Powrót do rodziców w wieku 32 lat

Witam, chciałbym podzielić się z wami problemem, który mnie dotyka, nie wiem co mam robić proszę o rady.Mam 32 lata sytuacja życiowa zmusiła mnie do powrotu i zamieszkania z rodzicami, problem w tym , że rodzice są zadłużeni, pomagam im w spłacaniu długów i w normalnym życiu codziennym, jednak mam już swój wiek i bardzo bym chciał założyć swoją rodzinę, układać swoje życie, jednak sytuacja rodziców nie pozwala mi na to. Wiem, że oprócz mnie nikt im nie pomoże a sami rady sobie nie daj

MĘŻCZYZNA, 32 LAT ponad rok temu

Psychologia Relacje z rodzicami i teściami

Mgr Magdalena Golicz Psycholog, Chorzów

93 poziom zaufania

Wspieranie rodziców a poświęcenie siebie i swojego życia to są dwie różne sprawy. Może Pan wspierać rodziców tak, by nie rezygnować ze swoich celów życiowych, wartości i potrzeb, a w każdym razie nie rezygnować z tych najważniejszych będących priorytetami. Warto przemyśleć, co jest naprawdę dla Pana ważne, a z czego może Pan zrezygnować na ten moment, by pomóc rodzicom. Jasne ustalenie Pana możliwości i granic pozwoli zarówno na realizowanie siebie, jak i pomaganie, a jednocześnie nie będzie w Panu narastała złość i frustracja (skierowana na rodziców) w powodu rezygnacji ze swoich ważnych życiowych potrzeb. Warto także pamiętać,że są dorosłymi ludźmi, którzy powinni brać odpowiedzialność za swoje działania.

Mgr Barbara Szalacha Psychologia, Rzeszów

72 poziom zaufania

Witam,
To jest tego rodzaju problem,że gdy przyjmuje się rolę rodzica własnych rodziców ,w dodatku w okresie,który kulturowo i rozwojowo słusznie uważasz za najbardziej właściwy do założenia własnej rodziny-zostaje zakłócony rytm i porządek życiowy.
Niestety,rodzice nie zawsze są na tyle dojrzali,by pogodzić się z odejściem dorosłego dziecka,bo albo cierpią niedostatek finansowy,albo zaczynają w takim okresie chorować ,by przyciągnąc dziecko spowrotem.Są to nieświadome,ale istniejące często problemy uwikłania,które powinny być poddane terapii rodzinnej.
Jest również jednak prawdopodobne,że i Ty,na skutek sposobu wychowania nie dajesz sobie prawa do własnego,oddzielnego życia,bo może wtedy pojawić się kolejny sygnał rodziców,ze jesteś NIEZBĘDNY.I to jest ta pułapka.Bo być "niezbędnym"najbardziej wiąże się z rolą rodzica,nie dziecka.
Tak więc zachęcam Cię do kontaktu z terapeutą,nawet,gdy rodzice się nie przyłaczą.
Pozdrawiam serdecznie i zapraszam w razie potrzeby.

Prawda,że to zasadnicza różnica?
Na razie może być tak,że pomoc rodzicom

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Jak postąpić z rodzicami? – odpowiada Mgr Elżbieta Grabarczyk Pracownia Pomocy Psychologicznej SALAMANDRA
Jak pomóc rodzicom, którzy nie radzą sobie z uzależnieniami? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Postępowanie z mężem, który jest dzieckiem toksycznych rodziców – odpowiada Mgr Jakub Bieniecki
Jak powiedzieć rodzicom o przeprowadzce? – odpowiada Mgr Monika Opszalska
Nadużywanie alkoholu przez rodziców – odpowiada Mgr Adam Kowalewski
Co zrobić, jeśli rodzice nie lubią mojego męża? – odpowiada Mgr Jakub Bieniecki
Problem z miłością i brakiem akceptacji ze strony rodziców – odpowiada Mgr Anna Bernatowska
Alkoholizm rodziców i konflikty – odpowiada Mgr Agnieszka Glica
Jak pomóc 55-letnim rodzicom, którzy bez przerwy się kłócą? – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Czy powinnam się odseparować od rodziców? – odpowiada Mgr Marta Jaszkul

Powrót do rodziców w wieku 32 lat

artykuły

Na czym polega terapia śmiechem? (WIDEO)

Charakter - definicja, kształtowanie, zaburzenia osobowści, nerwica

Chaos w programie szczepień. "To wygląda jak koło fortuny, które się kręci i raz wyskoczy termin temu, a raz tamtemu"

Aktualne trendy

Popularne tematy

Artykuły na ten temat

Najnowsze pytania z tej specjalizacji

Popularni lekarze

logowanie

przypominanie hasła