Szanse na związek z żonatym

poznałam go gdy wyprowadził sie z domu bo żona zdradziła go już drugi raz. Mają dwóch synów. spotykaliśmy sie, rozmawialiśmy o tym co przechodzi. widziałam jak cierpi i jak to go wyniszcza. chciał sie rozwiesc , cieszy sie ze mnie poznał,w gruncie rzeczy czułam ze ja kocha, od od pewnego momentu nasze relacje stały sie bardziej bliskie, nie spaliśmy razem ale poznałam jego synów , pocałował mnie przy nich. gdy wyjechałam stwierdził ze chce znowu spróbowac z żoną, nie wiem co mam robić

KOBIETA, 26 LAT ponad rok temu

Psychologia Zdrada w związku Wybór partnera

Mgr Magdalena Golicz Psycholog

93 poziom zaufania

Najważniejsza jest motywacja i zaangażowanie w związek. Jeśli partner jest niezdecydowany, warto by zadała sobie Pani pytanie jak długo chce Pani czekać? Co jest Pani w stanie zaakceptować, a co jest nieakceptowalne. Warto także jasno i wyraźnie postawić granice i mówić o uczuciach. Jeśli związek nie przetrwa "próby" jasnej komunikacji, może to oznaczać, że brakuje motywacji do jego utrzymywania.

Mgr Violetta Ruksza Psycholog, Gdańsk

80 poziom zaufania

odpowiedź na portalu niewiele pomoże,polecam konsultacje u DOŚWIADCZONEGO TERAPEUTY.pozdrawiam serdecznie Violetta Ruksza

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Czy związek na odległość ma szanse? – odpowiada mgr Małgorzata Danielewicz
Szanse na związek z żonatym mężczyzną – odpowiada Mgr Barbara Szalacha
Bycie w związku z żonatym mężczyzną – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Relacje z mężczyzną i szanse na stworzenia związku – odpowiada Mgr Maciej Rutkowski
Czy powinienem walczyć o ten związek? – odpowiada Mgr Joanna Marciniak
Rozłąka a szanse na przetrwanie związku – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Jak naprawić partnerski związek? – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Zakończenie związku z mężczyzną po przejściach – odpowiada mgr Jakub Pyka
Toksyczny związek i zaniżone poczucie własnej wartości – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Czy ma szanse związek z partnerem? – odpowiada Mgr Bożena Waluś

artykuły

Beata Kucharska od 30 lat żyje z wirusem HIV. Najpierw wygrała bitwę o siebie, dzisiaj toczy wojny w imieniu swoich podopiecznych

30 lat temu musiała rodzić syna na kozetce, poniew

Mam niepełnosprawne dziecko. Niedawno obchodziło swoje 41. urodziny

Coraz częściej słyszy się o matkach, które rezygnu

Socjopata - jaki jest i jak rozpoznać socjopatię?

Socjopata to osoba, która nie rozumie co to współc

Związek homoseksualny i obawy o żonatego brata

mam pytanie jest dwóch braci jeden ma 37 lat drógi 31 ten młodszy jest gejem a drógi ma żone czy mam się obawiać tego jego brata czy może mieć ciągotki do mnie ja jestem z tym 31 latkiem mam się obawiać jeo brata będę wdzięczny za wyjaśnienie tego . Dziękuje.

MĘŻCZYZNA, 29 LAT ponad rok temu

Seksuologia Homoseksualizm

Mgr Justyna Piątkowska Psycholog, Gdynia

95 poziom zaufania

Dzień dobry!

Niestety, trudno mi zrozumieć opisaną przez Pana sytuację i zadane pytanie.
Być może mógłby Pan opisać ją i swoje wątpliwości nieco innymi słowami, abym miała pewność, że nie zrozumiałam Pana błędnie?

Pozdrawiam!

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Relacje z bratem partnera – odpowiada Mgr Barbara Szalacha
Jestem biseksualny czy raczej homoseksualny ? – odpowiada Redakcja abcZdrowie
Jak pomóc bratu, który podcina sobie żyły? – odpowiada Lek. Jan Karol Cichecki
Czy moja orientacja jest homoseksualna? – odpowiada Lek. Bartosz Domagała
Jak pomóc bratu choremu na schizofrenię paranoidalną? – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Poprawa erekcji po zaprzestaniu masturbacji – odpowiada Lek. Izabela Ławnicka
Jak pozbyć się popędu homoseksualnego? – odpowiada Mgr Irena Mielnik - Madej
Czy wysokie ciśnienie ma związek z zawrotami głowy? – odpowiada Lek. Wiesław Łuczkowski
Czy mogę być gejem i założyć rodzinę? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Co powoduje uczucie stresu w pracy? – odpowiada Mgr Irena Mielnik - Madej

artykuły

10 zaskakujących sposobów, żeby zajść w ciążę

Czy ciąża bez stosunku jest możliwa? Większość pow

Trzy razy chorował na COVID. "Czułem się, jakbym miał 20 lat więcej"

Na przestrzeni dwóch lat trzykrotnie przechodził z

Agata 15 lat cierpiała z powodu bolesnych miesiączek. "Czułam, jakby ktoś wbijał mi setki sztyletów w brzuch"

Agata niedługo skończy 27 lat - chciałaby zacząć p

Mgr Justyna Piątkowska Psycholog, Gdynia

umów wizytę

Ana Breuer Seksuologia, Kłodzko

umów wizytę

Lek. Małgorzata Normantowicz – Zakrzewska Psychiatria, Poznań

umów wizytę

Sylwia Szulc Psychologia, Wrocław

umów wizytę

Czy ten związek ma szanse?

Mam 27 lat, on 32, jesteśmy parą od 9 lat. Była to miłość tak silna i wielka, że wiele dla niej oboje porzuciliśmy. Ja rzuciłam studia, wprowadziłam się do niego, on stracił kontakt ze znajomymi, obojgu nam popsuły się stosunki z rodzicami. Kochaliśmy się na zabój, nad życie, to było coś niesamowitego, trwało około 4 lat i od tamtego czasu zaczęło się coraz bardziej psuć. Żyjemy razem, oboje mamy dobrą pracę i nadal studiujemy. Rozwijamy się i realizujemy zawodowo. Ale w naszym związku brakuje szacunku, tolerancji, akceptacji - wyzwiska, szarpanina to podstawa naszych kłótni. Wiecznie obwiniamy się wzajemnie o wszystko. Ja często wpadam w furię i wyrzucam z siebie potok słów (kiedyś bardzo żałowałam takich słów wypowiadanych w złości, ale teraz już mi się to robi obojętne.) Seks przestał mi sprawiać przyjemność. Mam ciągle do niego pretensję, moim zdaniem nie bezpodstawne - mój partner jest wiecznie zmęczony i ciągle go coś boli, nie ma czasu na nic, oprócz tego, że chodzi do pracy i realizuje swoje pasje (trening w siłowni i komputer). Nie potrafimy poradzić sobie z narastającym bałaganem w naszym mieszkaniu. Stosy naczyń piętrzą się, stos prania, ja nie mam siły wszystkiego dookoła pilnować i ciągle pokazywać palcem, zwracać uwagę, że jest bałagan, sprzątać. Jemu nie przeszkadza brud w mieszkaniu. Od 2 lat proszę go o pomalowanie ścian, odświeżenie mieszkania, niestety, bezskutecznie. Wszystko się strasznie kumuluje we mnie, ta złość na to jego lenistwo, niezadowolenie z seksu, denerwuje mnie jego przesadna dbałość o swój wygląd zewnętrzny, a z drugiej strony wieczne krytykowanie mojego wyglądu, że ubrałam się zbyt wyzywająco, że nieładnie. Mam wrażenie, że łączy nas tylko braterska więź po tylu latach, brakuje mi ognia, brakuje mi czułości z jego strony, słów miłych, które nie będą brzmiały jak żart, nie chcę być traktowana jak młodszy brat. Wiele razy próbowałam odejść, ale nie mam odwagi, boję się, że jak się wyprowadzę, to nie będzie już odwrotu. Kiedyś chciałabym stworzyć normalny dom, ale on nigdy mi się nie oświadczył, wyśmiewa i bagatelizuje moje rozmowy o oświadczynach czy ślubie. Rozmawiamy czasem poważnie o wspólnej przyszłości, ale to raczej wypływa z mojej inicjatywy i to po ogromnej kłótni, i nie ma w nich mowy o małżeństwie i dzieciach. Mój partner nie chce dzieci „na razie”. A ja? Ja może kiedyś będę chciała, ale nie mam pewności, że on będzie chciał, nie wiem, jakim będzie ojcem - brakuje mu poczucia obowiązku. Po tylu latach mam takie straszne uczucie pustki i rozgoryczenia...

KOBIETA, 27 LAT ponad rok temu

Konflikty w związku Psychologia Relacje z partnerem

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

95 poziom zaufania

Witam!

Przeżywacie Państwo wiele trudności w swoim wspólnym życiu. Pani jednak nadal ma nadzieję na poprawę i chce coś zmienić. Warto sobie zadać pytanie, czy partner też chce zmian i czy Wasz pogląd na te zmiany będzie podobny. Do „modernizacji” związku potrzeba zgody obojga partnerów. Pani samej będzie trudno cokolwiek w tej kwestii zdziałać. Dlatego warto porozmawiać z partnerem o przyszłości związku.
W przypadku tak ważnych, ale zarazem trudnych spraw, dobrze było przeprowadzić tę rozmowę na spokojnie, bez podniesionych głosów i obelg. Z Pani opisu wnioskuję, że może to być poważne wyzwanie. Opisany przez Panią sposób rozwiązywania problemów za pomocą kłótni, kiedy napięcie jest tak duże, że nie możecie inaczej rozmawiać, jest mało efektywny.

Zawsze kiedy wzajemnie na siebie krzyczycie, nie słuchacie się. Nie rozwiązywanie problemów i wzajemne stosowanie przemocy (zarówno słownej, jak i fizycznej) może prowadzić do rozpadu więzi, zaniedbywania siebie wzajemnie i narastania trudnych emocji, takich jak żal, poczucie niezrozumienia, osamotnienie czy rozczarowanie. Dlatego, jeśli chce Pani zadziałać konstruktywnie, warto spróbować spokojnej rozmowy. Dobrze byłoby wcześniej się do niej przygotować.

Zarówno Pani, jak i partner możecie stworzyć listy rzeczy, które Was denerwują, wywołują frustrację, czy są zdaniem każdego z Was do zmiany. Możecie na początek wymienić się takimi listami, bo w ten sposób zapoznacie się z punktem widzenia drugiej osoby i dobrze przemyślicie, co dalej. Rozmowy i tak nie da się uniknąć, jeśli chcecie tworzyć wspólną przyszłość. Warto jednak pracować nad komunikacją i językiem rozmów. Jeśli czekacie na rozmowę do ostatniej chwili, kiedy nawarstwia się masa problemów, to emocje mogą brać górę nad zdrowym rozsądkiem. By temu zapobiec, warto rozmawiać o problemach na bieżąco.
Ważne jest, byście oboje nauczyli się mówić za siebie, tzn. nie obwiniając drugiej osoby, wyrażali własne myśli i uczucia. Idealna do tego jest komunikacja typu „ja”, np. ja czuję się źle, kiedy nie sprzątasz po sobie, jestem zdenerwowana/smutna/zrozpaczona/przygnębiona/wściekła, kiedy postępujesz w ten sposób. Nie oceniajcie siebie nawzajem, bo to nie przynosi poprawy sytuacji. Pomówcie o zachowaniach, które Wam nie pasują i o uczuciach, które przeżywacie w związku z tym.
Jeżeli taka samodzielna praca będzie za trudna, to polecam wizytę u terapeuty dla par. Rozpoczęcie wspólnej terapii może pomóc Wam się porozumieć i na nowo odkryć, dlaczego jesteście razem. Namiętność i głębokie uczucie może obudzić na nowo. Jednak by tego dokonać, musicie Państwo zacząć ze sobą rozmawiać i słuchać siebie nawzajem.

Pozdrawiam

Mgr Irena Mielnik - Madej Psychologia, Kraków

97 poziom zaufania

Dzień Dobry Pani,

Zacznę od odpowiedzi na Pani pytanie…, szanse są zazwyczaj zawsze…Z Pani relacji wynika, że do czterech lat związku uczuciowego byliście państwo zachwyceni sobą, wzajemnie atrakcyjni fizycznie, mentalnie, seksualnie.
Po upływie czterech lat u Państwa (tak jak w wielu związkach spada wzajemna atrakcyjność, namiętność i zaangażowanie, jak również skupienie i koncentracja na Osobie Partnera, jak i na potrzebach/oczekiwaniach/pragnieniach Partnera i odpowiadanie na te potrzeby.

Zanika komunikacja miedzy Partnerami, która była być może wcześniej mocno już nadszarpnięta.
Pojawia się niezrozumienie, brak dialogu i wycofywanie z relacji- poprzez skupianie się na "minusach" relacji, i nie na "plusach".
Partnerzy zapominają, jak i co ich połączyło, nie widzą już piękna w sobie i widzą tylko
to, co się nie podoba, i najczęściej te piety Achillesowe...

Fakt, że Pani partner nie zaproponował Pani małżeństwa i nie oświadczył się, może to być wskazówka, że więź między Państwem już wygasła, bo wkradła się monotonia i skupianie się na negatywach i nie na pozytywach Waszej relacji.

Jeśli podejmiecie Państwo wspólną decyzję o pracy/współpracy nad związkiem, w związku, wskazana byłaby terapia par, do której mocno zachęcam...

Życzę Pani spełnionego i szczęśliwego związku partnerskiego,
irena.mielnik.madej@gmail.com