Jako zaburzenie osobowości psycho- i socjopatia może być poddawana psychoterapii. Czasem osiąga się pewne sukcesy ze względu na wyuczalność pewnych zachowań i odpowiednie przeformułowanie motywacji pacjenta (może nie być zmotywowany poprzez empatię, jednak chęć lepszego funkcjonowania w celu osiągnięcia konkretnych zysków, np materialnych, jest bardziej dostępna dla osób o tym rysie osobowości). Wszystko zależy także od okoliczności trafienia na leczenie- najczęściej jest ono związane z leczeniem przymusowym- np w zakładzie karnym i wówczas osiągnięcie poprawy jest znacząco utrudnione. W przypadku zgłoszenia się na terapię, mamy do czynienia z innym rodzajem motywacji i stopnia gotowości pacjenta do poszukiwania nowych zachowań, co pozwala na lepsze rokowania.
Witam. Ma Pani rację, według badań psychoterapia osób z rozpoznaniem osobowości psychopatycznej (dyssocjalnej) bardzo rzadko odnosi skutek i najczęściej wtedy, kiedy dana osoba sama zgłasza się na leczenie i sama chce z niego korzystać. Jeżeli pacjent nie chce, to - niezależnie od rozpoznania - psychoterapia będzie pozbawiona sensu. Pozdrawiam
Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:
- Czy psychopata jest w stanie normalnie żyć? – odpowiada Piotr Pilarski
- Kilka pytań dotyczących psychopatii – odpowiada Mgr Rafał Czarny
- Pomoc dla 28-letniego mężczyzny z osobowością dyssocjalną – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
- Jak żyć z osobą ze zdiagnozowaną osobliwością dyssocialną? – odpowiada Mgr Magdalena Hanna Nagrodzka
- Czy jestem psychopatą? – odpowiada Agnieszka Jamroży
- Jak powinna wyglądać terapia zaburzeń psychicznych? – odpowiada mgr Magdalena Rachubińska
- Jak leczyć nerwicę natręctw? – odpowiada Mgr Kamila Drozd
- Osobowość chwiejna emocjonalnie typ impulsywny – odpowiada Dr Krzysztof Dudziński
- Rodzaj terapii dla osób z DDA – odpowiada Mgr Kamila Drozd
- Czym się różni terapia poznawczo-behawioralna od terapii psychodynamicznej? – odpowiada Mgr Mateusz Łukasik