Propozycja zamieszkania z chłopakiem i jego rodziną

Witam, mam nietypowy problem. Jestem ze swoim chłopakiem ponad 4lata. On od jakiegoś czasu namawia mnie na przeprowadzkę do jego domu,gdzie mieszka z rodziną,brata dziewczyną i dzieckiem.U mnie natomiast wygląda to tak,że zajmuje sie na codzien swoja mala siostra ale od wrzesnia zaczynam szukac pracy.Bardzo bym chciała się przeprowadzić do niego ale nie chce się im zwalać na głowę. Po za tym boję się powiedzieć mamie, zawsze bałam się mówić o czym cokolwiek. Niewiem co robić. Pomocy..

KOBIETA, 23 LAT ponad rok temu

Psychologia Relacje z partnerem

Lek. Aleksandra Witkowska Medycyna rodzinna, Warszawa

98 poziom zaufania

Jest Pani dorosłą już osobą i ma prawo do samodzielnych decyzji.

Mgr Katarzyna Bodziacka-Kulik Psycholog, Łódź

46 poziom zaufania

Szanowna Pani,
proszę odpowiedzieć sobie na pytanie: co by Pani zrobiła gdyby się Pani nie bała?, strach to niezbyt dobry doradca.
Niezależnie od podjętej decyzji proszę przeanalizować również sytuacje rodzinną w którą zamierza Pani wejść Nie będziecie Państwo stanowili odrębnej pary, a raczej komplementarny układ rodzinny, takie sytuacje mają swoje plusy ale też minusy. Warto zastanowić się na ile obecność osób trzecich (dla Pani obcych) w Pani najbliższej przestrzeni, często intymnej, jest dla Pani akceptowalna.

Mgr Zuzanna Starczewska Psycholog, Sosnowiec

52 poziom zaufania

Witam,
Myślę, że musi pani sobie zadac pytanie, czego pani tak naprawd chce, czy mieszkać z chłopakiem, czy też z mama.
Podejmowanie decyzji jest trudne ale to tak naprawdę zależy od pani, co pani zrobi i czy będzie pani w związku z tym szczęsliwa.
Pozdrawiam

Mgr Magdalena Golicz Psycholog

93 poziom zaufania

Jeśli ma Pani poczucie, że to jest dobry pomysł, który może służyć Wam obojgu, jest Pani do tego przekonana- może warto spróbować? Na pewno konieczna będzie rozmowa z mamą- przedstawienie jej powodów decyzji, zapewnienie o trwającej relacji i uczuciu itp. Warto także porozmawiać z rodzina chłopaka- nie tylko o swoich i ich uczuciach związanych ze wspólnym mieszkaniem, ale także o "warunkach i zasadach" mieszkania pod jednym dachem. Jeśli trudno jest Pani takie rozmowy prowadzić samej, można to zrobić w towarzystwie chłopaka. Ważne jednak, by Pani w nich aktywnie uczestniczyła i komunikowała wszelkie swoje pytania czy wątpliwości.

Mgr Barbara Szalacha Psychologia, Rzeszów

72 poziom zaufania

Witaj,
Nie wiem,jakie zasady funkcjonują w Twoim systemie rodzinnym/i osobistym/i jak będziesz się czuła w miejscu,które nie jest wyłącznie własnością chłopaka,ale byc może jego rodziców,o których zdaniu nic nie piszesz.Osobiście uważam,że pomyślnośc związku jest pochodną także jego niezależności na własnym terytorium,więc mając własne dochody/podstawa /,lepiej jest wynająć małe mieszkanie,natomiast zobowiązania wobec rodziców czy rodziny ustalić oddzielnie,zarówno z nimi,jak i swoim chłopakiem,który będzie je musiał uszanować,gdy wymaga tego obecna sytuacja.
Tyle mozna zaproponować na podstawie Twoich informacji.
Pozdrawiam serdecznie.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Gdzie zamieszkać z chłopakiem? – odpowiada Mgr Dorota Nowacka
Dlaczego chłopak nie chce ze mną zamieszkać? – odpowiada Mgr Iwona Hildebrandt
Tęsknota za rodziną po zamieszkaniu z chłopakiem – odpowiada Mgr Anna Suligowska
Dlaczego rodzina chłopaka stała się ważniejsza dla niego? – odpowiada Mgr Irena Mielnik - Madej
Jak postępować z chłopakiem, który nadmiernie słucha się matki? – odpowiada Mgr Katarzyna Garbacz
Czy powinnam zamieszkać z moim chłopakiem? – odpowiada Mgr Katarzyna Garbacz
Jak poradzić sobie z brakiem akceptacji chłopaka przez rodzinę? – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
W jaki sposób pomóc chłopakowi z patologiami w rodzinie? – odpowiada Mgr Anna Ingarden
Relacje w rodzinie a miłość do partnera – odpowiada Mgr Anna Ingarden
Wtrącanie się do życia codziennego przez rodziców partnera – odpowiada Mgr Magdalena Brabec

artykuły

44-latka przegrała walkę z rakiem. O to poprosiła przed śmiercią

Miała zaledwie 44 lata i całe życie przed sobą. Fi

Szczepienia nastolatków. Rodzicom 16-letniej Uli zarzucono, że robią z córki "królika doświadczalnego"

16-letnia Ula jest już po pierwszej dawce Pfizera.

10 zaskakujących sposobów, żeby zajść w ciążę

Czy ciąża bez stosunku jest możliwa? Większość pow

Czy zamieszkać z chłopakiem?

Moj chlopakma 25l.,dobra prace i studia.ja za rok powinnam skonczyc swoj kierunek,nie pracuje.Od lipca chcemy razem mieszkac.Dwa razy doszlo miedzy nami do zblizenia(jestescmy razem 6 mies)Ja nie w iem,czy chce seksu,on natomiast bardzo tego potrzebuje.Dba o mnie,kocha,troszczy sie,ale i ciagle sugeruje,ze chcialby czegos wiecej.Biore tabl.,uzywamy gumki,ale i tak boje sie tego robic.Nie chce wpascRodzice mowia,zebym sie wstrzymala do czasu az skoncze studia i bede miec prace.Co robic???

KOBIETA, 23 LAT ponad rok temu

Psychologia Relacje z partnerem

Mgr Magdalena Golicz Psycholog

93 poziom zaufania

Rozumiem, że zależy Pani na chłopaku, a jednocześnie jego potrzeby nie są Pani potrzebami (na ten moment). Zmuszanie się do bliskości fizycznej- jeśli nie ma na nią chęci czy przyzwolenia z Pani strony- może spowodować raczej złość, frustrację czy oddalenie bardziej niż zbliżenie.
Być może opisywany przez Panią lęk przed nieplanowaną ciążą także związany jest z brakiem gotowości na współżycie? (szczególnie, że podejmujecie Państwo działania zabezpieczające).
Zachęcam do jasnej i szczerej komunikacji z chłopakiem. Mówienia o swoich potrzebach, oczekiwaniach, obawach i emocjach, a także pytania jego o to samo i wspólne wypracowywanie rozwiązań, które będą akceptowalne i satysfakcjonujące dla obojga.

Mgr Marta Widera-Kędryna Psycholog, Katowice

46 poziom zaufania

W zasadzie odpowiedziała Pani na swoje pytanie, pisząc o chęci wspólnego zamieszkania z chłopakiem.
W opisie sytuacji wyraźne jest jednak bardziej to, że jest Pani pełna obaw z tym związanych.

Zastanawiające jest, że napisała Pani o uczuciach partnera, a nie napisała Pani o swoich uczuciach wobec niego. Jak to rozumieć? Czy Pani uczucia są dla Pani ważne, czy Pani je rozeznaje? Czy inni liczą się z Pani uczuciami? Czy Pani liczy się ze sobą, czy bardziej z innymi?
Mam wrażenie, że znając siebie obawia się Pani tego, że nie potrafi chronić swoich granic, przykładem jest to, że oddaje Pani innym pole do podejmowania za Panią decyzji. Robienie czegoś wbrew sobie, uleganie innym, jest pewnym wzorcem Pani dotychczasowego funkcjonowania.

Wracając do Pani pytania, to nikt nie zna jednoznacznej, pewnej odpowiedzi. Każda decyzja wiąże się z podjęciem pewnego ryzyka, utratą czegoś i korzyściami ze zmiany. Uważa Pani, że ktoś podejmie mądrzejszą decyzję od Pani? Z pewnością nie. Ważne, aby uwierzyła Pani i uszanowała siebie, nie robiła czegoś wbrew sobie, szczególnie jeżeli dotyczy to obszaru Pani intymności, przekracza w jakiś sposób Pani granice psychologiczne, emocjonalne.

Jeżeli nie zgadza się Pani z tym co napisałam powyżej i Pani dylemat spowodowany jest wyłącznie obawą przed zajściem w ciążę, to tak naprawdę samo odroczenie decyzji o wspólnym zamieszkaniu nie daje gwarancji. Musiałaby Pani zrezygnować ze zbliżeń z chłopakiem, aby nie konfrontować się z tego typu obawami, które w zasadzie mają wymiar egzystencjalny i dotyczą wszystkich kobiet w pewnych okresach życia.

Pozdrawiam
Marta Widera-Kędryna

Mgr Karolina Matlak Psycholog, Katowice

53 poziom zaufania

Witam,

Proszę rozważyć wizytę u psychologa, psychoterapeuty. Kilka wizyt pozwoli Pani ponazywać sobie dylematy (i ich głębszą naturę) z którymi Pani się boryka w związku z opisaną sytuacją. Sama Pani później zadecyduje, czy te dylematy (konflikty wewnętrzne) chciałaby Pani poddać psychoterapii, czy to co Pani dostrzeże w trakcie tych kilku wizyt wystarczy do podjęcia decyzji. Otrzyma Pani pomoc i w gabinecie prywatnym i w placówkach refundowanych przez NFZ.

Pozdrawiam.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Czy powinnam zamieszkać z moim chłopakiem? – odpowiada Mgr Katarzyna Garbacz
Wątpliwości przed zamieszkaniem z chłopakiem – odpowiada Mgr Ryszard Chłopek
Dlaczego chłopak nie chce ze mną zamieszkać? – odpowiada Mgr Iwona Hildebrandt
Czy zerwać z chłopakiem, mimo że nic nie czuję? – odpowiada Mgr Marta Widera-Kędryna
Córka chce zamieszkać z chłopakiem – odpowiada Mgr Ilona Ciżewska
Dlaczego partner nie chce ze mną zamieszkać? – odpowiada Mgr Irena Mielnik - Madej
Związek z mężczyzną o 15 lat starszym – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Zazdrość o przyjaciółkę chłopaka – odpowiada Mgr Ludmiła Kulikowska-Kubiak
Brak gotowości do zamieszkania z chłopakiem po 4. latach związku – odpowiada Dr Ewa Bujoczek
Wspólne mieszkanie po rozstaniu – odpowiada Mgr Adam Kowalewski

artykuły

Jak rozmawiać z chorym na depresję?

350 mln ludzi na całym świecie cierpi na depresję.

Traktujmy psychosomatyków poważnie

Materiał prasowy: Prószyński Media Fragment książ

Jeden dzień w Dziennym Domu Opieki Medycznej

Dzień zaczyna się tutaj jak w każdym prawdziwym do

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

umów wizytę

Mgr Kamila Drozd Psycholog

umów wizytę

Mgr Dawid Karol Kołodziej Pedagogika, Bolesławiec

umów wizytę

Dr Krzysztof Dudziński Psychologia, Warszawa

umów wizytę

Córka chce zamieszkać z chłopakiem

Witam, proszę o poradę czy zgodzić się na wspólne zamieszkanie 19 letniej córki z chłopakiem? Oboje zamierzają studiować i zaplanowali że razem zamieszkają, a my mamy opłacać czynsz. Mąż jest całkowicie przeciwny temu pomysłowi, a ja mam mieszane uczucia. Córka nie uzgodniła z nami swoich planów tylko postawiła przed faktem dokonanym. Proszę o pomoc, nie chcę stracić z nią dobrego kontaktu na który pracowałam tyle lat. Pozdrawiam

KOBIETA ponad rok temu

Psychologia

Mgr Ilona Ciżewska Psycholog, Dopiewo

33 poziom zaufania

Witam serdecznie
Decyzje Pani wraz z mezem powinna podjac sama.
Zamieszkanie Pani corki z chlopakiem, powinno byc poprzedzone uzgodnieniem z Panstwem tego faktu, tym bardziej, ze Panstwo macie finansowac ten pomysl. Jesli mlodzi ludzie chca byc dorosli i samodzielnie mieszkac, powinni rowniez samodzielnie zarabiac i samodzielnie oplaac mieszkanie. Na tym polega odpowiedzialnosc i dojrzalosc. Z Pani opisu wynika, iz Pani corka nie jest osoba na tyle dojrzala, aby podejmowac tak odpowiedzialne zyciowe decyzje.
Co do kwestii zaufania miedzy Paniami, to dawanie przyzwolenia na wszelkie pomysly dzieci, nie jest najlepsza droga aby je zbudowac i utrzymac. Nalezy pokazac dzieciom na czym polega doroslosc i konsekwencje z nia zwiazane, jesli samodzielnie podejma decyzje,aby byc czlowiekiem doroslym.
Jesli bedzie Pani lub Pani z mezem problemy z rozmowa z corka i wyjasnieniem kwestii dotyczacych prowadzenia odpowiedzialnego, doroslego zycia, sugeruje zwrocenie sie o pomoc do psychologa, ktory bedzie monitorowal dana rozmowe i dzieki ktoremu mozecie Panstwo osiagnac cel i satysfakcje w rozwiazaniu problemu.
Zycze powodzenia.
Pozdrawiam serdecznie

Mgr Bożena Waluś Psychologia, Gliwice

94 poziom zaufania

Witam,

dorosłość jest fazą rozwojową - stan uzyskania przez dziecko pełnoletności, czyli uzyskania praw obywatelskich, jak i ponoszenie odpowiedzialności za swoje czyny. Rolą rodziców jest przystosować dziecko do życia, a nie ochronić dziecko przed życiem. Jeśli rozwój przebiega prawidłowo, to znaczy, ze człowiek jest w stanie indywidualnie funkcjonować i podejmować decyzje, żyć. Paradoksalne jest to, że rodzice nie wierzą w możliwości własnego dziecka, lękają się odrzucenia, osamotnienia w momencie, kiedy dziecko potrzebuje wsparcia na nowym etapie rozwoju. To Państwo jako rodzice podejmujecie decyzję, czy wspieracie córkę w tym działaniu i jakie mogą być konsekwencje (myślę, że to hamuje męża).

Pozdrawiam