Dzień dobry!
Proszę sobie pomóc i zgłosić się do psychologa i/ lub lekarza psychiatry np. w Poradni Zdrowia Psychicznego czy Centrum Interwencji Kryzysowej.
Pozdrawiam!
Witam. Powinna Pani rozważyć psychoterapię (psychoanalityczną).
Zachęcam do spotkania z psychologiem, psychoterapeutą. Podobne objawy mogą świadczyć zarówno o kryzysie okresu dojrzewania, wchodzenia w dorosłość, trudnym okresie podczas budowania własnej tożsamości, drogi życiowej itp; mogą jednak świadczyć także o zaburzeniach takich jak zaburzenia osobowości, dystymia czy zaburzenia depresyjne. Diagnoza oraz podjęcie odpowiedniego leczenia ma szanse przynieść poprawę funkcjonowania i samopoczucia.
Witam serdecznie. Poruszył mnie Pani list. Jest Pani bardzo młoda, szkoda, że tak właśnie Pani przeżywa swoje życie. Wiem na pewno, że ma Pani ku temu bardzo istotne powody o których już w liście Pani wspomina (a pewnie w rzeczywistości jest ich znacznie więcej i wynikają już z dzieciństwa). Nie da się również nie zauważyć faktu, że ma Pani taką skłonność do przeżywania emocji nie tylko w nastroju, samopoczuciu, ale również bardzo angażuje Pani w to swoje ciało i to w wyniszczający sposób (chudnięcie, samookaleczenia). Wiem oczywiście, że nie ma Pani nad tym kontroli, bardzo dobrze, że patrzy Pani na to jak na problem, bo to już początek leczenia. Myślę, że szansą na wyleczenie jest dla Pani podjącie psychoterapii. Dzięki temu będzie miała Pani okazję odciążyć swoje ciało, opanować zachowania destrukcyjne, wyrównać nastrój, zwiększyć umiejętność wyrażania emocji, zamknąć oraz opłakać przeszłość, wypracować umiejętności do odczuwania satysfakcji, radości i przede wszystkim do wiązania się z ludźmi w bezpiecznych relacjach. Jeśli Pani choć trochę zgadza się z założeniem, że Pani dzieciństwo zdeterminowało w jakimś stopniu Pani obecne funkcjonowanie to polecam terapię psychodynamiczną lub analityczną. Te dwie formy leczenia sięgają głęboko do przyczyn złego samopoczucie, a nie tylko zajmują się wypracowaniem sposobów na złagodzenie objawów. Nie pisze Pani skąd pochodzi. W dużych miastach ma Pani obecnie wiele możliwości leczenia. Z mniejszych miast można zawsze dojechać. Psychologa - terapeutę może Pani znaleźć choćby w internacie. Proszę zwrócić uwagę, by miał on wykształcenie psychologiczne i dodatkowo ukończone czteroletnie szkolenie z psychoterapii, ważne, by miał doświadczenie. Możliwa jest zarówno terapia prywata, jak i na fundusz (NFZ). Pani młody wiek działa tutaj pozytywnie, bo osobowość jest jeszcze bardzo plastyczna, prawdopodobnie wiele można zmieniać. Proszę nie czekać z decyzją, walkę o siebie może podjąć tylko Pani. Życzę powodzenia. Małgorzata Danielewicz
Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:
- Obniżone samopoczucie i poczucie smutku – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
- Derealizacja, depersonalizacja, obniżone samopoczucie, poczucie wartości, płaczliwość – odpowiada Mgr Paweł Rosiński
- Lęk przed nowym w życiu – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
- Zaburzenia odżywiania a agresja w rodzinie – odpowiada Mgr Justyna Szczygłowska
- Brak zaufania do innych i autoagresja – odpowiada Mgr Katarzyna Bilnik-Barańska
- Brak pewności siebie, stres przed wyjściem do pracy i problem z zawieraniem znajomości – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
- Trudności w rozumieniu słów i prowadzeniu rozmowy – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
- Ataki gniewu, zmęczenie i obniżony nastrój – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
- Brak motywacji do działania i spotkań z ludźmi – odpowiada Mgr Adam Kowalewski
- Ropienie ran po samookaleczaniu – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
artykuły
Psychoterapia - czym jest, kto jej potrzebuje, rodzaje psychoterapii
Psychoterapia to stosowanie metod psychologicznych
„Czy coś jest ze mną nie tak?" - zaburzenia osobowości
„Nie mogę ułożyć sobie życia", „Ciągle wchodzę w t
Osobowość unikająca - czym jest? Przyczyny, objawy i leczenie
Osobowość unikająca (ang. avoidant personality), o