Jak radzić sobie z moją emocjonalnością?

Witam, mam 24 lata i jestem osobą z rozbitego domu. Gdy miałam 12 lat rodzice się rozstali, nie wiem czy jest to związane z moim problemem. Otóż jestem bardzo zamknięta w sobie, trudno jest mi zawierać nowe znajomosci, wszystkiego się boje i do wszystkiego podchodzę pesymistycznie. Nie jestem szczęśliwa, mimo ze z pozoru niczego mi nie brakuje, bo mam wspaniałego męża, który jest moim najlepszym przyjacielem i jedynym. Nie mam żadnych koleżanek, wydaje mi się ze ludzie uważają mnie za głupia osobę. Jestem bardzo emocjonalna, płacze z powodu nieszczęścia innych, myśle cały czas o problemach innych ludzi tak jakby były moimi i zastanawiam się jak pomóc. A gdy mnie coś nie wychodzi to płacze jak małe dziecko, czasami zdarza się że płacze w domu bez powodu. Mieszkam i pracuje zagranicą. Swoją prace wykonuje na produkcji i jak coś mi nie wychodzi to strasznie się denerwuje i ostatnim razem zaczęłam płakać. Wiem jak to wygląda, ludzie patrzą na mnie jak na skończoną idiotkę. Boje się ze stracę przez to pracę, ale nie tylko boje się ze stracę prace, boje się samej przyszłości, boje się tego co mi życie jeszcze przyniesie. Czuje się bezsilna, czuje ze nie mam wpływu na moje życie.

KOBIETA, 25 LAT ponad rok temu

Psychologia

Mgr Katarzyna Kulczycka Psychologia, Wrocław

71 poziom zaufania

Dzień dobry,
Niestety na opisane trudności nie ma prostej recepty, którą można by podać przez internet i tu wskazana byłaby psychoterapia u psychologa psychoterapeuty. Ciekawi mnie to, czy problem istnieje od zawsze czy też od jakiegoś czasu. Sądzę, że konsultacja na żywo i rozpoczęcie terapii byłoby najlepszym rozwiązaniem. Podejrzewam, że Pani problemy mają związek z Pani osobowością i w związku z tym tylko długoterminowa praca terapeutyczna mogłaby przynieść efekty. Polecam terapię w nurcie psychodynamicznym, gdyż wpływa ona na zmiany w osobowości oraz umożliwia ich utrwalenie. Mam nadzieję, że uda się Pani wkrótce do specjalisty.
Pozdrawiam serdecznie,
Katarzyna Kulczycka
http://psychologkulczycka.pl/

Mgr Ewa Wójcik Psychologia

47 poziom zaufania

Dzień dobry,
a jaka jest szansa, zeby sie Pani wybrała na terapię. Nie jest przecieżPani sama. Takie problemy można załatwiać rownież przez skype czy inny komunikator.
jest wielu terapeutów ktorzy mogą Pani pomóc.
osobiście uważam, ze jest Pani wymagająca w stosunku do siebie..moze zbyt wymagająca i wtedy jak Pani nie wyjdzie to sie Pani denerwuje i załamuje? a moze boi sie pani odrzucenia ze strony innych, zamya sie Pani w sobie a potem z braku doswiadczenia w relacjach lęk tylko sobie rośnie i najzwyczajniej zaczyna pani panikowac, płakać??
Terapia!
Powodzenia!

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Jak sobie radzić z własnymi lękami? – odpowiada Joanna Moczulska-Rogowska
Jak radzić sobie z zaburzeniami nastroju? – odpowiada Mgr Katarzyna Kulczycka
Nerwica jak sobie z nia radzić? Co z osobowością? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Złe samopoczucie wśród ludzi i strach przed odezwaniem się – odpowiada Mgr Katarzyna Garbacz
Jak sobie radzić ze smutkiem? – odpowiada Lek. Karol Gołębiewski
Czy to schizofrenia czy borderline? – odpowiada Paulina Witek
Osobowość unikająca u 35-letniej osoby a kontakty z ludźmi – odpowiada Marta Osińska-Białczyk
Nie radzę sobie z rozstaniem – odpowiada Mgr Katarzyna Kapral
Jak radzić sobie z takimi zachowaniami partnera? – odpowiada Dr n. med. Dariusz Pysz-Waberski
Dlaczego jestem pod wpływem takiego stresu? – odpowiada Mgr Edyta Kołodziej-Szmid

artykuły

10 zaskakujących sposobów, żeby zajść w ciążę

Czy ciąża bez stosunku jest możliwa? Większość pow

Wywiad z Magdaleną Izabelą Daszkiewicz

Skąd się wziął pomysł na Klinikę Estetica? Pomy

"Chcę nadal być mamą" - gwiazda "M jak miłość" Judy Turan o walce z rakiem

W głowie - wola walki, w ciele - nowotwór, który c

Jak poradzić sobie z moją zbytnią emocjonalnością?

Witam, Od kilku miesiecy zmagam sie ze zbytnia emocjonalnoscia. Mowiac dokladniej- stalam sie bardzo placzliwa. Zaczelo sie to okolo 6 miesiecy temu, kiedy zaczal sie dla mnie ciezki okres w moim zyciu, ktory trwa do dzisiaj. Wlasnie wtedy rozstalam sie ze swoim partnerem, z ktorym mieszkalam (bylismy ze soba 3,5 roku) a na dodatek tego firma dla ktorej pracowala upadla (pracowalam tam prawie 6 lat na stanowisku kierowniczym). Wczesniej takze chodzilam na terapie, poniewaz mialam problemy z nawiazywaniem znajmosci i posiadania grupy znajomych. Tak naprawde, zylam tylko praca i zwiazkiem. W tamtym tez czasie mieszkalam za granica i nie majac na siebie zadnego pomyslu, po 11 latach, postanowilam wrocic do Polski. Emocje w zwiazku ze wszystkim wydaja sie ucichnac i mentalnie czuje sie lepiej, ale przypadlosc z placzliwoscia, jakgdyby nasilila sie. Zdarza sie to nawet i bez powodu, ale czesto tez wtedy kiedy pomysle o tym ze zostalam bez niczego.... bo mam 31 lat, bez dzieci (ktore chcialabym miec) a takze bez milosci. Tak naprawde wykorzystuje co tylko moge, aby sobie poradzic, jednak nie widze dobrych efektow tego. I moze jest jakas porada dla mnie przed wznowieniem terapi. Pozdrawiam,

KOBIETA, 31 LAT ponad rok temu

Psychologia Emocje

Mgr Łucja Fitchman Psychoterapia, Wrocław

61 poziom zaufania

Wydaje mi się, że jest Pani w takim położeniu, że raczej warto skorzystać z terapii. Trzeba przejść proces żałoby, by móc otworzyć się na nowe znajomości, możliwości i miłość :)
Serdecznie pozdrawiam

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Jak poradzić sobie z tęsknotą za domem? – odpowiada Lek. Michał Lenard
Przyczyny upławów i 10-dniowego opóźnienia okresu – odpowiada Aleksander Ropielewski
Jak zmienić relację z mężem? – odpowiada Mgr Alicja Maria Jankowska
Czy moje leczenie ortodontyczne na pewno przebiega prawidłowo? – odpowiada Lek. dent. Konrad Rutkowski
Problem z byłym chłopakiem a nieszczęśliwa miłość – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Czy dać jeszcze jedną szansę byłemu partnerowi? – odpowiada Mgr Anna Ingarden
Gdzie jest granica z masturbacją w związku? – odpowiada Lek. Aleksandra Witkowska
Czy nie pokochałam go jak przyjaciela? – odpowiada Mgr Irena Mielnik - Madej
W jaki sposób poradzić sobie z nałogiem? – odpowiada Mgr Irena Mielnik - Madej
Guz pod skórą w okolicy nerki – odpowiada Lek. Tomasz Budlewski

artykuły

Aspołeczność - czym jest, cechy, aspołeczność a introwertyzm

Aspołeczność to wycofanie się z życia społecznego

Na czym polega terapia śmiechem? (WIDEO)

-Witam ponownie, dzień dobry lato WP, teraz por

Jak rozpoznać oszusta? Sprawdź, czy jest obok ciebie

Toksyczne relacje Na pewno nie raz zdarzyło nam si

Mgr Irena Mielnik - Madej Psychologia, Kraków

umów wizytę

Mgr Patrycja Stajer Psycholog, Kraków

umów wizytę

Mgr Dorota Nowacka Psychologia, Gdańsk

umów wizytę

Mgr Magdalena Brabec Psycholog, Bydgoszcz

umów wizytę

Waga jest moją obsesją - jak mam sobie z tym radzić?

Witam! Wiem, że już było kilkanaście pytań z podobną historią, jednak potrzebuję porady dotyczącej mojej konkretnej osoby. Mam 17 lat, 160 cm wzrostu i ważę ok. 44 kg. Jestem na diecie, choć wiem, że wiele osób chętnie wyglądałoby tak jak ja. Odchudzam się od ok. roku, wcześniej ważyłam ok. 49 kg. Chciałabym jeść normalnie, od czasu do czasu pozwolić sobie na coś słodkiego. Jednak nie potrafię. Słodyczy nie miałam w ustach od września, boję się, że jak zjem małego batonika, to moja waga wskaże kilogram więcej. Moje posiłki są strasznie monotonne. Jadam dwa razy dziennie. Śniadanie - bułka z jakimś dodatkiem (np. szynką), a potem obiad przygotowany przez moją mamę. Mój ostatni posiłek kończy się o godzinie 14.00.

Ważę się kilkanaście razy dziennie! Po każdym posiłku! Gdy waga pokaże kilo za dużo płaczę, mam ochotę zwymiotować (tylko strach mnie powstrzymuje). Stosuję również różne wspomagacze w odchudzaniu: herbatki, kawę odchudzającą itp. Chciałabym wreszcie traktować jedzenie jako coś normalnego, naturalnego. Już nie mam siły stawać codziennie na wadze, jednak pojawiające się wyrzuty sumienia są silniejsze. Mam bardzo niską samoocenę. Nie wyglądam, na kogoś kto waży 44 kg! Ze swoim problemem jestem sama. Nie mam odwagi zwrócić się do rodziców, bo wiem, że mnie wyśmieją, nie zrozumieją. Powiedzą: „Co jest trudnego w jedzeniu?”.

MĘŻCZYZNA, 17 LAT ponad rok temu

Anoreksja Zaburzenia odżywiania Dietetyka

Agnieszka Jamroży Psychiatria, Warszawa

93 poziom zaufania

Witam serdecznie,

wszystko wskazuje na to, że cierpisz na anoreksję. Twoja masa ciała jest znacznie poniżej normy!
Anoreksja jest groźnym i potencjalnie śmiertelnym zaburzeniem. O jej powikłaniach możesz przeczytać na stronie: http://portal.abczdrowie.pl/skutki-anoreksji.
Powinnaś jak najszybciej porozmawiać o tym z mamą i zgłosić się do poradni zdrowia psychicznego dla dzieci i młodzieży. Jesteś niepełnoletnia, dlatego każdy rodzaj leczenia wymaga zgody nie tylko Twojej, ale i rodzica. Leczenie anoreksji polega przede wszystkim na psychoterapii. Jak sama zauważyłaś, u jej podstaw może leżeć np. niska samoocena.
Rozumiem, że rozmowa z rodzicami budzi Twoje opory - pomyśl jednak, jak będzie wyglądało Twoje życie za rok lub dwa? Czy nie lepiej wykorzystać swój czas na inne rzeczy, które zabrała Ci anoreksja - spotkania z przyjaciółmi, spokój i radość?
Skoro uświadomiłaś już sobie, na czym polega Twój problem - zrób kolejny krok. Robisz to dla siebie - jedynej i niepowtarzalnej osoby:)

http://portal.abczdrowie.pl/leczenie-anoreksji

Serdecznie pozdrawiam!