Nie potrafię cieszyć się życiem po wyprowadzce z kraju na studia
Mam 19 lat, w ubiegłym roku podjęłam decyzję o wyprowadzce na studia do innego kraju. W lipcu wyjechałam z Polski i zaczęłam życie za granicą. Początkowo oczywiście doskwierała mi tęsknota, ale miałam więcej ciekawości świata niż teraz. Od listopada nie potrafię cieszyć się rzeczami, które kiedyś sprawiały mi przyjemność, nie widzę sensu studiów które podjęłam, uważam, że nie poradzę sobie w życiu, że nie jestem przystosowana do normalnej pracy. Rzuciłam swoją pracę na pół etatu której potrzebuję żeby się utrzymywać, bo nie byłam w stanie znieść jej ciężaru psychicznego, tego, że była nieprzewidywalna i mimo, że dawałam z siebie dużo wciąż wymagano więcej. Obawiam się, że już nigdy nie będę tak szczęśliwa jak jako nastolatka, nie znajdę pracy którą polubię. Dodatkowo stoi przede mną wizja jeszcze ponad 2 lat w obcym kraju z presją tego, że muszę podjąć kolejną pracę. A mam wrażenie, że nie umiem się dostosować do pracy, w której po wykonaniu swoich obowiązków muszę udawać, że coś robię żeby szef nie miał pretensji - a tak niestety wygląda większość studenckich prac.
Nie wiem gdzie szukać pomocy bo na psychologa prywatnie nie stać ani mnie, ani mojej rodziny, a kolejki aby skorzystać z darmowej pomocy psychologicznej są tu kilometrowe i prędzej skończę te studia niż dostanę się do lekarza. Miewam złe myśli, że kiedyś w końcu sobie nie poradzę i zrobię sobie krzywdę.
