Dzień Dobry Panu,
Zacznę od słów dr Phila McGraw’a:
Nie martwiłbyś się tak bardzo tym, co wszyscy o Tobie myślą,
Gdybyś wiedział, jak rzadko to robią.
Bazując na tych informacjach, które Pan tutaj przedstawił i podzielił się, że wszystko się u Pana układa („skończył Pan szkołę, ma wspaniałą Dziewczynę, fajną Rodzinę…, itd.”) tak sobie dopowiedziałam, że układa się wszystko dobrze, pod warunkiem, że spełnia Pan oczekiwania Najbliższych, Bliskich i Dalszych, jak również względem samego Siebie.
Tak to jest, że kiedy Pan (lub Ktokolwiek Inny) przyjmuje postawę, cechującą się lękiem i brakiem elastyczności, często sprowadza na Siebie to, czemu stara się zapobiec.
I paradoksalnie, im bardziej czegoś Pan nie chce, to właśnie się wydarza.
Co to znaczy?
Prawdopodobnie stara się Pan być doskonały, poukładany, sprawuje kontrolę i jeśli wszystko „dobrze układa się”, zgodnie z planem, to jest Pan radosny i cieszy się Pan tym, co ma.
A jeśli nie? To zaczyna Pan widzieć Siebie w szarych kolorach.
Podejrzewam, że tak nauczył się Pan funkcjonować, nie dzieląc się z Najbliższymi Swoimi wątpliwościami, że coś jest dla Pana trudne, że Pana np. przerasta, że nie potrafi pan Sobie poradzić.
Prawdopodobnie Rodzice tego Pana nie nauczyli- może Pan Sam nabyć te umiejętności, wystarczy podjąć taką gotowość.
I rozmawiać z Rodzicami, wzajemnie ucząc się komunikacji, w zadbaniu o Swoje granice.
Nie ma drogi na skróty, całe życie się uczymy…
Nauczył Pan Bliskich, że jest Pan radosny i wszystko jest w porządku i taką Osobowość reprezentuje Pan Światu.
Ceną takiej potrzeby bycia zbliżonym do perfekcji jest obawa, lęk, żeby tego, co Pan posiada nie stracić- w Pana odbiorze.
Napisał Pan, że ma poczucie winy, że zawiódł Pan Najbliższych.
Według mnie wygląda to tak, jakby zabiegał Pan o aprobatę i miłość.
Martwi się, że jeśli nie spełni Pan oczekiwań i „nie poradzi Sobie ze Sobą”, to może Ich "stracić".
Jest Pan młodym Człowiekiem, z ogromnym potencjałem twórczym, trzeba tylko pozwolić Sobie, by sięgnąć po zasoby i zacząć nimi zarządzać.
Sugeruję na teraz,
Zatrzymać się i zastanowić się, CO dla Pana jest ważne, jakie Pan ma pasje, potrzeby?
Nauczyć się pobyć w ciszy, żeby „zebrać” myśli.
Jakim naprawdę Człowiekiem chce Pan być?
I być dla Siebie Wyrozumiałym.
Bo to jest Pana życie i Pan je kreuje.
Rodzicom należy podziękować z wdzięcznością za to, co mogli dać i żyć po Swojemu, nawet, gdyby to miało się nie podobać i trzeba iść własną drogą.
Zadał Pan pytanie, czy to depresja?
Portal nie jest miejscem do diagnozowania, bo na podstawie krótkiego opisu nie można postawić rozpoznania.
Zachęcam Pana na sesje psychologiczne, lub psychoterapię ( potrzebna jest Pana gotowość), aby uzyskał Pan wgląd, co tak naprawdę powoduje wymienione przez Pana objawy.
Nie ma drogi na skróty, całe życie się uczymy…
Serdeczności,
Irena Mielnik-Madej
