Opieka nad niepełnosprawnym dzieckiem a jego dojrzewanie

Witam. jestem samotną mamą niepełnosprawnego syna, syn ma 16 lat. ktory lezy w lozku, Muszę we wszystkim mu pomagac, Pojawił się taki problem, ze chyba zaczal dojrzewac, podczas umywania gąbką lub zmieniania pampersa zaczal dostawac erekcje, jest to kłopotliwy widok dla mnie, czasem wyglada ze zaras dostanie ejakulacji drga penis, bo je sie dalej myc aby nie doszedł do wytrysku. Co w takiej sytuacji musialbym robic?

KOBIETA, 39 LAT ponad rok temu

Uczucie samotności Psychologia Dziecko Prącie

Mgr Magdalena Golicz Psycholog

93 poziom zaufania

Zachęcam do skorzystania z pomocy seksuologa, a także psychologa. Nie tylko w aspektach dotyczących opieki i pielęgnacji, ale także wsparcia i radzenia sobie z własnymi emocjami, trudnościami, wstydem itp.

Mgr Maciej Rutkowski Psychologia, Białystok

80 poziom zaufania

Dzień dobry.

Pani syn, pomimo swojej niepełnosprawności, jest dojrzewającym, młodym człowiekiem. W tym wieku popęd seksualny i wynikające z niego napięcie seksualne wiąże się z pojawianiem erekcji - nie tylko w przypadku drażnienia członka (jak to się dzieje w przypadku kąpieli czy zmiany pieluchy), ale i samoistnie. Rozumiem, że trudno Pani przyjąć fakt, że Pani niepełnosprawne dziecko w jakiejś swojej części jest zwyczajnym, młodym mężczyzną, któremu zdarzają się erekcje i wytryski.
Dodać trzeba, że przez wiele lat nie dostrzegano zagadnienia seksualności osób niepełnosprawnych, uznając tę niepełnosprawność za najistotniejszą i najbardziej problematyczną "cechę". Tymczasem osoby niepełnosprawne (zarówno fizycznie, jak i umysłowo) mają potrzeby seksualne, które starają się - podobnie jak wszyscy ludzie - zaspokoić, niezależnie od tego, czy komuś się to podoba, czy nie.
Sugerowałbym, by spróbowała się Pani skonsultować z pedagogiem specjalnym, który oswoiłby Panią z problemem i podpowiedział, jak sobie radzić z "kłopotliwym" dojrzewaniem syna.

Pozdrawiam.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Silne erekcje podczas przebierania lub mycia u 19-letniego syna chorego umysłowo i fizycznie – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Jak pomóc leżącemu dziecku z napięciem seksualnym? – odpowiada Mgr Martyna Dudzińska
Częsta erekcja u 14-latka – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Jak odzwyczaić 14-letniego syna od masturbacji? – odpowiada Dr n. med. Justyna Holka-Pokorska
Przepuklina powłok jamy brzusznej u niepełnosprawnego dziecka – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Jak pomóc 15-latkowi z podejrzeniem stulejki? – odpowiada Mgr Martyna Dudzińska
Problemy z erekcją u 19-latka po wypadku – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Pomoc dla niepełnosprawnego dziecka z autyzmem – odpowiada Mgr Anna Suligowska
Zaburzenia erekcji a masturbacja – odpowiada Mgr Bohdan Bielski
Czy lek Hydroxyzinum wpływa na opóźniony rozwój 2,5-letniego dziecka? – odpowiada Dr n. med. Adrianna Wilczek

artykuły

Stosunek przerywany - na czym polega, ryzyko zapłodnienia

Stosunek przerywany nie jest metodą antykoncepcji,

Seks po pięćdziesiątce

Seks po pięćdziesiątce może być równie przyjemny,

Opóźniony wytrysk i wytrysk przedwczesny - co warto wiedzieć?

Opóźniony wytrysk czy przedwczesny wytrysk to zabu

Depresja i opieka nad dzieckiem

Witam, jestem mamą kilkuletniej córeczki.Cierpię na depresję i mój lekarz zalecił mi L* z tego powodu. Obawiam się tylko czy to nie wpłynie na moje prawa do opieki nad dzieckiem i czy były małżonek ( przez którego znalazałam się w tym stanie) nie będzie mógł tego wykorzystać przeciwko mnie aby móc ograniczyć mi prawa do córeczki. Zaznaczę jeszcze, iż mój stan nie wpływa w żaden sposób na wykonywanie obowiązków mamy a wręcz obecność córeczki dodaje mi otuchy. Proszę o wyjaśnienie.

KOBIETA ponad rok temu

Neurologia Depresja

Mgr Kamila Drozd Psycholog

80 poziom zaufania

Witam serdecznie!

Ograniczenie praw rodzicielskich polega na pozbawieniu przez sąd możliwości rodziców do decydowania i wychowywania dziecka w określonym zakresie. Zwykle odbywa się to w ten sposób, że dla rodziny jest ustanawiany kurator, który sprawdza, w jakich warunkach jest wychowywane dziecko i czy rodzice wykonują władzę rodzicielską prawidłowo. Ponadto, dziecko wraz z rodzicami lub samo dziecko może być skierowane do placówki zajmującej się terapią rodzinną albo może być skierowane do instytucji, która zajmuje się sprawowaniem pieczy nad dziećmi. Poza tym, wykonywanie władzy rodzicielskiej może być ograniczone w taki sposób, że sąd decyduje, że określone decyzje i czynności rodzice mogą dokonać, ale tylko i wyłącznie za zgodą sądu. Ograniczenie władzy rodzicielskiej oznacza czasami też to, że dziecko trafia do rodziny zastępczej lub innej placówki opiekuńczej, gdzie realizowana jest władza rodzicielska. Kiedy można odebrać prawa rodzicielskie do dziecka? Odebranie praw rodzicielskich następuje w sytuacji dużego zagrożenia dobra dziecka. Postępowanie toczy się w sądzie. Sąd decyduje o odebraniu władzy rodzicielskiej po przeprowadzeniu postępowania w zakresie łamania podstawowych praw dziecka. Zasięga opinii biegłych na temat rozwoju dziecka, sposobu wychowania przez rodziców i na podstawie opinii decyduje, czy władza rodzicielska może być odebrana, czy też nie. Jest to decyzja bardzo poważna, gdyż rodzice zostają całkowicie pozbawieni władzy rodzicielskiej. Sądzę, że Pani choroba – depresja – nie jest powodem, dla którego można byłoby wnosić o ograniczenie Pani praw do córki. Możliwe, że Pani były małżonek, tym bardziej, jeśli jest z Panią skonfliktowany, może chcieć wykorzystać Pani chorobę przeciwko Pani w walce o córkę. Niemniej jednak, jeżeli Pani choroba nie wpływa na jakość życia córki i jej rozwój, nie zaniedbuje Pani przez chorobę obowiązków rodzicielskich, podjęła Pani leczenie i co więcej – znajduje motywację i energię do działania dzięki obecności córki – to nie ma powodów, by ograniczyć Pani prawa rodzicielskie. Nawet, jeśli mąż zechce Pani zaszkodzić, może się Pani bronić, że to wskutek jego zachowania i rozwodu wpadła Pani w depresję.

Pozdrawiam i życzę powodzenia!

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Czy osoba z bordeline może wychowywać dziecko ? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Co robić, gdy babcia chce kierować moim życiem? – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Zerwanie kontaktu z dzieckiem – odpowiada Lek. Małgorzata Horbaczewska
Czy mogą nam zostać odebrane prawa rodzicielskie? – odpowiada Redakcja abcZdrowie
Czy moje dziecko jest złe? – odpowiada Mgr Aurelia Grzmot-Bilska
Mam depresję - czy mogę opiekować się dzieckiem? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Jak rozmawiać z dzieckiem o śmierci? – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Moje dziecko jest nadpobudliwe. Co robić? – odpowiada Mgr Aurelia Grzmot-Bilska
Jak uwolnić się od wpływu matki? – odpowiada Magdalena Pikulska
Jak mam pomóc przyjaciółce mojej córki, która się tnie? Nie ufa rodzicom i szkole, ja też nie – odpowiada Mgr Joanna Żur-Teper

artykuły

Nie szczepisz dziecka? Sprawa może trafić do sądu

Są pierwsze pozwy skierowane przeciwko rodzicom, k

"Postaramy się pogodzić te dwa stanowiska". Premier Beata Szydło mówi na temat szczepień

"Nie lekceważymy tych, którzy domagają się prawa d

NIL umarza postępowanie. Dr Grzesiowski nie zostanie ukarany

Rzecznik dyscypliny zawodowej Naczelnej Izby Lekar

Dr n. med. Maria Magdalena Wysocka-Bąkowska Neurolog

umów wizytę

Dr n. med. Karolina Porębska Neurolog, Kraków

umów wizytę

Ewa Biegaj - Okulus Neurolog, Warszawa

umów wizytę

Lek. Małgorzata Kogut Neurologia, Kraków

umów wizytę

Uczucie zmęczenia a opieka nad dzieckiem

Witam! Jestem matka 11 miesiecznej Amelii, od osatnich 2 miesiecy jestem wyczerpana, nie dam rady sie nia zajmowac ani robic nic w domu. nie mam sily na to. najchetniej bym sie polozyla i nie ruszala. Chwilami nawet wydaje mi sie ze nienawidze swego dziecka. W jaki sposob moge sobie pomoc? Mam ochote usiasc i plakac, jednak jak jest ktos obok mnie oprocz meza to moj mozg zaczyna inaczej funkcjonowac jakby chcial ukryc smutek i moje rozzalenie.

KOBIETA, 26 LAT ponad rok temu

Psychologia Ciągłe zmęczenie

Mgr Justyna Piątkowska Psycholog, Gdynia

95 poziom zaufania

Dzień dobry!

Opieka nad małym dzieckiem jest niełatwa i wyczerpująca. Stąd podobne uczucia (zmęczenia, zniechęcenia, tęsknoty za życiem "sprzed ciąży") miewa każda młoda mama.
Podobnie - niemal każda młoda mama tych swoich uczuć wstydzi się i obawia, ponieważ wydają się one być sprzeczne ze społecznymi oczekiwaniami.
Bardzo wiele młodych kobiet czuje to samo co Pani.

Czasami jednak te naturalne uczucia mogą nasilać się, pojawiać często, stale i dominować nad innymi. Wtedy jest możliwe, że mamy do czynienia z depresją.

Proszę zastanowić się, czego Pani brakuje, co chciałaby Pani zmienić w swojej sytuacji. Jak wiele czasu spędza Pani z dzieckiem? Czy jest możliwe, aby rozdzielić tą opiekę na innego członka rodziny lub nianię? Za czym najbardziej Pani tęskni? Za wyspaniem się? Spotkaniem ze znajomymi, spędzeniem czasu z ludźmi? Powrotem do swojego hobby, sportu, wyjściem do kina, kosmetyczki? A może poprawą relacji z mężem, spędzeniem z nim więcej czasu? Pani potrzeby nie mogą być całkowicie zaniedbane (choć też jest naturalne, że zostały nieco ograniczone) i być może zadbanie o nie, pozwoli Pani zacząć radzić sobie ze swoim smutkiem, zmęczeniem, bezradnością.

Jedną z tych form zadbania o siebie powinna być wizyta u psychologa/ psychoterapeuty i rozmowa o tym, czy jest Pani narażona na depresję.

Pozdrawiam!

Mgr Anna Szostak (Mazur) Psycholog, Poznań

54 poziom zaufania

Szanowna Pani,

pojawienie się w domu dziecka stawia wyzwanie nowej organizacji życia i czasu. Często zmiany te są gwałtowne, niektórych się nie spodziewaliśmy a ułożenie czasu pracy na nowo może okazać się dla nas trudne.

Warto otoczyć się znajomymi i rodziną, którzy posiadają własne dzieci i mogą podzielić się doświadczeniem, ponieważ zmęczenie i zniechęcenie do opieki nad dzieckiem ogarnia niemalże każdego rodzica. Może takie wsparcie mogłoby Pani pomóc?

Dodatkowo warto przemyśleć, ile ma Pani pracy w ciągu dnia, na ile dziecko jest absorbujące, czy nie da się rozłożyć pracy inaczej lub czy może ktoś Panią wyręczyć lub pomóc (partner, dziadkowie, niania, przyjaciele). Myślę też, że warto popracować nad swoimi przekonaniami odnośnie tego, jakimi przeżyciami dzieli się Pani z najbliższymi i co by się stało, gdyby poznali Pani smutek i rozżalenie?

W przypadku gdy to nie pomoże lub Pani stan będzie się gwałtownie pogarszał - proponuję spotkanie z psychologiem.

W razie pytań zapraszam do kontaktu,
Anna Szostak, www.ctzo.org