Agresja wobec obcych

Strasznie sie denerwuje gdy tylko kolo mnie pojawiaja sie inne osoby,nie dotyczy to rodziny lecz obcych ludzi np.na przystanku gdy podejdzie osoba dwie czuje sie nie swojo gdy podejdzie wiecej czuje sie strasznie osaczona zaczynam sciskac rece wydaje mi sie ze wszyscy na mnie patrza,w autobusie rowniez gdy ktos kolo mnie usiadzie odrazu sie denerwuje sciskam torebke ruszam nogami fatalnie czuje sie w duzych skupiskach ludzi i wydaje mi sie ze kazdy na mnie patrzy,obgaduje,smieje sie,krytykuje.

ponad rok temu

Psychologia

Mgr Katarzyna Garbacz Psycholog

59 poziom zaufania

Witam serdecznie,
Zdenerwowanie w otoczeniu obcych ludzi, stres, lęk, poczucie zagrożenia są objawami, które mogą sugerować fobię społeczną. Jednak wiarygodna diagnoza drogą internetową nie jest możliwa, dlatego powinnaś skonsultować się ze specjalistą, który przeprowadzi dokładny wywiad i znajdzie przyczyny Twojego samopoczucia.
Pozdrawiam

Mgr Justyna Piątkowska Psycholog, Gdynia

95 poziom zaufania

Dzień dobry!

Proszę zgłosić się np. do Poradni Zdrowia Psychicznego.

Pozdrawiam!

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Nie mogę sobie poradzić po śmierci taty – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Jam leczyć niepokój i problemy ze snem? – odpowiada Mgr Irena Mielnik - Madej
Co znaczy lęk przed dużym skupiskiem ludzi? – odpowiada Mgr Dorota Nowacka
Jak radzić sobie z agresją? – odpowiada Mgr Anna Szyda
Unikam ludzi... – odpowiada Agnieszka Jamroży
Co oznacza strach przed obcymi ludźmi? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Co mam sądzić p takim zachowaniu chłopaka? – odpowiada Mgr Małgorzata Ziółkowska
Problemy psychologiczne i agresja wobec dzieci – odpowiada Lek. Aleksandra Witkowska
Stresy w towarzystwie obcych osób u 20-letniej osoby – odpowiada Mgr Zuzanna Starczewska
Odczuwanie lęku w kontaktach społecznych – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska

artykuły

"Człowiek jest jak bateria. Można go naładować". Fragment książki Katarzyny Janiszewskiej "Ja nie leczę, ja uzdrawiam"

Ludzie im ufają, powierzają swoje zdrowie. Są w st

Pacjenci proszą o zaświadczenie dla pracodawcy. Papier na to, że muszą chodzić do toalety

Przychodzi ważny klient, a ona nie zdążyła pójść d

Fobie - przyczyny, objawy, rodzaje i leczenie

Fobia to nadmierny lęk przed konkretnymi sytuacjam

Jak radzić sobie z agresją wobec rodzica?

Mam 20 lat, byłem dość lubianym i rozsądnym człowiekiem. Mieszkam z rodzicami. Mam siostrę, ale mieszka już gdzie indziej. Nienawidzę swojego ojca, który robi mi wstyd przed całym światem, jest prostakiem bez szkoły i jakiegokolwiek poziomu, patus, każdy dzień uwieńcza zgonem poalkoholowym. Uważa, że może mnie i matkę rozstawiać po kątach. Mama jest już współuzależniona i podlizuje mu się, żeby tylko nie zaczął jej bić. A ja z dnia na dzień coraz bardziej pragnę jego śmierci. Nienawidzę go tak bardzo, że jestem w stanie zatłuc go gołymi rękami. Z trudem powstrzymuje się, żeby nie zniszczyć go doszczętnie. Jest we mnie niewyobrażalny szał, który piętrzy się od 13 roku życia. Obawiam się, że pewnego dnia skończy mi się cierpliwość i czasu nie będzie się dało cofnąć. Nie, nie mogę się wyprowadzić, bo jestem bez zawodu i nie stać mnie nawet na pokój. Poza tym nie zostawię matki z tym świrem, nie ma opcji. Chodziłem kiedyś do pedagoga szkolnego, pani za biurkiem zamiast zgłosić to gdzie trzeba, uczyła mnie brać głębokie wdechy. Zażenowany zaprzestałem spotkań, wielokrotnie próbowałem skontaktować się z numerami typu niebieska linia, zawsze zajęte. Napisałem w końcu maila, usłyszałem w odpowiedzi, że jestem z patologicznej rodziny i w sumie trudna sprawa. Byłem raz u psychologa, ale wizyta polegała na tym, że zwierzyłem się z problemu, a pani psycholog słowo w słowo powtórzyła wszystko moim rodzicom, co delikatnie powiedziawszy, skomplikowało sprawę. Proszę o fachową pomoc, bo jestem na skraju swoich możliwości. Dziękuję, że mogłem tu napisać. Pozdrawiam.

MĘŻCZYZNA, 20 LAT ponad rok temu

Wypadki, napaść Psychologia

Mgr Bożena Waluś Psychologia, Gliwice

94 poziom zaufania

Witam Pana,
możecie Państwo (Pan i mama) zgłosić problem na policji - wszcząć procedurę niebieskiej karty, postępowanie prawne i cały proces naprawczy wobec osoby stosującej przemoc domową "Niebieska Karta jest to procedura, która może zostać zainicjowana przez Policję, Ośrodek Pomocy Społecznej lub Gminną Komisję Rozwiązywania Problemów Alkoholowych. Dotyczy ona członków rodzin dotkniętych problemem przemocy w rodzinie. Co ważne, założenie Niebieskiej Karty nie jest równoznaczne ze złożeniem zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa. Nie stanowi podstawy do wszczęcia postępowania karnego, ale w przypadku gdy ofiara zdecyduje się złożyć zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa może ona zostać wykorzystana jako dowód procesowy. Osobę dotkniętą przemocą w rodzinie zaprasza się na posiedzenie zespołu interdyscyplinarnego lub grupy roboczej. Tam analizuje się sytuację rodziny i wypełnia formularz Niebieska Karta – C. Grupa robocza opracowuje indywidualny plan pomocy rodzinie zawierający propozycje działań pomocowych.
Osoba, wobec której istnieje podejrzenie, że stosuje przemoc również zapraszana jest na spotkanie grupy roboczej. Z jej udziałem wypełniany jest formularz Niebieska Karta – D. Jeśli ujawni się iż np. przemoc stosowana jest z powodu nadużywania alkoholu, wówczas osobę taką kieruje się do gminnej komisji rozwiązywania problemów alkoholowych".
Zachęcam Pana do podjęcia działań, w celu uzyskania wsparcia dla siebie i dla mamy.
Pozdrawiam serdecznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Co robić gdy mój narzeczony nadużywa alkoholu? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Jak pomóc sobie z agresją w małżeństwie? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Co robić, jeśli dziadek jest agresywny? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Konflikty dorosłej osoby z rodzicami – odpowiada Mgr Małgorzata Mont
Jak sobie pomóc, gdy osoba uzależniona od alkoholu jest agresywna? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Znęcanie się starszej osoby nad rodziną – odpowiada Mgr Anga Aleksandrowicz
Boję się, że ojczym-alkoholik w końcu mnie zabije. Gdzie to zgłosić? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Alkoholizm i agresja u 30-latka – odpowiada Mgr Magdalena Brabec
Znęcanie fizyczne i agresja męża – odpowiada Mgr Katarzyna Garbacz
Mąż mojej mamy zaczął się znęcać psychicznie nad całą rodziną - co robić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek

artykuły

Zapobieganie alkoholizmowi

Alkoholizm stanowi jeden z najpoważniejszych probl

Pierwsze takie badanie o alkoholu. "Może mieć wpływ na poglądy czy intencje"

Już nawet jeden mocniejszy drink może wpływać na z

Bulwersująca interwencja. "Kobieta może dokonać aborcji farmakologicznej"

Tą historią żyje cała Polska. Pani Joanna wzięła t

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

umów wizytę

Mgr Kamila Drozd Psycholog

umów wizytę

Mgr Dawid Karol Kołodziej Pedagogika, Bolesławiec

umów wizytę

Dr Krzysztof Dudziński Psychologia, Warszawa

umów wizytę

Jak poradzić sobie z agresją wobec otoczenia?

Mam 20 lat, jestem studentką. Przez ostatnie pół roku studiowałam dwa kierunki, jednak nie podołałam temu i drugiego nie skończyłam. Kierunek, na którym sobie poradziłam, jest humanistyczny i nie ma po nim przyszłości. Lubię te studia, ale obawiam się, że nie znajdę po nich pracy i nie będę miała za co żyć. W ostatnim czasie stałam się bardzo nerwowa, a wręcz agresywna. Mam partnera, z którym jest mi dobrze, ale on ma jedną poważną jak dla mnie wadę, jest typem imprezowicza, żyje z dnia na dzień i nie garnie się do tego, żeby coś w życiu mieć, żeby coś osiągnąć. Bardzo często kłócimy się o to. Miewam ostatnio takie dni, że chce mi się płakać bez powodu, nie chce mi się wstać z łóżka na zajęcia czy nawet posprzątać w domu (mieszkam bez rodziców). Do domu też nie chce mi się jeździć, bo rodzice ciągle się kłócą i w domu panuje nieprzyjemna atmosfera. Nie mam żadnej pasji. Cały swój czas poświęcam szkole i spotkaniom z partnerem lub imprezom ze znajomymi. Kiedy mam wolny wieczór, spędzam go w domu przy Internecie. Denerwuje mnie to, że tak marnuję czas, ale nie mam motywacji, żeby coś z tym zrobić. Czuję, że tracę kontakt ze swoimi przyjaciółmi. Nie wiem, czy komuś jeszcze mogę zaufać, boję się rozmawiać o swoich problemach. Wszystko mnie denerwuje, gdy ktoś nie zgadza się z moim zdaniem, zaczynam się denerwować, mieć pretensje i krzyczeć. Denerwuję się nawet, kiedy coś spadnie mi na podłogę przy zwykłych domowych czynnościach. Ostatnio przestraszyłam się samej siebie. Na pewnej imprezie wypiłam trochę za dużo i z błahego powodu zaczęłam wyzywać swojego partnera, szarpać go i bić po twarzy. Wcześniej też zdarzały mi się podobne wyskoki, ale nigdy ot tak, bez powodu. Nie wiem, co mam robić, zaczynam bać się samej siebie. Bardzo proszę o jakąś poradę, boję się, że mój partner w końcu mnie zostawi, a ja się załamię kompletnie. Będę bardzo wdzięczna za jakąkolwiek odpowiedź. Pozdrawiam

KOBIETA, 20 LAT ponad rok temu

Psychologia Problemy psychologiczne Emocje

Agnieszka Jamroży Psychiatria, Warszawa

93 poziom zaufania

Witam!

Myślę, że powinna się Pani zastanowić, jakie są przyczyny wzrastajacej drażliwości, w jakich obszarach można dokonać zmian.

Wspomina Pani o rezygnacji ze studiów, co mogło stać się przyczyną poczucia zawodu, wątpliwości, czy dokonała Pani słusznego wyboru. Każdy kierunek studiów jest odpowiedni, jeśli jest zgodny z Pani zainteresowaniami. Praca, jaką będzie mogła Pani podjąć, będzie dzięki temu źródłem satysfakcji i prawdziwej przyjemności, umożliwi również poznanie ludzi, których łączy wspólna pasja. Niepotrzebnie martwi się Pani przyszłością: trendy w zatrudnieniu zmieniają się z czasem, a sukses - również finansowy - można odnieść w każdej dziedzinie. Gratyfikacja pieniężna nie zawsze wystarcza, jeśli praca jest nudna, monotonna i czasochłonna.

Studiowanie na dwóch kierunkach jednocześnie mogło wyczerpać Pani zasoby: zarówno psychiczne, jak i fizyczne. Teraz należałoby poświęcić więcej czasu dla siebie. Proszę również pomyśleć nad tym, jakie cele chciałaby Pani osiągnąć w ciągu najbliższego roku, ile ma Pani do dyspozycji czasu na ich osiagnięcie, wliczając w to czas potrzebny na relaks, odpoczynek, spotkania z przyjaciółmi i chłopakiem. Czas poświęcony bliskim, troska o nich są bardzo ważne i umożliwiają zachowanie dobrego samopoczucia, proszę tego nie dyskredytować. Czas studiów jest niepowtarzalnym okresem życia, który wiele osób wiąże z rozrywką, swobodą i zabawą. Z kolei sukces odniesiony w pojedynkę przestaje cieszyć, jeśli nie ma się z kim dzielić radości.

Z opisu wynika, że wzorzec agresywnej komunikacji mogła Pani wynieść z domu rodzinnego. Obecnie może Pani nieświadomie powielać taki styl relacji. Polecam Pani wizytę u psychoterapeuty, który będzie dla Pani źródłem wsparcia, pomoże zrozumieć przyczynę trudności i zapanować nad emocjami. Proponuję również książkę wyd. Alliance Press ,,Przezwyciężanie gniewu i drażliwości. Przewodnik samopomocy w oparciu o techniki poznawczo-behawioralne" autorstwa W. Davies'a.

Z pozdrowieniami