Załamanie nerwowe z powodu zawodu miłosnego

Witam Przechodzę załamanie nerwowe z powodu że dziewczynę którą Kocham mnie nie chce,nie wiem jak to naprawić a chcę o Nią walczyć,myślę o tym by się zabić i nie cierpieć.

ponad rok temu

Psychologia

Mgr Kamila Drozd Psycholog

80 poziom zaufania

Witam serdecznie!
Nie wiem nic na Pana temat. Ile ma Pan lat? Co Pan robi w życiu? Uczy się, studiuje, pracuje? Jak długo tworzyliście Państwo ze sobą związek? Dlaczego dziewczyna, którą Pan kocha, nie chce z Panem być? Czy ma jakieś powody? Zdaję sobie sprawę, że jest Panu ciężko, bo zakochał się Pan w kobiecie, a ona nie odwzajemnia Pana uczuć. To jest trudna emocjonalnie sytuacja, która potencjalnie może grozić kryzysem. Pojawia się szereg negatywnych emocji, jak smutek, przygnębienie, żal, poczucie samotności, odtrącenia, niesprawiedliwości. U Pana emocje są tak silne, że myśli Pan nawet o samobójstwie. To nie jest żadna metoda na rozwiązanie problemu. Dopóki Pan walczy o kobietę, ma Pan szansę wygrać. Odebranie sobie życia przekreśla wszystko. Wiem, że jest Panu bardzo źle i nie wyobraża sobie Pan teraz życia bez swojej dziewczyny, ale proszę pomyśleć, że nawet jeśli ta dziewczyna Pana odtrąci i przyjdzie Panu przeżyć rozstanie czy odtrącenie, to jest szansa na wiele innych związków z kobietami w przyszłości. Teraz jest Pan w szoku, myśli w sposób depresyjny, tunelowy, nie widząc żadnych perspektyw i możliwości rozwiązania sytuacji, ale proszę mi uwierzyć, że po pewnym czasie może Pan inaczej spojrzeć na tę sytuację. Może Pan wyciągnąć wnioski na przyszłość z tego związku i nauczony doświadczeniem nie popełniać tych samych błędów w nowych relacjach z kobietami. Zachęcam Pana do przeczytania artykułów: Rozstanie, Jak przetrwać rozstanie? Warto też, by porozmawiał Pan o swoich uczuciach i problemach z psychologiem.
Pozdrawiam!

Mgr Irena Mielnik - Madej Psychologia, Kraków

97 poziom zaufania

Dzień Dobry Panu,

Tak, jak Panu napisałam w poprzednim poście, proszę sięgnąć po potrzebną Panu pomoc specjalistyczną.

A z mojej strony chcę Panu powiedzieć, że jest Pan ważny i to, co najpiękniejsze jest jeszcze przed Panem, czego życzliwie i wkrótce Panu życzę,
Irena Mielnik-Madej

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Zawód miłosny a kryzys w małżeństwie – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Jak poradzić sobie z przeszłością partnerki? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Jak mogę odzyskać moją dziewczynę? – odpowiada Mgr Irena Mielnik - Madej
Jak odzyskać dziewczynę, która zostawiła mnie dla innego? – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Jak poradzić sobie z trudnym rozstaniem? – odpowiada Mgr psychologii Agnieszka Naruszewicz
Strach przed zaangażowaniem – odpowiada Mgr Anna Ręklewska
Jak sobie poradzić ze skutkami załamania nerwowego? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Prowadzenie podwójnego życia – odpowiada Mgr Tomasz Furgalski
Jak poradzić sobie po rozstaniu z bliską osobą? – odpowiada Mgr Beata Bystranowska
Czy ta kobieta mnie kochala? – odpowiada Mgr Marek Lisowski

artykuły

10 zaskakujących sposobów, żeby zajść w ciążę

Czy ciąża bez stosunku jest możliwa? Większość pow

Depresja po miłości. Co roku 1200 Polaków chce się zabić po rozstaniu

Co trzecia podejmowana w Polsce próba samobójcza p

"Przeszłam przez depresję, byłam w szpitalu psychiatrycznym". Rozmowa z Martą Kieniuk Mędralą #ZdrowaPolka

"Szpital psychiatryczny kojarzy się z wariatami, k

Co zrobić po zawodzie miłosnym?

Witam. Mam 37 lat i jestem kobietą. Mieszkam od 18 lat w Niemczech z mężem i dwójką dzieci. Jestem tu bardzo samotna i nie mogę dopasować się do tutejszej kultury.

Żyję z mężem dobrze, ale z obowiązkami jestem cały dzień sama, bo mąż pracuje. Mam dwie prace i dom, dziecko chore na alergię pokarmową i córkę w wieku dorastania. Nie mam tu się do kogo zwrócić o pomoc, jestem sama. Ta codzienność i problemy, z którymi muszę sobie dawać sama radę, mnie przytłaczają. Do domu dzwonić nie chcę, aby się wygadać mamie, bo się krępuję o tym rozmawiać.

Przed dwoma laty poznałam przez internet mężczyznę, z którym się zaprzyjaźniłam. Szukałam tam przyjaciół, ponieważ było mi łatwiej w ten sposób się komuś wyżalić .Rozmawialiśmy o wszystkim, śmialiśmy się, doradzaliśmy sobie. Po pewnym czasie wyznał mi, że ma depresję. Zaczęłam mu pomagać w jej zwalczeniu, poświęcałam mu dużo czasu. Mnie było też lepiej, bo czułam się silniejsza i pomocna. Ale po czasie się w sobie zakochaliśmy.

Ten mężczyzna nie miał dzieci, ale żonę, która go źle traktowała. Czekaliśmy na siebie codziennie, aby się widzieć (Skype). Nasze obowiązki stały się nam obojętne, chociaż ja miałam całą sytuację domową pod kontrolą. Teraz, kiedy jemu przyszła na świat córka, przestał na mnie czekać. Jest mi smutno i ciągle płaczę, bo go pokochałam.

Czuję jak mnie okłamuje i stroni ode mnie. Wiem, że z przyjściem na świat córki zmieniło się wszystko. Nie jestem mu już tak bliska, bo ma teraz dziecko i nie jest sam. Rozmawialiśmy już o tym, tłumaczył się, że musi dużo pracować, a ja czuję, że to tylko wymówki, bo mnie już nie potrzebuje. Czuję się teraz jak wykorzystana, głupia, naiwna kobieta.

Płaczę, jest mi smutno, straciłam uśmiech i życie wydaje mi się do niczego. A może on ma depresję i to jest powodem, dlaczego ode mnie stroni, a na mnie przeszły jego całe zmartwienia i też mam jakieś stany depresyjne? Proszę o poradę.

KOBIETA, 37 LAT ponad rok temu

Psychologia Relacje z partnerem Nieszczęśliwa miłość

Paulina Witek Psycholog, Warszawa

72 poziom zaufania

Witam serdecznie!

W tej dość skomplikowanej sytuacji najbardziej przydałaby się Pani osobista konsultacja z psychologiem. Problem jest poważny i rozciągnięty w czasie. Przyzwyczaiła się Pani bowiem do funkcjonowania w pewnym schemacie. Myślę, że jest on bardzo destrukcyjny.

Z jednej strony opisuje Pani swoją relację z mężem jako dobrą, z drugiej pojawia się inny mężczyzna, który ma swoją rodzinę, który cierpi (cierpiał) na depresję, a Pani przyjmuje satysfakcjonującą Panią rolę wybawiciela z opresji - biorąc frustracje i ból ukochanego na siebie, a z czasem pozostając z tymi emocjami sama.

Jeśli ograniczona do wirtualnych kontaktów relacja skutecznie zastępowała Pani podobny kontakt z mężem czy z rodziną, to jednak można podejrzewać, że w Pani małżeństwie brakuje tego, co naprawdę ważne. Z tego co Pani napisała przyczyną spadku nastroju jest poczucie osamotnienia, brak bliskiej duszy, bak poczucia sensu w życiu etc. Widzę tutaj ogromną, naprawdę ogromną potrzebę podjęcia psychoterapii.

Namawiam do podjęcia terapii indywidualnej, choć może się też okazać, że wskazane byłyby spotkania wraz mężem na terapii partnerskiej. Warto o tym pomyśleć i coś zmienić w Państwa codziennym życiu, chociaż zdaję sobie sprawę, że nie będzie to łatwa decyzja. M.in. stąd, jak sądzę, wynika Pani postawa bierności wobec poczucia bycia nieszczęśliwą i zaspokajania potrzeby szczęścia poprzez wirtualny kontakt.

Odpowiadając natomiast na pytanie w temacie listu - tak, mogą to być objawy zaburzeń depresyjnych bądź ich początki, dlatego warto jak najszybciej udać się na spotkanie z psychologiem/psychoterapeutą.

Trzymam za Panią kciuki!
Pozdrawiam serdecznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Jestem rozczarowana moim życiem. Nie wiem, co dalej... – odpowiada Agnieszka Jamroży
Czy mam depresję poporodową? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Czy to, że nie mam przyjaciół i dziewczyny, a rodzice się mną nie interesują spowodowało u mnie depresję? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Iść do psychologa, czy już do psychiatry? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Depresja i toksyczna teściowa. Jak sobie radzić? – odpowiada Lek. Marta Mauer-Włodarczak
Samotna w małżeństwie - co zrobić? – odpowiada Lek. Marta Mauer-Włodarczak
Czy ja jestem złym człowiekiem, czy może to jakaś choroba na tle psychicznym? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Co powinnam dalej zrobić, kogo wybrać? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak pomóc partnerowi z zaburzeniami DDA? – odpowiada Lek. Jan Karol Cichecki
Znowu wróciły myśli samobójcze. Czy dam radę uporać się z tym sama? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek

artykuły

Sama straciła koleżankę. Agnieszka Sienkiewicz chce krzyczeć o problemach psychicznych Polaków

- Moja koleżanka targnęła się na życie mając 1

Po prostu lubię ludzi

Z dr Mariolą Kosowicz, jedną z pięciu najwyżej oce

Koronawirus. Przeszli COVID-19, dziś walczą z powikłaniami. Jak choroba zmieniła ich życie?

Nawet ci, którzy przeszli zakażenie koronawiusem ł

Mgr Irena Mielnik - Madej Psychologia, Kraków

umów wizytę

Mgr Patrycja Stajer Psycholog, Kraków

umów wizytę

Mgr Dorota Nowacka Psychologia, Gdańsk

umów wizytę

Mgr Magdalena Brabec Psycholog, Bydgoszcz

umów wizytę

Jak żyć po zawodzie miłosnym?

Przeżyłam zawód miłosny,rozczarowałam się,sparzyłam osobą,w której ulokowałam uczucia.Co to znaczy muszę to przerobić,zanim pójdę dalej?Co powinna zrobić i jak to przerobić zanim pójdę dalej.Niestety na chwilę obecną stoję w miejscu.

KOBIETA, 33 LAT ponad rok temu

Psychologia Rozstanie Nieszczęśliwa miłość

Mgr Barbara Owczarska Psychologia, Gliwice

43 poziom zaufania

Dzień dobry!
Niewątpliwie rozstanie należy przeżyć, "przerobić", bo jest doświadczeniem straty. Trudno mówić o konkretnych działaniach jakie należałoby podjąć, ale warto dać sobie czas na zastanowienie się nad swoimi decyzjami, sposobem wchodzenia w relacje czy wchodzenia w związki, czy nie powtarzamy tych samych błędów. Jeśli tak - być może należy podjąć się pracy w tym obszarze?
Z wyrazami szacunku
Barbara Sulanowska

Mgr Magdalena Golicz Psycholog

93 poziom zaufania

Jeśli ma Pani poczucie, że stoi Pani w miejscu zbyt długo a dotychczasowe sposoby poradzenia sobie z rozstaniem nie pomogły- warto skonsultować się z psychologiem. Pomoże zrozumieć realne przyczyny rozstania, odbudować poczucie bezpieczeństwa i zaufania, a także własnej wartości po rozstaniu, poradzić sobie z uczuciami smutku, żalu, złości itp, a także spojrzeć w przyszłość z nadzieją.

Mgr Radek Szafrański Psychologia, Rzeszów

29 poziom zaufania

Witam :) każde powierzenie drugiej osobie swojej intymności, swojego zaangażowania a już na pewno swojej cielesności, wiąże się z ryzykiem odrzucenia. Odrzucenie jest naturalnym elementem próby stworzenia bliskiej relacji uczuciowej. Należy pamiętać że ocena poziomu atrakcyjności drugiego człowieka jest bardzo subiektywną oceną, dla jednych możemy być przeciętnie interesujący zaś dla innej osoby może okazać się że jesteśmy spełnieniem jej marzeń o idealnej partnerce / partnerze. Dlatego też w psychologi mówi się o indywidualnych preferencjach. Zaś jedną z zasad na których ludzie poszukują swojego partnera jest zasada podobieństwa, być może byliście sobie nazbyt odlegli, zabrakło zrozumienia ale nic nie szkodzi proszę potraktować to jako próbę która jest naturalnym elementem poszukiwania drugiej połówki
Pozdrawiam :)
Radek Szafrański
PSYCHOLOG, PSYCHOTERAPEUTA
zapraszam na moją stronę na FB:
https://www.facebook.com/MmaTerapia/