Bożena Waluś Psychologia, Gliwice

94 poziom zaufania

Witam,

zalecana jest psychoterapia par.

Pozdrawiam serdecznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Depresja chłopaka... Co poradzić? – odpowiada Paulina Witek
Uzależniłam się od partnera - jak sobie poradzić? – odpowiada Mgr Magdalena Boniuk
Nie chcę, żeby się ze mnie śmiali. Jak to zmienić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Co mam robić? Chcę, żeby on wrócił... – odpowiada Mgr Joanna Kwiatkowska
Jak dowiedzieć się, czy on mnie kocha? – odpowiada Paulina Witek
W naszym związku nie było zdrady, ale wszystko zaczęło się sypać. Co robić? – odpowiada Magdalena Pikulska
Jak odbierać zachowanie chłopaka? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Pod górkę mam jak Syzyf. Jak poradzić sobie z bezsilnością? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Moje życie było i będzie beznadziejne. Co ja mam robić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Chłopak, którego kocham mnie zostawił, a drugi grozi, że jeżeli odejdę, to się zabije. Co robić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek

artykuły

Czy cierpisz na zakupoholizm?

Zakupy, wyprzedaże, ubrania, dodatki, gadżety do t

Po prostu lubię ludzi

Z dr Mariolą Kosowicz, jedną z pięciu najwyżej oce

Introwertycy w czasie epidemii koronawirusa. "Ta sytuacja dla mnie mogłaby trwać znacznie dłużej"

Izolacja, samotność i brak kontaktów towarzyskich.

Mgr Justyna Piątkowska Psycholog, Gdynia

umów wizytę

Mgr Anna Ingarden Psychologia, Kraków

umów wizytę

Mgr Barbara Szalacha Psychologia, Rzeszów

umów wizytę

Monika Pustelnik Psychologia, Bielsko-Biała

umów wizytę

Unikam ludzi...

Witam! Mam 18 lat i jeszcze do niedawna wydawało mi się, że to całkiem normalne, że każdy unika ludzi, wśród których źle się czuje. Na początku byli to rówieśnicy z gimnazjum, później ze szkoły średniej. Ich rozmowy wydawały mi się tak nieciekawe, że wkrótce w ogóle przestałam się do nich odzywać. Sposób, w jaki spędzali wolny czas po szkole wydawał mi się głupi, nie chciałam go spędzać z nimi. Nie mam przyjaciół, bo nie znajduję wśród ludzi osób, którym mogłabym zaufać. Około rok temu wszyscy ludzie dookoła zaczęli mnie denerwować. Nie tylko rówieśnicy, którzy mnie nie rozumieją, ale także obcy ludzie na ulicy, powodują, że wzbiera we mnie złość. Nienawidzę ludzi w autobusie, w sklepie, w kinie, a nawet na ulicy. Denerwuje mnie to, co mówią, co robią i jak robią. Nienawidzę na nich patrzeć i jeszcze bardziej nienawidzę, kiedy oni przyglądają się mi. Przestałam wychodzić z domu, bo nie mogę wytrzymać w miejscach publicznych dłużej niż kilka minut. Kiedy idę chodnikiem, w głowie mam tylko dwie myśli - dlaczego jest tutaj tylu ludzi i kiedy wreszcie znajdę się w domu. Rodzina mnie nie rozumie. Dlaczego mam takie negatywne odczucia nawet wobec obcych ludzi? Czy powinnam pójść na jakąś terapię?

KOBIETA, 18 LAT ponad rok temu

Psychiatria Zdrowie psychiczne

Agnieszka Jamroży Psychiatria, Warszawa

93 poziom zaufania

Witam serdecznie,

Skoro objawy wywierają znaczący wpływ na Pani aktywność, kontakty z innymi oraz nastrój, ograniczają wiele aspektów życia, z których mogłaby Pani czerpać satysfakcję - warto je skonsultować z psychiatrą. Na podstawie tak krótkiego opisu trudno mi określić, jakie może być rozpoznanie. Objawy tego typu mogą wskazywać np. na objawy zaburzeń lękowych, np. fobii społecznej, agorafobii oraz depresyjno-lękowych lub pewnych cech osobowościowych, czy reakcji adaptacyjnej na skutek przewlekłej sytuacji stresowej. Po poznaniu dokładnego charakteru Pani dolegliwości, dotychczasowego funkcjonowania oraz osobistej rozmowie, specjalista zaproponuje Pani odpowiednie postępowanie. Może wskazać Pani psychoterapię jako podstawową metodę leczenia lub farmakoterapię.

Z pozdrowieniami