Agresja u 10-letniego dziecka z ADHD

Dzień dobry,

Myślę, że trudno o konkretną odpowiedź w tym wypadku. Agresja występuje bardzo często z pewnych powodów lub dla jakichś celów. Na przykład dziecko w ten sposób może utrzymywać uwagę rodziców lub rówieśników, gdy ma poczucie, że tej uwagi mu nie wystarcza. Agresja czasem też służy egzekwowaniu władzy i perswazji. Inne korzyści psychologiczne mogą być związane z potrzebą poczucia się ważnym, wartościowym. Czasem zachowania agresywne mają na celu paradoksalnie zbliżać innych do nas. Bywa czasami, że zachowania agresywne dziecka są odpowiedzią na inny kryzys rodzinny, aktualne trudności w relacjach między członkami rodziny.

Agresja sama w sobie nie musi być czymś patologicznym, jeśli zdarza się sporadycznie (służy ona walce o swoje potrzeby i godność). Problemem staje się jej notoryczny charakter. Czasem dzieci (i dorośli zresztą też) są agresywni w zachowaniach z bezsilności - nie znają innych sposobów zapewniania sobie pewnych potrzeb (może je na przykład - choć nie musi - obserwować w najbliższym środowisku) lub nie potrafią ich stosować. Dobrym pomysłem może być tu trening radzenia sobie ze złością, agresją, refleksyjności. Dzieci z diagnozą ADHD przejawiają często dużą impulsywność, co sprzyja nieprzemyślanym odpowiedziom, również agresywnym.

Uważam, że najlepszym pomysłem jest zbadać sytuacje trochę głębiej ze specjalistom - udać się do psychologa dziecięcego lub rodzinnego. Przeanalizować kontekst (rodzinny, szkolny), konkretne zachowania, które Panią niepokoją, sekwencje zdarzeń przed i po nich występującymi. Czasem zachowania agresywne bywają częścią rozwoju dziecka i mijają, bywa też tak, że mamy inne wyobrażenie co jest patologiczne, a co nie. Warto to zbadać, zastanowić się co Panią najbardziej niepokoi.

Czasem dobrze jest porozmawiać z samym dzieckiem - najlepiej w momencie spokoju, tak by mieć siłę na rozmowę bardziej empatyczną i nie jesteśmy aż tak zniecierpliwieni zachowaniami dziecka.

Mam nadzieję, że na odpowiedź chociaż trochę pomogła Pani. Zależy mi na tym by odebrała ją Pani jako luźne refleksje ze względu na brak szczegółowych informacji, a nie konkretną diagnozę i zalecenia, które są "pewniakami". Nie oznacza to też, że oceniam w jakiś sposób tutaj Panią ani Pani dziecko. Zapewniam, że zazwyczaj trudno mówić o czyjejkolwiek personalnej odpowiedzialności za taki typ zachowań. Uważam, że już bardzo dużo Pani zrobiła traktując tę sprawę poważnie i pisząc tutaj - jestem pełen podziwu bo bardzo często rodzice nie podejmują się takich działań.

pozdrawiam i życzę powodzenia

Mateusz Kolaszkiewicz, psycholog

W takiej sytuacji skorzystanie z pomocy psychologa rodzinnego i wspólna praca nad zmiana powinna przynieść najlepsze rezultaty. Skorzystają Państwo nie tylko z psychoedukacji, ale także razem będą pracowali nad zmiana, która ułatwi synkowi i Wam funkcjonowanie w rodzinie. Warto się zgłosić do Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej lub innej placówki świadczącej pomoc psychologiczną dzieciom i rodzinie.