Nie wytrzymuję ze sobą. Jak mam sobie poradzić?

Witam! Mam 13 lat, 167 cm wzrostu i ważę 66-67 kg ; / (w wakacje ważyłam jeszcze 60 kg, ale teraz strasznie utyłam, prawdopodobnie przez to, że dużo jadłam) Mój problem polega na tym, że ja siebie nie akceptuję, chcę jak najszybciej schudnąć do wagi 47-53 kg. Stosuję dietę niskokaloryczną, jem ok. 100-200 kcal. Np. jogurt naturalny i jabłko (na dzień). Dużo osób mi mówi, że wcale nie jestem gruba, ale ja siebie widzę jako najgrubszą.

Mam problem również z tym że jak coś zjem nadprogramowo np. 1 kanapkę to mam straszne wyrzuty sumienia, wpadam w histerię, zaczynam płakać, mówić sobie, że jestem słaba, że jestem beznadziejna, że jak tak będę robić, to nigdy nie dojdę do perfekcji. Ja po prostu już ze sobą nie wytrzymuję, wstydzę się wychodzić na ulice, do przyjaciół. Chcę nosić ubrania, które mi się podobają, ale nie mogę, bo wszystko mi się wylewa i wyglądam jak świnia. W domu najczęściej ćwiczę, staram się ćwiczyć w każdej wolnej chwili. W tyg. też mam dużo zajęć, w sumie codziennie (karate, taniec). Jak mam sobie ze sobą poradzić ? Niektórzy mi mówią, że jak będę tak postępować, to mogę wpaść w anoreksję, ale ja jakoś w to nie wierzę, bo jestem grubą świnią i nigdy chyba nie będę chuda .. ; ( Jestem załamana.

KOBIETA, 13 LAT ponad rok temu

Anoreksja Zaburzenia odżywiania Dietetyka

Joanna Moczulska-Rogowska

Witam.

Niepokojącymi objawami mogą być: zaburzony obraz własnego ciała, którego wskaźnikiem jest często to, że dana osoba uważa siebie za otyłą, gdy osoby z otoczenia twierdzą, że tak nie jest; nie lubi siebie, nie akceptuje swojego wyglądu a także poświęca zbyt dużo uwagi sprawom związanym z jedzeniem i masą ciała, ma poczucie winy gdy zje wg niej za dużo, powoduje wymioty itp.
O zaburzeniach odżywiania możesz się dowiedzieć dzięki informacjom zawartym w poniższych artykułach:
http://portal.abczdrowie.pl/zaburzenia-odzywiania-jak-je-rozpoznac
http://portal.abczdrowie.pl/objawy-anoreksji
http://portal.abczdrowie.pl/anoreksja-jak-rozpoznac-objawy

Warto być pamiętała, że młode osoby, zwłaszcza dziewczęta, w okresie pokwitania, który przypada w zaokrąglenia na 12 – 19 r. ż., mają problem z akceptacją własnego ciała. Problem ten jest naturalny, bowiem wynika z tego, że ich ciało diametralnie się zmienia, zmieniają się jego proporcje, kształt, zwiększa się tkanka tłuszczowa, która jest niezbędna do tego aby dziewczyna mogła osiągnąć dojrzałość płciową. Ciało dojrzewającej osoby podlega ciągłym przekształceniom, dlatego nie może być porównywane ani z ciałem dziecka a tym bardziej z ciałem dorosłej osoby.
Podkreślam także, że aby ciało młodej osoby mogło zdrowo dojrzewać potrzebuje energii, którą dostarczają mu pokarmy. Dlatego okres dorastania jest fatalnym czasem na stosowanie diet i odchudzanie się bez konsultacji ze specjalistą.
Wspomniałaś o tym, że jesteś osobą aktywną – wysiłek fizyczny dla zdrowej osoby jest wskazany w każdym okresie życia, jednak pamiętać należy, że powinien być odpowiednio dawkowany. Nie może prowadzić do nadmiernego zmęczenia, wycieńczenia organizmu. Nadmierny wysiłek fizyczny przy niskokalorycznej diecie nie jest zalecany, zwłaszcza dla osób w Twoim wieku.

Zawsze możesz udać się do lekarza i zapytać, czy masz odpowiednią wagę w stosunku do swojego wzrostu i wieku. Jeśli lekarz stwierdzi nieprawidłowości zaleci odpowiednie działania.

Pozdrawiam serdecznie!

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Czuję wstręt do samej siebie – odpowiada Agnieszka Jamroży
Mam niedowagę i nie mam miesiączki. Co robić? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Prawidłowa waga przy wzroście 153 cm – odpowiada Agnieszka Jamroży
Nie mam miesiączki, czy jej brak wywołało odchudzanie? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Jestem bardzo szczupła - czy mam anoreksję? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Dużo osób mówi mi, że jestem bardzo chuda. Czy choruję na anoreksję? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Czy mój nagły spadek masy ciała świadczy o anoreksji? – odpowiada Joanna Moczulska-Rogowska
Co mam ze sobą zrobić? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Nie widzę u siebie problemów z odżywianiem - czy powinnam iść do lekarza? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Czy ja naprawdę mam anoreksję? – odpowiada Agnieszka Jamroży

artykuły

"Ta choroba to samotność". Roksana Środa, dietetyk, sama musiała zmierzyć się z anoreksją, SIBO, IBS i PCOS

Roksana Środa, 27-letni dietetyk kliniczny, przesz

"Mamo, daj mi trzeciego kotleta!". Rodzice nie wiedzą, jak postępować z grubymi dziećmi

Nadwaga i otyłość dotyka coraz młodszych osób. Dzi

Gwiazda TVN schudła 11 kg w tydzień. Przed nią kolejne wyzwanie

Kinga Zawodnik, prezenterka TVN Style, ważyła 150

Jak mam poradzić sobie sam ze sobą?

Już nie wiem co robić. Wszystko co robię to katastrofa. Nie wiem dlaczego tak działam na ludzi. Wszystkie problemy w domu są przeze mnie. Wszystkie kłótnie zaczynają się ode mnie. Dlaczego sprawiam tak wiele problemów? Chcę się zmienić, ale nie potrafię. Nie wiem już co robić. Rodzice się tak starają. Oddali by za mnie wszystko, a ja im to robię. Tylko, że Oni nawet nie wiedzą. Chyba. Jak mogę z tego wyjść? Jakie są rozwiązania? Czy tylko to najgorsze? Nie mogę im tego zrobić, a z drugiej strony i tak ich ranię. Bezwiednie...

KOBIETA ponad rok temu

Neurologia Nerwica Psychiatria

Redakcja abcZdrowie

98 poziom zaufania

Witam,
Twój list jest bardzo ogólny. Postaraj się napisać jeszcze jeden list. Opisz w nim dokładniej co takiego Ci nie wychodzi, o co są kłótnie w domu, ile masz lat, jak wygląda sytuacja w szkole, o czym rodzice nie wiedzą. Jeśli opiszesz więcej szczegółów to wtedy pomoże mi to konkretniej cos Ci poradzić.
Pozdrawiam

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Rodzice nie rozmawiają, przyjaciółka mnie olewa - co robić? – odpowiada Redakcja abcZdrowie
Problem z samookaleczaniem się – odpowiada Mgr Joanna Kwiatkowska
Nadal go kocham, ale nie wiem, jak mam poradzić sobie z samą sobą? – odpowiada Lek. Marta Mauer-Włodarczak
Mam 14 lat i jestem nieszczęśliwa - jak długo jeszcze to potrwa? – odpowiada Mgr Magdalena Brudzyńska
Co zrobić, aby nie bać się we własnym domu? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Moi rodzice ciągle się kłócą – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Nie mogę porozumieć się z ojcem – odpowiada Mgr Joanna Żur-Teper
Trudne relacje z siostrą - co robić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Dlaczego stresuję się bez powodu? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak sobie poradzić z samą sobą? – odpowiada Mgr Joanna Żur-Teper

artykuły

Oni odnaleźli swoich bliźniaków genetycznych

Dzięki ostatnim, trudnym wydarzeniom ich życie się

10 zaskakujących sposobów, żeby zajść w ciążę

Czy ciąża bez stosunku jest możliwa? Większość pow

#dziejesienazywo: HIV w Polsce (WIDEO)

-Patrycja Wanat, Dzieje się na żywo, witam Państ

Lek. Jerzy Bajko Neurolog, Szczecin

umów wizytę

prof. dr hab. med. Anna Krygowska-Wajs Neurolog, Kraków

umów wizytę

Dr n. med. Ewa Belniak Neurolog, Modliborzyce

umów wizytę

Lek. Arkadiusz Stawecki Neurologia, Sosnowiec

umów wizytę

Jak mam sobie poradzić sama ze sobą?

Witam. Mam 25 lat, mieszkam poza granicami kraju, wyjechałam parę lat temu z Polski, jedynie na parę miesięcy - poznałam mojego obecnego męża, postanowiłam zostawić studia, zaszłam w ciążę... Do Polski nie wróciłam, czasami jedynie przyjeżdzam w odwiedziny. Mam 2,5-letnią córeczkę, mieszkamy z mężem w małej, ładnej miejscowości, mamy ładny domek, ogródek, samochód, etc., i wszystko to, czego młode małżeństwo może chcieć. Problem w tym, że ja nie jestem szczęśliwa. Mąż pracuje 6 dni w tygodniu, wychodzi o 5 rano, wraca koło 21. Cały dzień jestem sama z córeczką. Z początku bardzo mi się to podobało. Byłam tym, kim pragnie być każda kobieta - panią domu - piekłam, sprzątałam, bawiłam się z Oleńką, byłam kochającą żoną. A teraz? Wstaję dzień w dzień i każdy jeden dzień jest gorszy od poprzedniego. Nie potrafię się do niczego zmusić, nie bawię się z córeczką, nie wychodzę z nią na świerze powietrze jak kiedyś, sadzam ją przed telewizorem, a sama śpię albo leżę na kanapie ze łzami w oczach, bez powodu, nie gotuję dla niej nawet jak niegdyś, kupuję coś na wynos albo robię jej szybko kanapkę. W domu panuje nieustanny bałagan, nie potrafię się zmusić do posprzatania, czuję się jakby cała energia mnie opuściła. Nie mam znajomych, całe dnie jesteśmy z Oleńką same, powinnyśmy być dla siebie wszystkim - mam wyrzuty sumienia, że nie opiekuję się nią jak należy, nienawidzę siebie za to, płaczę, obiecuję, że od jutra się zmienię... ale kolejny dzień nie przynosi nic nowego. Jestem z dala od rodziny, przyjaciół, czuję, że jestem nikim. Znajomi pokończyli studia, pracują, zwiedzają świat, a moim światem jest dom i telewizor... Przy rodzinie udaję, że jestem szczęśliwa, uśmiecham się, nie chcę ich martwić. Zresztą nasze relacje są bardzo skomplikowane. Rozmawiałam z mężem o tym, jak się czuję, ale on jedynie odpowiedział, że przecież nie mam od czego mieć depresji. Więc co mi jest? Odwiedziłam lekarza rodzinnego, zrobiłam sobie wszystkie badania. Nie mam anemii ani hipoglikemii, ani żadnych innych chorób, które mogłyby powodować takie stany zmęczenia, w które ja wpadam. Nie potrafię już sobie z tym radzić, nienawidzę siebie za to, kim się stałam. Dodam jeszce tylko, że mój mąż nie jest Polakiem, a Niemcem. Niejednokrotnie czułam się niezaakceptowana przez jego rodzinę, czuję się obca, samotna. Nie chcę za bardzo obarczać męża tym wszystkim - nie chciałabym się rozwodzić tu nad innymi problemami, ale mąż sam jest w bardzo ciężkiej sytuacji życiowej. Wiele oddał, by być ze mną, jego życie kompletnie się zmieniło po naszym spotkaniu - ponownie mówię, nie chcę wchodzić w szczegóły, ale z nas obydwojga to on ma powód do depresji, nie ja. Co więc może mi być? Czy możliwe, że mam depresję? Bardzo proszę o pomoc i z góry serdecznie dziękuję.

KOBIETA, 25 LAT ponad rok temu

Neurologia Depresja Psychologia

Mgr Joanna Żur-Teper

60 poziom zaufania

Witam!

Bardzo dobrze, że zrobiła Pani badania u lekarza pierwszego kontaktu - takich spraw nie należy bagatelizować. Zachęcam jednak do udania się do psychologa - po dokładnym wywiadzie będzie on mógł postawić diagnozę i dobrać odpowiednią formę pomocy.

Depresja nie potrzebuje powodu - jest chorobą. Jak z każdą chorobą można z nią walczyć, należy z nią walczyć - potrafi być bardzo groźna. Nie może Pani dłużej udawać przed mężem, że wszystko jest w porządku, nie rozwiąże to problemu. Warto szczerze porozmawiać z nim o tym, jak się Pani czuje - może razem znajdziecie rozwiązanie tej sytuacji.

Zrozumiałe jest, że spędzając cały czas w domu z dzieckiem, w obcym kraju, czuje się Pani samotna. Warto się zastanowić, czy nie posłać córeczki do żłobka - nawet na 3,4 godziny. Dzięki temu zyska Pani trochę czasu dla siebie - na rozwijanie swoich pasji czy poznawanie nowych ludzi, a z Pani listu wynika, że tego w Pani życiu brakuje. Zmiana trybu życia może przyczynić się do lepszego samopoczucia, dzięki temu odzyska Pani siły i chęć do życia.

Życzę powodzenia!