Dzień dobry Pani. Faktycznie, często większą sztuką i wyzwaniem jest pozostawanie w relacjach niż ich nawiązanie - umiejętność ciągłego odnajdywania się w swoim świecie wewnętrznym i w świecie drugiej osoby, żywe reagowanie na to, co ktoś wnosi, zaciekawienie tym. Może Pani ćwiczyć taką umiejętność np. w sytuacji treningu interpersonalnego, gdzie w grupie będzie Pani mogła obserwować i siebie, i innych lub podczas psychoterapii w relacji z terapeutą. Proszę to wziąć pod uwagę - samotność może być kusząca, ale również (jak to Pani czuje) niszcząca, a umiejętność trwania i budowania pewnej ciągłości może przynieść Pani w życiu profity.
Pozdrawiam,
M. S-W.
http://drogadodomu.org.pl/
W takiej sytuacji zachęcałabym do podjęcia psychoterapii i przyjrzenia się głębszym, osobowościowym przyczynom trudności i niepowodzeń w relacjach. Specjalista pomoże także w zmianie i odbudowie relacji społecznych.
Najczęściej wiemy co powiedzieć dopiero wtedy gdy zaczyna nam zależeć na osobie z którą rozmawiamy. Jeżeli zmarnowanie życia to opinia innych ludzi na temat twojego stylu życia to zastanów się jak z tym co potencjalnie tracisz byś dawał sobie radę.
Pozdrawiam.
Witam,
najlepszym rozwiązaniem byłaby psychoterapia, zarówno indywidualna jak i grupowa. W tej pierwszej mogłaby Pani bliżej przyjrzeć się sobie, co Panią motywuje, czego się Pani obawia i zaplanować konkretne działania kierunku zmiany sytuacji. W tej drugiej miałaby Pani szansę poćwiczyć techniki podtrzymywanie znajomości z osobami z grupy.
Pozdrawiam
Elwira Chruściel
Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:
Pewnie znasz kogoś, kto gdy tylko się pojawia, od
Osobowość unikająca (ang. avoidant personality), o
Psychoterapia to stosowanie metod psychologicznych
