Wątpliwości dotyczące własnej orientacji

Witam jestem w okresie dojrzewania i zawsze czulem pociag do kobiet i emocjonalny i fizyczny , wpadam w okres gdy zaczynam zauwazac mezczyzn i czasem jak patrze (nie wiem czy tluke sobie cos do glowy) bo probuje udowonic ze nie jestem ani homo ani bi , to chyba czuje podniecenie ,nie wiem jak to okreslic strasznie sie tym przejmuje naprawde mozna powiedziec ze inne problemy mnie nie obchodza jednak ja nie chce ani tego ani tego , wiec co sie ze mna dzieje czy to okres dojrzewania hormony itp ?

MĘŻCZYZNA, 19 LAT ponad rok temu

Psychologia Orientacje seksualne

mgr Magdalena Rachubińska Psychologia, Łódź

60 poziom zaufania

Witam serdecznie,
Orientacja seksualna kształtuje się już w trakcie wczesnych lat życia, jednakże może dać o sobie znać trochę później. Jeżeli masz wątpliwości co do swoich preferencji i w związku z tym odczuwasz stres - warto zgłosić się do psychologa i rozwiać swoje wątpliwości przy odpowiednim wsparciu.
Zapraszam na rozmowę.
Pozdrawiam, Magdalena Rachubińska

Mgr Dorota Nowacka Psychologia, Gdańsk

76 poziom zaufania

Takie wątpliwości, poczucie niepewności może wystąpić i nie są odosobnione. Dziś już odpowiadałam na podobne pytanie. Okres dorastania to czas w którym kształtuje się wiele potrzeb: emocjonalnych, seksualnych i autonomii, i ujawnia się orientacja psychoseksualna. Potrzeba seksualna jest zintegrowana z innymi potrzebami, szczególnie z potrzebą kontaktu emocjonalnego, więzi. W wieku dojrzewania jest to wyjątkowo silny związek. W związku z tym że jest to okres kształtowania się i rozwoju seksualności, może to skutkować trudnością w interpretacji potrzeb. Zauważanie innych mężczyzn, spostrzeganie ich cech fizycznych, można błędnie zinterpretować jako przejaw skłonności psychoseksualnej. Młody mężczyzna może wtedy odczuwać lęk z tym związany, jednak nie jest zachowanie jednoznacznie wskazujące na orientację seksualną. Podobnie przesyłam link: http://psycho-help.pl/index.php?id=O_seksie_co_nieco

Mgr Radek Szafrański Psychologia, Rzeszów

29 poziom zaufania

W okresie adolescencji (dojrzewania) zaczynamy aktywnie realizować nasza sferę seksualną, to czas inicjacji seksualnej, temat seksualności, jak również związany z nim temat orientacji seksualnej przewija się często w rozmowach nastolatków.
Dla większości nastolatków temat seksualności jest czymś bardzo ekscytującym i ważnym, przez co mogą narastać wokół niego pewne drażliwe wątpliwości, pytania, które mogą w niesprzyjających okolicznościach przerodzić się w treści natrętnych myśli będących jednym z objawów zaburzeń nerwicowych.

Postaraj się wygasić myśli dotyczące twojej orientacji seksualnej (poprzez odwrócenie swojej uwagi od tych myśli) w mojej ocenie są to błędne interpretacje normalnego zwrócenia uwagi na innego mężczyznę i nie ma nich nic co mogłoby zapowiadać homoseksualne skłonności.

Pozdrawiam :)
Radek Szafrański
Psycholog, Psychoterapeuta
Zapraszam do odwiedzenia mojej strony na facebooku:
https://www.facebook.com/MmaTerapia

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Problemy z emocjami a orientacja – odpowiada Mgr Dorota Nowacka
Jaką ja mam orientację? – odpowiada Mgr Irena Mielnik - Madej
Pytanie dotyczące orientacji seksualnej – odpowiada Dr n. med. Justyna Holka-Pokorska
Orientacja seksualna u 13-latka – odpowiada Lek. Krzysztof Szmyt
Problem z określeniem orientacji seksualnej u 18-latka po zranieniu przez dziewczynę – odpowiada Mgr Adam Horak
Pociąg do męskich członków u 18-latka – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Orientacja seksualna - jak wygląda jej przebieg?, jak się kształtuje? – odpowiada Redakcja abcZdrowie
Kształtowanie się orientacji seksualnej – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Niepewność do swojej orientacji seksualnej – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Homoseksualizm - co wpływa na kształtowanie się orientacji seksualnej? – odpowiada Redakcja abcZdrowie

artykuły

Alkoholizm wśród młodzieży - przyczyny i skutki picia alkoholu przez młodzież

Alkoholizm pozostaje ciągle największym nałogiem w

Standardy edukacji seksualnej w Europie wg WHO. Oto, co się w nich znajduje

Karta LGBT, podpisana przez prezydenta Warszawy Ra

10 zaskakujących sposobów, żeby zajść w ciążę

Czy ciąża bez stosunku jest możliwa? Większość pow

Co znaczą te wątpliwości dotyczące mojej orientacji seksualnej?

Witam mam 21 lat i wydaje mi sie że mam problem. Od jakiegoś czasu mam natrętne myśli o tym czy jestem gejem. Generalnie nigdy sie nie zastanawiałem nad tym zbytnio bo zawsze podobały mi sie kobiety . a przynajmniej tak mi sie zdaje chyba :D kiedyś jak byłem mały to zdarzało sie że całowałem sie z kuzynem i jak podroslisny to zaczely sie zabawy oral e itp ale nigdy jakoś nie dochodziło do orgazmu i ja nie odczuwałem przyjemnosci robiąc jemu dobrze. Zazwyczaj to on mi. Zawsze miałem duży temperament i onanjzuje sie od 7 roku życia praktycznie codziennie i po wiecej niż 2 razy. Moj rekord to 16 w ciągu jednego dnia. Nigdy nie oglądałem gejowskiego porno ale zawsze oglądałem zwykłe porno. Zdałem sobie sprawe że jestem uzależniony więc teraz prowadze walke z tym. Chociaż zawsze podniecały mnie kobiety to nigdy jakoś nie potrafiłem sie zaangarzować i jednym słowem ciagle sie stresowałem lrzy nich i zostało to do dzis. Chociaż teraz wgdaje mi sie żw to już zaszło za daleko ponieważ wręcz boje sie z nimi rozmawiać i odczuwam dyskomfort i złość w soboe kiedy tylko musze z jakas pogadać. Co innego z kumplami ktorych zawzze mialem dookola pelno i do dzis tak jest ze jestem osoba toawrzyska. Od jakiegos czasu jednak mam natrętne myśli o tym czy jestem gejem skoro nie potrafię i już przestaję lubieć rozmawiać z kobietami poprostu mam 0 motywacji i siły na staranie sie lrzy nich . najchwtniej to bym milczał i mial rozmowe w dupie. Dlaczego tak sie stało i czy jest możliwość żeby to jakoś zwalczyć. Z kumplami często rozmawiam i jest totalny luz, ale od jakiegoś czasu łapie sie na tym że poprostu oni czuja że ja jestem jakiś niepewny siebie i w pracy usłyszałem pytanie czy jestem gejem. Nie ukrywam że podobam sie dziewczyna ale nie mam odwagi ani siły z nimi rozmawiać. Kim ja jestem ?

MĘŻCZYZNA, 21 LAT ponad rok temu

Natrętne myśli Seksuologia Psychologia Psychoterapia Orientacje seksualne Orgazm

Mgr Barbara Szalacha Psychologia, Rzeszów

72 poziom zaufania

Witam.

Pewnie spotkałes się z terminem seksualizacji dzieci ,choć myli się ją z edukacja seksualną,która w gruncie rzeczy zapobiega temu zagrożeniu.W Twoim przypadku jednak chyba to się stało /pobudzenie i "eksperymentowanie seksualne w zbyt wczesnym okresie rozwojowym,w dodatku z osobą tej samej płci/. Jak sam zauważyłes,nie jest to tylko zabawa,bo należy do sfery popędowej ,czyli na tyle silnej, jest na tyle silnej,że niedojrzała psychika zostaje przez nią"zawładnięta"w całości.To dlatego Twoje zachowanie /wobec kolegów/jest odbierane,jako kokieteria.Może też być początkiem homoseksualizmu,bo w Twoim doświadczeniu jest on już znany i nie wzbudza lęku.

Skoro jednak masz świadomość przypadkowości tych problemów ,możesz przy pomocy terapeuty zacząć pracować nad pokonaniem lęku przed płcią żeńską i odłożeniem pornografii,bo ona potęguje ten lęk.Zrób to świadomie,stopniowo i przy współpracy z psychoterapeutą ,mającym doświadczenie w dziedzinie seksuologii.Możesz najpierw próbować zdalnie,żeby się oswoić.Będzie potem coraz lepiej. Będziesz być może chciał się podobać dziewczynom i to już będzie inna terapia.Daj sobie szansę.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Czy moja orientacja jest homoseksualna? – odpowiada Lek. Bartosz Domagała
Zaburzenia orientacji seksualnej – odpowiada Redakcja abcZdrowie
Dlaczego pojawiły się u mnie wątpliwości odnośnie orientacji seksualnej? – odpowiada Paweł Żmuda-Trzebiatowski
Czy można jasno określić moją orientację seksualną? – odpowiada Lek. Jerzy Więznowski
Czy kiedyś w końcu będzie mój pierwszy raz? – odpowiada Redakcja abcZdrowie
Co myśleć o mojej orientacji? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Jak poradzić sobie z problemem w określeniu swojej orientacji seksualnej? – odpowiada Mgr Joanna Lida
Problem z określeniem własnej orientacji seksualnej i stany depresyjne – odpowiada Redakcja abcZdrowie
Problem z określeniem orientacji seksualnej – odpowiada Lek. Aleksandra Witkowska
Do którego roku życia kształtuje się orientacja seksualna? – odpowiada Mgr Bożena Waluś

artykuły

"Religa - ojciec i syn". Z Grzegorzem Religą rozmawia Mira Suchodolska

Grzegorz Religa to syn najsłynniejszego polskiego

Kultura jako narzędzie kształtowania wartości i tożsamości u dzieci. Rozmowa z psychologiem

W jaki sposób kultura wpływa na rozwój systemu war

"Nie rób z siebie pajaca". Dr Paweł Kabata - chirurg onkolog czy celebryta?

Dr Paweł Kabata jest chirurgiem onkologiem, który

Lek. Jerzy Więznowski Seksuolog, Poznań

umów wizytę

Mgr Filip Grabowski Psychologia, Kraków

umów wizytę

Mgr Marta Płonecka Psychologia, Warszawa

umów wizytę

Marcin Szuster Psychiatria, Poznań

umów wizytę

Wątpliwości dotyczące dystymii

Witam!

Na początku chciałbym prosić o wybaczenie mi chaotyzmu wypowiedzi, od czasu zachorowania mam problem z zorganizowaniem takich rzeczy, choć na piśmie przychodzi mi to łatwiej. Na wszelki wypadek chciałbym także zaznaczyć, że w żadnym wypadku nie mam zamiaru leczyć się na własną rękę, wszystko odbywa się pod kontrolą lekarza. A więc mam zdiagnozowaną przewlekłą dystymię (trwającą już nieprzerwanie 4 lata). Brałem różne leki ale żaden nie pomógł.

Przez ten rok bezskutecznego leczenia naszły mnie pewne wątpliwości, którymi chciałbym się podzielić z lekarzem i dowiedzieć się jak wyglądają one ze strony profesjonalisty. Nie chcę by zostało to uznane za zarozumiałość czy brak zaufania do wiedzy lekarzy gdyż tak nie jest, po prostu doszedłem do pewnych spostrzeżeń i ciekawi mnie na ile, jeśli w ogóle, zgodne są one z medyczną literaturą i doświadczeniem lekarzy. Otóż z tego co mi wiadomo uważa się, że za depresję (również dystymię) odpowiedzialny jest niedobór neuroprzekaźników w synapsach mózgu: serotoniny, noradrenaliny i dopaminy. Bardzo upraszczając funkcje tych transmiterów, można powiedzieć, że niedobór serotoniny powoduje obniżenie nastroju, noradrenaliny - zmęczenie a dopaminy - niemożność przeżywania radości (anhedonia). Najczęściej wymieniane objawy depresji i dystymii to właśnie obniżenie nastroju, zmęczenie i anhedonia. Jak wiemy większość leków antydepresyjnych nastawione jest na zwiększanie poziomu przede wszystkim serotoniny, rzadziej noradrenaliny.

A gdzie w antydepresyjnej farmakoterapii zajmuje miejsce dopamina? Leki, które działają na ten neuroprzekaźnik, najczęściej zwiększają jego poziom w niewielkim stopniu i to jako efekt dodatkowy, mniej ważny, co w praktyce jest działaniem zdecydowanie za słabym a co za tym idzie w ogóle nie odczuwalnym. Rozumiem, że chodzi tu o zachowanie równowagi między serotoniną a dopaminą w razie dużego zwiększenia poziomu tego pierwszego neuromediatora ale i w tym przypadku pomijane jest znaczenie dopaminy w depresji. Istnieją leki, które zwiększają głównie poziom dopaminy lecz jest ich dość mało i są rzadko przepisywane, szczególnie w depresji. Słowa zarówno dopamina, jak i anhedonia są częściej używane przy schizofrenii niż przy depresji. Dlaczego więc piszę o dopaminie? Otóż w mojej dystymii brak jest smutku, obniżenia nastroju - zdarza się ono jedynie sporadycznie. Najlepszym określeniem na mój stan jest słowo apatia. Objawy mojej choroby to zmęczenie psychiczne i fizyczne, brak motywacji a przede wszystkim anhedonia, za czym idzie też oziębłość seksualna (ale nie impotencja) i zmniejszenie apetytu. Proszę zauważyć, że obniżenie nastroju nie jest tym samym co anhedonia. Obniżenie nastroju jest to przygnębienie i płaczliwość. W moim wypadku nie odczuwam przygnębienia i nie płaczę, nie potrafię natomiast odczuwać radości i satysfakcji, przyjemność odczuwam w minimalnym stopniu przy bardzo niewielu zajęciach. Dla przykładu, będąc w parku rozrywki i mając możliwość korzystania z atrakcji czuję się tak samo jak wtedy, gdy jadę rano do pracy. Oczywiście kiedyś tak nie było.

Wspomniane przeze mnie zmniejszenie apetytu nie wiąże się z jadłowstrętem, a raczej z tym, że jedzenie nie smakuje mi tak dobrze jak kiedyś, w związku z czym nie czuję większej potrzeby spożywania pokarmu (jadam dwa niewielkie posiłki dziennie), podobnie jest np. z muzyką - brzmi gorzej niż kiedyś i nie wywołuje już emocji. Do większości rzeczy podchodzę całkiem obojętnie. Moja uczuciowość jest spłycona, mam tendencję do zamykania się w sobie i to nie przez przygnębienie a raczej swego rodzaju uczucie niemocy podczas kontaktu z ludźmi a także trudności w rozmowie i rozkojarzenie, które nie pozwala mi dobrać odpowiednich słów w rozmowie. Wydaje mi się, że obniżenie nastroju jest mylone z anhedonią z prostego powodu - ludzie w stanie przygnębienia są skoncentrowani tylko na rozpaczaniu dlatego nie szukają przyjemności. Ja natomiast mimo braku przygnębienia mam problem z jej odczuwaniem. Nie jest to znudzenie jakie dotyka wiele osób, jest to dla mnie poważny problem i ciężki stan, proszę mi wierzyć.

Wspomniałem również o chorobliwym braku motywacji, a jak wiadomo odczuwanie przyjemności jest z nią ściśle powiązane. Mam na myśli tzw. układ nagrody, w którym przecież kluczową rolę odgrywa dopamina, nie serotonina. Podobnie jak w przypadku jedzenia, mój deficyt motywacji wiąże się z tym, że często nie widzę potrzeby zrobienia czegoś gdyż wiem, że nie da mi to przyjemności ani satysfakcji. Kolejną istotną rzeczą wydaje mi się to, że pewien mój znajomy, doświadczając zejścia po kokainie skarżył się na taki stan jak mój (choć mniej nasilony gdyż dawka narkotyku była mała, a znajomy brał pierwszy raz). Jak wiadomo zażycie kokainy powoduje zmniejszenie wychwytu zwrotnego dopaminy (i noradrenaliny) po czym jednak następuje wyczerpanie jej zapasów powodując charakterystyczne objawy. Obecność takich objawów zarówno u mnie jak i u człowieka na zejściu po kokainie może również świadczyć o tym, że to właśnie tego neuroprzekaźnika brakuje w mojej chorobie. Zastanawiam się dlaczego więc lekarze uparcie przepisują mi leki zwiększające poziom serotoniny, mimo że żaden z nich na mnie mnie nie działał.

Jednak raz jako jeden z leków został mi przepisany neuroleptyk w dawce stosowanej do leczenia objawów negatywnych schizofrenii, jednak z mojej własnej winy i nieostrożności nie mogłem kontynuować leczenia nim. Jednak skoro przepisany mi został taki lek, czy może to świadczyć o istnieniu typu depresji/dystymii, w której główną rolę odgrywa dopamina? Jeśli tak to czy biorąc pod uwagę to wszystko co wyżej napisałem mogę cierpieć właśnie na taki typ dystymii i powinienem być leczony preparatami podnoszącymi poziom dopaminy? A może wygląda to na inną chorobę albo jest jakoś związane ze schizofrenią (choć nie mam omamów ani urojeń)? Czy mogłoby tu pomóc zdiagnozowanie aktywności mózgu (np. PET)? Czy powinienem podzielić się tymi spostrzeżeniami z moim psychiatrą przy najbliższej wizycie? Co Pan/Pani o tym wszystkim sądzi? Bardzo proszę o poradę.

MĘŻCZYZNA, 26 LAT ponad rok temu

Neurologia Depresja

Mgr Kamila Drozd Psycholog

80 poziom zaufania

Witam serdecznie!

Pana wypowiedź, mimo choroby, jest całkiem składna i zrozumiała. Ma Pan rację, że hipoteza biochemiczna za powstawanie depresji (dystymii) czyni odpowiedzialnymi trzy główne neuroprzekaźniki: serotoninę, noradrenalinę i dopaminę oraz nieprawidłowe funkcjonowanie (z powodu zakłóceń w przekaźnictwie tych substancji chemicznych) układu limbicznego, podwzgórza i układu siatkowatego. Układ limbiczny stanowi funkcjonalną całość, w której poszczególne struktury wzajemnie się uzupełniają i spełniają następujące czynności: analizują bodźce środowiska zewnętrznego i wewnętrznego ustroju pod kątem ich znaczenia emocjonalnego, pełnią rolę analizatora emocjonalnego, kierują czynnościami popędowo-emocjonalnymi, zwłaszcza pobieraniem pokarmu i wody, reakcjami agresji, obrony i seksualnymi. Układ limbiczny „kontroluje” niejako wyrażanie emocji i w tym względzie uruchamia układy somatyczne i autonomiczne za pośrednictwem ośrodków podwzgórza i pnia mózgu. W tym względzie emocje stanowią pobudkę, która uaktywnia albo mechanizm zdobywania, albo unikania. Szczególne znaczenie dla zachowania popędowo-emocjonalnego mają układy kary i nagrody, czyli sieci neuronalne wielosynaptyczne, które przekazują pobudzenie do różnych struktur mózgowych za pomocą neuronów katecholaminergicznych i dopaminergicznych (układ nagrody) oraz cholinergicznych (układ kary). Te układy wielosynaptyczne biegną w ścianach bocznych komory III w pęczku przyśrodkowym przodomózgowia i istocie szarej okołokomorowej. Układ nagrody kieruje pozytywnymi emocjami, jakie towarzyszą zaspokojeniu popędów apetytywnych (zaspokojenie głodu, kontakt z partnerem seksualnym), natomiast układ kary ma związek z emocjami, jakie towarzyszą popędom awersyjnym (ból, głód, pragnienie, strach). Najbardziej podstawowa klasyfikacja depresji dokonuje podziału na depresje epizodyczne (epizod depresyjny) i depresje przewlekłe (dystymia). Ponadto, wyróżnia się depresje endogenne i egzogenne. Depresja endogenna to inaczej depresja z melancholią, uwarunkowana biologicznie, natomiast depresja egzogenna to depresja bez melancholii, uwarunkowana czynnikami psychologicznymi. Obecnie podział na depresję endo- i egzogenną się zaciera, ale dla poszczególnych rodzajów depresji istnieją zupełnie różne wskazania terapeutyczne – depresja endogenna (biologiczna) częściej ustępuje pod wpływem leków antydepresyjnych oraz terapii elektrowstrząsami, natomiast depresja egzogenna lepiej nadaje się do psychoterapii. Szkopuł tkwi w tym, jakie leki przeciwdepresyjne zastosować, by farmakoterapia depresji okazała się skuteczna. Na jaki neurotransmiter oddziaływać – serotoninę, norepinefrynę czy dopaminę – by leczenie przyniosło oczekiwane rezultaty? Nie jestem lekarzem psychiatrą, więc trudno mi powiedzieć, z czego wynika „niechęć” do przepisywania pacjentom depresyjnym antydepresantów, które regulowałyby poziom dopaminy w mózgu i w ten sposób znosiły anhedonię (niezdolność do odczuwania radości i satysfakcji), brak motywacji, apatię i abulię. Chciałabym jednak wrócić do Pana sugestii, że o dopaminie i anhedonii częściej mówi się w kontekście pacjentów schizofrenicznych niż depresyjnych. Owszem, istnieje hipoteza dopaminowa schizofrenii, która wnosi, że schizofrenia wynika w nadmiaru dopaminy. Hipoteza ta odnosi się jednak tylko i wyłącznie do schizofrenii typu I, czyli tej, w której dominują objawy pozytywne (wytwórcze), jak: zaburzenia myślenia, omamy i urojenia. Neuroleptyki (fenotiazyny) obniżają poziom dopaminy w synapsach i znoszą objawy pozytywne schizofrenii. Hipoteza dopaminowa ma ograniczone zastosowanie, jeśli chodzi o schizofrenię typu II – z dominacją objawów negatywnych (deficytowych), jak zubożenie mowy, płytki afekt, anhedonia czy spadek motywacji. Tutaj badacze upatrują przyczyn schizofrenii w specyficznych zmianach w strukturze mózgu. W Pana przypadku katalog objawów dystymii obejmuje głównie: zmęczenie psychiczne i fizyczne, anhedonię, brak motywacji, oziębłość seksualną, spadek apetytu, niezdolność do odczuwania przyjemności, zobojętnienie uczuciowe, rozkojarzenie, trudności podczas kontaktów z ludźmi. Jest to obraz kliniczny bardzo podobny do negatywnych objawów schizofrenii. Proszę jednak pamiętać, że schizofrenia wynika z nadmiaru dopaminy, natomiast depresja – z niedoboru tego neuroprzekaźnika. Myślę, że jak najbardziej może się Pan podzielić swoimi spostrzeżeniami i wątpliwościami z psychiatrą na najbliższej wizycie. Być może dobrym pomysłem byłoby wykonanie obrazu tomograficznego mózgu (PET), który pozwoliłby skontrolować ilość receptorów dopaminy. Poza tym, dodatkowe badanie mogłoby rzucić nowe światło na diagnozę. W kwestii leków nie zamierzam się mądrzyć (SSRI, SNRI, sole litu, MAO), bo zapewne Pan na ten temat wie więcej niż ja. Ponadto, od doboru leków i dawek jest lekarz, a nie psycholog. Ufam, że na podstawie mojej opinii uda się Panu wysnuć jakieś konstruktywne wnioski, które pomogą Panu podczas rozmowy z psychiatrą. Zachęcam Pana, by przeczytał Pan niektóre artykuły zamieszczone w serwisie. Poniżej zamieszczam linki: http://portal.abczdrowie.pl/dystymia http://portal.abczdrowie.pl/antydepresanty http://portal.abczdrowie.pl/srodki-antydepresyjne http://portal.abczdrowie.pl/przyczyny-depresji Pozdrawiam i życzę powodzenia

Mgr Irena Mielnik - Madej Psychologia, Kraków

97 poziom zaufania

Dzień Dobry Panu,

Zacznę od tego, że jestem pod wrażeniem Pana wiedzy i wglądu w siebie.
Dodam, że opisał Pan swoją historię zdrowotną w bardzo transparentny sposób.
Powracając do Pana pytanie, jak najbardziej jest wskazane, żeby podzielił się pan swoimi spostrzeżeniami, jak i wątpliwościami z lekarzem na najbliższej wizycie lekarskiej.

Życzę Panu tylko zadowalającego nastroju,
irena.mielnik.madej@gmail.com