witam serdecznie,
Opisuje Pani trudności, które pojawiły się w relacji z teściową (a, które nasiliły się po narodzinach dziecka) a zarazem towarzyszące temu obawy dotyczące trwałości swojego małżeństwa.
Niestety nikt nie może Pani powiedzieć, co dokładnie powinna Pani zrobić: czy po raz kolejny się wyprowadzić, czy też zostać. To zbyt odpowiedzialna decyzja, aby ktokolwiek decydował za Panią. To Pani sama będzie musiała przemyśleć różne możliwości, zastanowić nad tym, które działania podjąć, jakie z nich wybrać, tak, aby okazały się najlepszym rozwiązaniem.
Decyzja o rozstaniu jest ostatecznością. Myślę, że może raczej warto się najpierw zastanowić nad tym, co Pani mogłaby zrobić, aby sytuacja się poprawiła, a ściślej – jakich zmian może Pani sama dokonać w swoim postępowaniu – zarówno w relacji z partnerem, jak i jego matką. Na to, bowiem, czy mąż lub teściowa się zmieni, nie ma Pani żadnego wpływu.
Już sam fakt urodzenia dziecka, pomimo tego, że jest często niezwykle pięknym i radosnym doświadczeniem, niesie również ze sobą spore trudności. Nierzadko pojawia się przemęczenie, frustracja, złość. Para uczy się nowej dla siebie roli – roli rodzica: mamy i taty, co czasem nie jest łatwe. Jeśli dodatkowo do tego dojdą problemy wynikające z relacji z którymś z rodziców, może to mieć znaczący wpływ na pogorszenie atmosfery panującej w całej rodzinie.
Napisała Pani, iż pomiędzy Panią a teściową już wcześniej nie było wzajemnej sympatii, pojawiały się raczej konflikty, ciągłe nieporozumienia. Dziecko, które przyszło na świat stało się tylko kolejnym powodem dokonywania ocen Pani osoby, jako żony i matki.
Może warto byłoby zdobyć się na otwartą i szczerą rozmowę zarówno z teściową, jak i mężem, jednak bez ranienia się nawzajem. Z pewnością dobrze byłoby powiedzieć o swoich odczuciach, obawach ale też o tym, jak chciałaby Pani, aby te relacje wyglądały. Dobrym krokiem jest także docenienie tych aspektów zachowania teściowej, które są pomocne. Może np. teściowa pomaga przy dziecku, pozwalając Pani na chwilę odpoczynku?
Matka Pani męża daje zapewne dobre rady, które z jej punktu widzenia wydają się słuszne. I za to może Pani podziękować – nie musi Pani jednak z nich korzystać. Teściowa z pewnością nie ma złych intencji – chce dobrze dla swojego syna i zamierza to uzyskać w sposób, który jej samej wydaje się najlepszy, a który jednak nie jest zgodny z Pani oczekiwaniami.
Wtedy, bowiem, gdy nie stosuje się Pani do ‘dobrych rad’, podejmując samodzielne decyzje (,do których ma Pani zresztą pełne prawo) pojawia się krytyka i oskarżanie.
Nie da się zatem tutaj zatem nie zahaczyć o aspekt tego, co się Pani obecnie nie podoba, jednak można to powiedzieć w taki sposób, aby nie skrzywdzić drugiej osoby. Dobrze byłoby skupić się na rozwiązaniu: na tym, jakie zasady można byłoby wprowadzić, tak, aby zarówno teściowej, jak i Pani, było łatwiej w codziennych kontaktach.
Pani, mąż i dziecko stanowicie już odrębną rodzinę, nawet jeśli zamieszkujecie razem z matką męża. I to Pani decyduje o tym, jak zajmować się własnym dzieckiem, i w jaki sposób pełnić rolę żony, i może się to teściowej nie podobać - nie musi akceptować wyborów swojego syna. I Pani może to uszanować.
Pani natomiast, jako synowa, może też zdecydować, z których rad matki męża skorzystać. I pewnie niektóre z nich dla młodej mamy mogą okazać się nawet całkiem przydatne.
Sądzę jednak, że to, co jest najbardziej istotne, oprócz wspólnego ustalenia zasad pomiędzy Panią, mężem i teściową, to wzajemny szacunek.
To, że mąż nie chce natomiast wyprowadzić się z domu rodzinnego, tłumacząc się kwestiami finansowymi – to już kolejny aspekt, dotyczący relacji męża z matką (wyjścia z rodziny generacyjnej).
Zachęcam Panią do szczerej, życzliwej rozmowy z członkami rodziny, i jeśli uzna Pani, że to konieczne – skorzystania z pomocy psychologa/psychoterapeuty.
Pozdrawiam serdecznie i życzę Wszystkiego Dobrego,
Aurelia Kurczyńska
