Stany lękowe - boję się mojego szefa

Witam. Jestem 30-letnim mężczyzną. Stoję zawsze przed dużym wyzwaniem jeśli chodzi o rozmowę z moim szefem lub przełożonym. Nie potrafię obronić swoich racji, a co gorsza czasem wydusić z siebie słowa, tzn. mnie paraliżuje, jeśli jest jakiś konflikt, to też mnie paraliżuje. Od razu czuję się jakby mój świat nagle stał się groźny i napięty. To bardzo mi przeszkadza, bo chciałbym rozwinąć się w firmie, ale ten brak odwagi i niemożność konfrontacji lub przedstawienia swoich racji mi to utrudnia. Zdaję sobie sprawę, że ludzie często się obgadują w pracy. Ja nigdy nie reaguję na takie zaczepki, a może powinienem, a jak coś usłyszę, chowam głowę w piasek. Jakiś czas temu miałem wypadek i szef potraktował mnie niezgodnie z moimi oczekiwaniami. Teraz wydaje mi się, że udało mu się mnie przechytrzyć i ma mnie w garści. Czy to jest zdrowe podejście do pracy? Mam wielki problem z przeciwstawianiem się czyjejś woli . Czy to znaczy, że już sam nie umiem myśleć i podjemować decyzji, że jestem tchórzem? Ciężko mi się przeciwstawić woli szefa. Czy to znaczy, że w naszej relacji jest coś nie tak? Gdy on pyta lub prosi przeważnie się godzę. To chyba nie jest zdroworozsądkowe zachowanie. Może potraficie mi pomóc. Pozdrawiam.

MĘŻCZYZNA ponad rok temu

Neurologia Nerwica Psychiatria

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

95 poziom zaufania

Witam!

W relacjach z innymi ludźmi reaguje Pan lękowo. Nie podejmuje Pan wyzwań, raczej unika konfrontacji. Może to wynikać z wewnętrznych trudności oraz zaniżonej samooceny. Warto, żeby popracował Pan nad swoją samooceną oraz pewnością siebie. Ważne, by znał Pan swoją wartość i potrafił się czasem przeciwstawić woli innych ludzi, kiedy kłóci się to z Pana przekonaniami lub będzie działało na Pana niekorzyść. Polecam Panu pracę nad tymi problemami z psychologiem lub podczas warsztatów/treningów o odpowiedniej tematyce: asertywność, samoocena, komunikacja społeczna, kompetencje społeczne oraz radzenie sobie ze stresem. Może Pan także samodzielnie starać się walczyć ze swoimi problemami, np. korzystając z ćwiczeń i informacji zawartych w internecie oraz poradnikach psychologicznych. Rozwiązując swoje problemy oraz pracując nad pewnością siebie i samooceną może Pan zmienić swoją sytuację w pracy oraz nauczyć się, jak radzić sobie w kontaktach z innymi osobami.

Pozdrawiam

Mgr Bożena Waluś Psychologia, Gliwice

94 poziom zaufania

Witam,

zalecałabym psychoterapię jako formę pomocy, poczucie własnej wartości czyli samoocenę trzeba kształtować, tak żeby była optymalna i stabilna. Wiele czynników składa się na poczucie własnej wartości, takich jak; postrzeganie samego siebie, wiara w siebie, własna skuteczność, samoakceptacja, poczucie własnej godności. Ogólnie mówiąc jest to opinia nas samych o sobie, inaczej mówiąc negatywne automatyczne myśli dotyczące siebie, wysoki krytycyzm w stosunku do siebie. Przydałaby się pomoc psychologa/psychoterapeuty, proces terapeutyczny umożliwi Panu zrozumieć swoje zachowanie w określonym kontekście (sytuacji) i umożliwi zmodyfikować wzory myślenia, to wpłynie na poprawę funkcjonowania społecznego.
Pozdrawiam serdecznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Problemy z nowym szefem i brak asertywności – odpowiada Mgr Anna Ręklewska
Brak własnej akceptacji – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Utracona pewność siebie – odpowiada Mgr Dorota Kotarska
Co jest powodem niskiej samooceny u osoby niepracującej? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Jak wyrażać swoje emocje i mieć lepszą samoocenę? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Czy psycholog pomoże nabrać odwagi w kontaktach z kobietami? – odpowiada Mgr Irena Mielnik - Madej
Obwiniam rodziców za swoją samotność - jak podnieść swoją samoocenę? – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Jak sobie poradzić z nieśmiałością i niską samooceną – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Od czego zacząć poprawę mojego samopoczucia? – odpowiada Mgr Hanna Markiewicz
Depresja czy kryzys emocjonalny? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek

artykuły

Krytyczność, niepewność, brak wiary w siebie... Oto 6 oznak, że wychowywałeś się w toksycznej rodzinie!

Krytyczność, niepewność, brak wiary w siebie... Ot

Syndrom DDA - rodzina, związki z osobami uzależnionymi, relacje z rodzicami, role DDA, kariera, terapia

Syndrom DDA - Dorosłych Dzieci Alkoholików to zbió

Zaniżone poczucie własnej wartości a depresja

Osobowość człowieka jest bardzo złożona. Każdy z n

Boję się o mojego chłopaka. Co mu jest?

Zacznę od tego, że od 7 lat mam wspaniałego chłopaka, ale od jakiegoś roku przeżywam koszmar - on faszeruje się witaminami: potas, magnez, dużo magnezu. Uważa, że musi go brać, bo ma niedobór - ma szybkie bicie serca, pocenie dłoni, kłucie w mostku.

Przerasta mnie to, bo wkręca sobie różne choroby, a robił wszystkie możliwe badania i jest zdrowy jak ryba. Wiem, że na pewno mnie nie okłamuje i ma takie objawy, jakie wcześniej wymienił, ale on wyczytuje różne rzeczy na internecie i potem ma objawy wszystkich tych chorób, a za chwilę uważa, że to jednak niedobór magnezu, bo w młodości dużo pił, co oczywiście jest nieprawdą.

To wszytko jest bardzo uciążliwe. Dodam, że do pracy zabiera wodę z rozpuszczonym koncentratem, bo ponoć ma dużo potasu. Jak mam mu pomóc? Obawiam się, że niedługo to i ja sfiksuję.

KOBIETA, 26 LAT ponad rok temu

Konflikty w związku Psychologia Relacje z partnerem

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

95 poziom zaufania

Witam!

Pani chłopak powinien skonsultować się z lekarzem, który mógłby mu wytłumaczyć, że branie jakichkolwiek środków w nadmiarze jest szkodliwe. Szczególnie kiedy chcemy uzupełnić braki pierwiastków sprzed lat. Myślę, że powinna Pani w takiej sytuacji zadbać o siebie i zastanowić, jakiej chce przyszłości.

Związek dwojga ludzi powinien opierać się na wzajemnym szacunku i wsparciu. Partner, jeśli nie ma żadnych zaburzeń somatycznych, a nadal uważa, że jest chory, powinien zasięgnąć opinii psychiatry. Mogą się u niego rozwijać zaburzenia psychiczne związane z lękiem o swoje zdrowie.

Pani natomiast powinna poszukać dla siebie pomocy i postarać się ustabilizować swój stan emocjonalny. W razie silnych emocji i problemów może Pani korzystać z telefonu zaufania. Rozmowa z konsultantem pozwoli zmniejszyć napięcie emocjonalne i poprawić nastrój.

Pozdrawiam

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Czy mój chłopak ma depresję, czy to tylko lenistwo i robienie innym na złość? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Czy mój chłopak ma depresję? Jeśli tak, jak mu pomóc? – odpowiada Lek. Marta Mauer-Włodarczak
Czy mój chłopak jest chory? Jak mogę mu pomóc? – odpowiada Paulina Witek
Mój chłopak ma depresję - jak mogę mu pomóc? – odpowiada Paulina Witek
Zmarł tata mojego chłopaka - jak mu pomóc? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Czy powinnam zostawić mojego chłopaka? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Załamanie psychiczne po zamieszkaniu z chłopakiem – odpowiada Dr n. med. Joanna Meder
Skąd u mnie mikroskurcze na całym ciele po zjedzeniu magnezu? – odpowiada Mgr Joanna Wardenga
Jak pomóc przyjaciółce? Boję się, że znowu sięgnie po żyletkę – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak odejść od chłopaka? – odpowiada Lek. Marta Mauer-Włodarczak

artykuły

Jak powinna się odżywiać przyszła mama? (WIDEO)

-Ciąża jest szczególnym czasem dla każdej kobiet

Wiosenny problem Polaków widać w aptekach. "Nie ma takiego złotego środka"

Po zimie nasz organizm potrzebuje solidnego wzmocn

Wybudzają nocą. Winny może być niedobór jednego pierwiastka

Nocne skurcze mięśni nóg, najczęściej łydek, mogą

Mgr Hanna Markiewicz Psychologia, Żelechów

umów wizytę

Mgr Magdalena Golicz Psycholog

umów wizytę

Mgr Maciej Rutkowski Psychologia, Białystok

umów wizytę

Mgr Katarzyna Kulczycka Psychologia, Wrocław

umów wizytę

Boję się o mojego synka: Czy to może być autyzm?

Mój synek ma 2 latka, we wrześniu kończy i czasami dziwię się jego zachowaniu. Jak miał 1-1,5 potrafił naśladować zwierzątka, nawet dość sporo. Od zawsze lubił książeczki. Zresztą do dziś codziennie kilka razy przegląda swe książki. Często mnie w to angażuje tzn. patrzy mi na usta, by mówić jakie zwierzątko pokazuje. Tak samo jest z puzzlami. Sam je układa, znaczy zawsze muszę być przy nim. Jak chce układać ciągnie mnie za palec do stołu i przynosi puzzle. Jak już ułoży to pokazuje paluszkiem dany obrazek, w naszym przypadku pojazd i chce by go nazywać. Podobnie z kredkami. Jak mu kupiliśmy kredki to rysował, głównie kreski, no i jakieś bazgroły. Teraz coś w kształcie kół. Lubi jak ja mu rysuję, wtedy się przygląda, ale i tak najlepsza zabawa jest w wyciąganie kredek z pojemnika i pokazywanie ich, a ja mam powiedzieć jaki to kolor, potem układa je w szereg, a następnie rozrzuca. Aha, synek mój prawie nie mówi i to mnie niepokoi. Kiedyś wołał dziadzia, mama, tata, itp. Znaczy mama tata bam i jakieś takie zgłoski to mówi. Często przesuwa paluszkiem po literkach w książkach np. tytułach i coś tam sobie gada.

Lubi jak razem w kuchni robimy śniadanie, a potem je razem zjadamy. Przynosi sam kompot do picia jak chce i za każdym razem do zabawy klockami, puzzlami czy gazety ciągnie zarówno mnie jak męża. Najgorzej zachowuje się przy TV. Lubi strasznie pilot, przede wszystkim serwis mango, wtedy prawie tańczy przy nim. Przy niektórych programach kręci się wokół siebie. Martwi mnie to zachowanie. Jak go wołam, gdy to ogląda, to nie reaguje, ale wystarczy, że powiem, że zaraz wyłączę, zaraz przybiega do mnie. Jak się cieszy, to śmiesznie przebiera rączkami i nóżkami. Uwielbia kąpiel, z dziećmi na placu też się bawi. Chodź woli pobiegać po trawie. Niestety ciągle jestem z nim sama, bo mąż pracuje. Zatem tylko ze mną ma kontakt. Jest wesołym dzieckiem. Pokazuje jak chce iść spać albo, że chce czegoś, np. jeść ciągnie mnie do kuchni. Jak mu powiem, że idziemy się kąpać, to leci do łazienki. Wcześniej jak mówiłam, że ścielimy ściągał pościel. Potrafi wciskać mi do rąk przedmioty np. swój kubek, jak chce pić.

Jak do niego mówię, to mam wrażenie, że nie słyszy, ale wystarczy, że powiem, że dam mu coś, zaraz leci do mnie i pokazuje. Gorzej jest z histerią, jak nie chce z nim iść, strasznie się złości, ale po ignorowaniu jego zaprzestaje. Na podwórku idzie w swą stronę. Jak go zawołam popatrzy się, ale nadal idzie gdzie szedł. Czasem się śmieje i szybciej ucieka. Tak samo jak schodzimy po wózek. Mówię by poczekał na mnie, a on leci do drzwi. Jak ja już zejdę, to patrzy na mnie i się śmieje. Aha to straszny przytulak jest, ale raczej tylko do mnie. Można go ukochać jak jest czymś zajęty. Znaczy osoba inna niż ja, bo ja mama to zawsze mogę i on to odwzajemnia. Mam się czy martwić? To moje pierwsze dziecko.

MĘŻCZYZNA ponad rok temu

Neurologia Autyzm

Mgr Aurelia Grzmot-Bilska Pedagog, Bydgoszcz

63 poziom zaufania

Witam!

Pani synek jest teraz w wieku, który można określić jako moment krańcowej nierównowagi. Dzieci w tym wieku są mało elastyczne i bardzo uparte. Zawsze musi być tak, jak one tego chcą. Źle znoszą zmiany i dążą do zachowania "swojego porządku" np. zabawki muszą być ułożone w pewien konkretny sposób i nic nie może tego zmienić. Ponadto to okres gwałtownych i skrajnych emocji. Dwulatki mają także trudność z dokonywaniem wyborów i pytanie o najprostszą rzecz może zajmować bardzo dużo czasu i wywołać sporo emocji.

W takich sytuacjach rodzic powinien przeobrazić się w super-negocjatora, aby osiągnąć swój cel i nie tracić nerwów na dyskusje z dzieckiem. Niektóre zachowania zatem mogą przypominać zachowania dzieci z autyzmem: opór, upór, niechęć do zmian.

Ten czas jest niezwykle dokuczliwy dla najbliższych, ale też dla samego dziecka. Warto poradzić się psychologa, jak radzić sobie z takim maluchem. Dobrze przeprowadzić kontrolną konsultację, aby potwierdzić lub wykluczyć pewne prawidłowości wynikające z pewnej fazy rozwojowej.

Mgr Agata Majda Pedagogika, Olkusz

65 poziom zaufania

Witam
Wydaje mi się, że w przypadku pani synka trzeba położyć nacisk na rozwój mowy. Wizyta u logopedy i praca w tym kierunku jest potrzebna i istotna.
Pozdrawiam AM