Wycofanie z życia a depresja

Witam. Od pewnego czasu w ogóle nie przejmuje się swoimi obowiązkami szkolnymi. Od ponad roku cały wolny czas spędzam w moim pokoju,głownie grając na instrumencie i robiąc muzykę a jeszcze częściej nic konkretnego nie robiąc, czyli rozmyślam. Myślę też o ucieczce z domu bez jakiegoś konkretnego planu, na zasadzie co los przyniesie. Bardzo mnie taka perspektywa fascynuje, bo czuje że takie jest moje przeznaczenie, dlatego też muszę zerwać ze starym życiem. Czy to może świadczyć o depresji?

MĘŻCZYZNA, 24 LAT ponad rok temu

Depresja Zaburzenia nastroju Psychiatria Psychologia Psychoterapia

Mgr Magdalena Golicz Psycholog

93 poziom zaufania

Warto się skonsultować z lekarzem psychiatra lub psychologiem. Podobne objawy mogą być wynikiem burzliwego kształtowania się tożsamości, poszukiwań celów i drogi życiowej, czy przejawem buntu. Mogą jednak być także pierwszymi oznakami innych zaburzeń- np zaburzeń osobowości. Pytanie, czy ma Pan jakieś inne objawy, trudności? Czy ostatnio w Pana życiu zachodziły jakieś duże zmiany? Stres? Jak wyglądają Pana relacje- zarówno z bliskimi, jak i z rówieśnikami?
Podstawą byłaby diagnoza, po niej możliwe byłoby zaproponowanie leczenia i wsparcia.

Mgr Ludmiła Kulikowska-Kubiak Psychologia, Łódź

60 poziom zaufania

Witam
Na pewno świadczy to, że ma Pan jakieś problemy, przed którymi próbuje Pan uciec chowając sie w swoim pokoju, ograniczając swoją aktywność.Obniżenie nastroju jest tu zrozumiałe. Wydaje się Panu, że ucieczka z domu uwolni Pana od problemów Myślę, że lepiej będzie jeśli spróbuje je Pan rozwiązać.
Może Pan skorzystać również z pomocy psychologa
pozdrawiam Ludmiła Kulikowska Kubiak

Mgr Agnieszka Glica Psycholog, Katowice

55 poziom zaufania

Witam, za mało podał Pan szczegółów czy to depresja, jednak jest to życie w iluzji i w świecie wyobrażeń. Tak, jakby czegoś się Pan obawiał w życiu realnym. Bezpiecznym jest żyć w swoim pokoju, jednak życie dorosłego człowieka to praca, a ona z kolei daje możliwość realizowania pasji. Pan żyje na skróty, nie zapewniając sobie środków do życia - realizuje pasję. Tkwienie w tej iluzji wcześniej czy później może skutkować depresją. Nie wiem czy chce Pan czekać, aż będzie miał Pan klasyczne objawy niemocy, które towarzyszą depresji, czy zdecyduje się Pan zawalczyć o siebie. To dobry moment by rozpocząć psychoterapię i przyjrzeć się co się dzieje w Pana życiu? skąd to wycofanie? Powodzenia

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Depresja i niechęć do życia – odpowiada Mgr Adam Kowalewski
Czym leczyć depresję? – odpowiada Mgr Anna Ręklewska
Wycofanie 51-letniej osoby a depresja – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Budowanie wewnętrznego spokoju – odpowiada Mgr Anna Suligowska
Psychika a problemy w życiu – odpowiada Redakcja abcZdrowie
Jak zacząć żyć własnym życiem? – odpowiada Mgr Piotr Jan Antoniak
Myśli o umieraniu a depresja – odpowiada Joanna Kubicka-Jakuczun
Utrata sensu życia i strach przed opinią innych a depresja – odpowiada Mgr Jakub Bętkowski
Jak dalej żyć z depresją? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Depresja i brak chęci do życia – odpowiada Mgr Patrycja Stajer

artykuły

Na czym polega terapia śmiechem? (WIDEO)

-Witam ponownie, dzień dobry lato WP, teraz por

Syndrom ocalałego dotyka uchodźców. Jak go rozpoznać i pomóc?

Mogłoby się wydawać, że Ukraińcy, którzy imigrują

Jak postępować z osobą, która chce popełnić samobójstwo?

Myśli samobójcze należy zawsze traktować poważnie.

Jak żyć z depresją?

Od kilku lat cierpię na tzw. globus histericus. Jest to opinia kilku lekarzy różnych specjalności, u których szukałam pomocy i wyjaśnienia. Choruję na serce - kilka operacji zastawki mitralnej, niewydolność dolno-korzeniową kręgosłupa szyjnego i depresję. Uzależniłam się od L*** i T***, gdyż tylko wtedy czuję ulgę i mogę funkcjonować w życiu. Jestem samotna i obecnie stoję u progu zdecydowania jak żyć dalej. Niepokoi mnie fakt, że systematycznie tracę na wadze i słabnę fizycznie. Leki antydepresyjne nie pomagają mimo stosowania od 2 lat. Po za tym każdy nowy lek muszę przymierzać do antykoagulantów, które biorę dożywotnio ze względu na zastawkę. A marzę tylko o tym, żeby budząc się rano, nie czekać na ból i po prostu wstać i cokolwiek robić. Choćby śniadanie. Coraz częściej myślę o śmierci jako wyjściu z sytuacji, z którą nie radzę sobie, a nie mam nikogo bliskiego kto powiedziałby mi: jestem i nie zostaniesz sama w żadnej sytuacji. NIE BÓJ SIĘ! Nie załączam żadnych wyników, ponieważ rozumiem swoją sytuację od strony medycznej, ale żyć nie potrafię.

KOBIETA, 59 LAT ponad rok temu

Neurologia Depresja

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

95 poziom zaufania

Witam!

Pani sytuacja jest trudna, jednak warto poszukać takich możliwości, które pomogłyby Pani ustabilizować sytuację psychiczną i znaleźć osoby, które mogłyby Panią wspierać. W sprawie leków i związanych z nimi efektów ubocznych, kontaktować się z lekarzem psychiatrą. Pisze Pani o uzależnieniu od leków. Ważne, żeby o takich sprawach również informowała Pani swojego lekarza psychiatrę. Oprócz leczenia farmakologicznego może Pani zacząć korzystać z innych metod, które mogą Pani pomóc w tej sytuacji. Warto rozpocząć od spotkań z psychoterapeutą. Psychoterapia jest stosowana zarówno w trudnych życiowych przeżyciach, jak również we wspomaganiu leczenia zaburzeń psychicznych, w tym leczeniu depresji czy zaburzeń lękowych. Terapia może być formą wspomagania leczenia farmakologicznego oraz utrwalania jego efektów. Pozwala przepracować trudne przeżycia i emocje, które mogą wpływać na pogorszenie się nastroju. Psychoterapia jest także sposobem na trwałe rozwiązanie psychicznych problemów, które mogą leżeć u podłoża takich problemów, jak napady lęku i jego objawy psychosomatyczne. Ustabilizowanie sytuacji psychicznej daje również możliwość podwyższenia nastroju i poprawy ogólnego samopoczucia. Poznanie swojej psychiki i rozpoznawanie niepokojących objawów może pomóc Pani w przyszłości zauważać pierwsze niepokojące objawy i szybko reagować.

Warto oprócz farmakoterapii i psychoterapii poszukać grup wsparcia, gdzie mogłaby Pani korzystać z pomocy innych osób. Wspólne radzenie sobie z problemami jest bardziej efektywne i pozwala na szukanie nowych rozwiązań trudnych sytuacji. Uczestnictwo w takich spotkaniach daje możliwość omawiania swoich problemów, dzielenia się swoimi przemyśleniami oraz korzystania ze wsparcia współuczestników. Oprócz grup wsparcia może Pani korzystać z telefonów zaufania (np. 116 123 dla osób w kryzysie emocjonalnym, pn-pt 14-22) oraz czatów i for tematycznych. Inni ludzie są potrzebni, kiedy znajdujemy się w trudnej sytuacji. Brak bliskich w otoczeniu nie musi oznaczać, że nie będzie miała Pani na kim polegać i kogo poprosić o pomoc. Dlatego warto spróbować różnych możliwości, by mogła się Pani przekonać, która z nich jest najlepsza dla Pani. Informacje na temat grup wsparcia czy bezpłatnej pomocy psychoterapeutycznej może Pani uzyskać w Powiatowych Centrach Pomocy Rodzinie, Ośrodkach Pomocy Społecznej, Centrach Interwencji Kryzysowej oraz Poradniach Zdrowia Psychicznego. W Internecie może Pani znaleźć także informacje na temat oferty organizacji pozarządowych, które również udzielają bezpłatnej pomocy psychologicznej czy organizują grupy wsparcia, np. Stowarzyszenie Aktywnie Przeciwko Depresji, Stowarzyszenie Profilaktyki Depresji Iskra, Centrum Praw Kobiet, itp.

Pozdrawiam

Mgr Magdalena Hanna Nagrodzka Psychologia, Warszawa

65 poziom zaufania

Szanowna Pani,

znalazła się Pani w bardzo obciążającej sytuacji. Uważam, że jeśli naprawdę chce sobie Pani pomóc, skorzysta Pani z psychoterapii w miejscu zamieszkania, bądź skontaktuje się ze mną. Pracuję również poprzez Skype, a także udzielam konsultacji psychologicznych przez telefon. Moim zdaniem byłoby idealnie gdyby poszukała Pani jednak w swojej okolicy jakiejś Grupy Wsparcia, aby mieć dostęp do ludzi i możliwość rozmawiania z nimi, także o swoich problemach. Tymczasem proszę wykazać spokój i codziennie ćwiczyć przyjaźń i szacunek oraz miłość do samej siebie i nieustępliwie i uparcie powtarzać do siebie słowa: "Kocham Cię" :) To wymaga trochę pracy, ale samo nic się nie zmieni.

Trzymam za Panią kciuki! W razie jakichkolwiek pytań, jestem do dyspozycji.

Pozdrawiam serdecznie!
mgr Magdalena Nagrodzka
PSYCHOLOG KLINICZNY, PSYCHOTERAPEUTA, COACH
www.nagrodzkacoaching.pl

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Bezpłatna pomoc przy nieradzeniu sobie z chorobą – odpowiada Mgr Sylwia Wiśniewska
Depresja i złe traktowanie w przez najbliższych – odpowiada Maria Fraszewska
Chcę pokonać depresję. Co mam robić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak rozmawiać z drugą połową, która ma depresję? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak pomóc mężowi choremu na depresję? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Gdzie może zadzwonić osoba chora na depresję z myślami samobójczymi? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Jak żyć z osobą chorą na chorobę dwubiegunową? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Bezpłatne leczenie depresji – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Depresja i korzystanie z pomocy psychiatry – odpowiada Mgr Małgorzata Bukowska
Jak leczyć depresję i stany lękowe? – odpowiada Mgr Irena Mielnik - Madej

artykuły

Zaburzenia depresyjno-lękowe

Jednoznaczna diagnoza zaburzeń psychicznych czasem

Psycholog - kim jest i czym się zajmuje?

Psycholog to osoba posiadająca odpowiednie wykszta

Zaburzenia lękowo-depresyjne

Jednoznaczna diagnoza zaburzeń psychicznych czasem

Dr n. med. Anna Błażucka Neurolog, Warszawa

umów wizytę

Lek. Małgorzata Krześniak-Bohdan Nefrolog, Gdańsk

umów wizytę

Lek. Albert Boguszewski Neurologia, Lublin

umów wizytę

Artur Fussek Neurologia, Rzeszów

umów wizytę

Wycofanie, depresja, fobia społeczna i nienawiść do siebie

Nie radzę sobie z życiem. Nienawidzę siebie, nie potrafię spojrzeć na siebie w lustro. Czuje się gorsza od innych. Ciągle wydaje mię się ze wszyscy się ze mnie śmieją. jestem wycofana i wszystkiego się boje. Jestem juz zmeczona życiem Do tego mam depresję i fobie społeczną. Nie potrafię porozumieć się ze wspollokatorami bo wstydzę się do nich odezwać. Nie wyobrazam sobie ze moge zyc za 10 lat. Czy mogę poradzić sobie sama? Nigdy nie pójdę do psychologa a i tak mnie na niego nie stać.

KOBIETA, 20 LAT ponad rok temu

Fobie społeczne Depresja Niska samoocena Psychologia Psychoterapia

Mgr Anna Suligowska Psycholog, Gdynia

56 poziom zaufania

Witam Panią
Rozumiem ból który towarzyszy Pani każdego dnia jak próbuje Pani na siebie spojrzeć. Pisze Pani o trudzie życia i o tym jak jest Pani trudno samej z sobą. Cieszę się że chociaż na tym portalu odważyła się Pani poszukać pomocy dla siebie. Mogłaby Pani skorzystać z pomocy psychologicznej na fundusz NFZ. Proszę poszukać w swojej miejscowości adresu poradni zdrowia psychicznego.
Zapraszam do zadawania kolejnych pytań
anna suligowska

Mgr Joanna Marciniak Psychoterapia, Śrem

46 poziom zaufania

Widzę, że zapędza się Pani w kozi róg i dużo radykalizmu oraz czarno-białego widzenia w Pani postawie (nie potrafię, ciągle, nigdy, nie wyobrażam sobie, nienawidzę). Być może poradzi sobie Pani, ale gwarancji nie ma (tak jak nie ma gwarancji, że poradziłaby Pani sobie z pomocą psychologa). Ten radykalizm sprawia, że nie ma szczeliny, a właśnie tych szczelin ja bym poszukała. Co się dzieje, kiedy, jak do tego dochodzi, że chociaż przez chwilę czuje się Pani lepiej? w jakich sytuacjach radzi sobie Pani z życiem (dlaczego to się Pani wtedy udaje)? Kiedy zbliża się Pani choć odrobinę do ludzi to kiedy to następuje? Do kogo? co temu sprzyja, jakie myśli, uczucia, sytuacje? Choć to może nietypowe, proszę zbadać "jasną stronę mocy". Co tam Pani widzi w tych udanych sytuacjach?
A swoją drogą nie wszystkie formy pomocy są płatne. Np. w ramach Poradni Zdrowia Psychicznego może Pani skorzystać z bezpłatnej pomocy.

Mgr Patrycja Stajer Psycholog, Kraków

83 poziom zaufania

Dzień dobry,

Jeżeli chce Pani zmienić swój sposób przezywania / funkcjonowania to namawiam na podjęcie leczenia. Proszę udać się do lekarza psychiatry, który po zbadaniu Pani będzie w stanie określić jakiej formy/metody leczenia Pani potrzebuje (psychoterapia i/lub farmakoterapia). Pomoc może Pani uzyskać w ramach NFZ - np.: w Poradni Leczenia Nerwic, Poradni Zdrowia Psychicznego.

Mgr Łucja Fitchman Psychoterapia, Wrocław

61 poziom zaufania

Dzień dobry
Przeczytałam skierowane do Pani odpowiedzi, są bardzo dobre. Ze swej strony chciałabym dodać, że "nie od razu Kraków zbudowano". Zachęcam do małych kroczków. Pierwszym oczywiście - wizyta u psychiatry na NFZ.
Co się stało, że tak opisuje Pani swoją sytuację?
Czy jest szansa, żeby przeprowadzić się do nowego środowiska?
Małe dziecko, zanim nauczy się chodzić, często upadnie, ale zaraz się podnosi, aż wreszcie chodzi pewnie, a nawet biega :)
Życzę Pani dużo radości i pomyślności!