Jak zwalczyć zaniżoną samoocenę?
Jestem młodą, atrakcyjną kobietą. W życiu do tej pory raczej mi się udaje - kończę prestiżowe studia, mam dobrą pracę w której odnoszę sukcesy, mam kochających rodziców, kilku przyjaciół i wielu znajomych. Moim problemem, który generuje kolejne, jest niska samoocena. Myślę, że bierze się on z dzieciństwa i wczesnej młodości, kiedy nie miałam wielu przyjaciół i kilkakrotnie byłam odrzucana przez grupę. Ponadto mój ojciec jest specyficzny pod względem charakterologicznym, wcześnie stracił mamę i z trudem przychodzi mu okazywanie uczuć.
Obecnie jestem uważana za osobę pewną siebie i "idącą jak burza". Niewielu ludzi rozpoznałoby mój problem, szczególnie, że w mojej pracy często muszę występować publicznie. A jednak. Moja samoocena ujawnia się przede wszystkim w związkach z ludźmi: mam tendencje do "uwieszania się", kiedy poczuję, że ktoś mnie lubi, towarzyszy mi stały strach, że kogoś stracę, że robię coś źle, wiecznie nadinterpretuję zachowania moich przyjaciół czy partnerów ("pewnie już mnie nie lubi"), cały czas przepraszam, nawet za wydarzenia, które by tego nie wymagały. W głębi duszy nie wierzę, że ktoś by mógł mnie polubić. Że ktoś mógłby mnie pokochać.
Oczywiście jestem w stanie sobie powiedzieć, że wiele już osiągnęłam, że mam wielu bliższych i dalszych znajomych, że podobam się chłopakom, że jestem wartościową osobą. W moim przypadku jednak autoafirmacja na niewiele się zdaje. Mam poczucie, że muszę cały czas udawać, bo jeśli ktoś pozna mnie taką, jaka jestem naprawdę, to przestanie mnie lubić i chcieć spędzać ze mną czas.
Czy mają Państwo dla mnie jakąś poradę? Czy powinnam poddać się psychoterapii?
