Witam serdecznie! Przez Pani post przebija smutek i przygnębienie. Wydaje mi się, że przez dotychczasowe życie nawarstwiło się wiele problemów, które nie były na bieżąco rozwiązywane, tylko ignorowane, zamiatane pod dywan, co skutkuje nawarstwieniem się różnych problemów emocjonalnych. Jeden nierozwiązany problem sprawia, że mnożą się kolejne. Napisała Pani o tym, że w dzieciństwie nie zaznała Pani miłości, że ojciec Pani nienawidził. To na pewno wpłynęło na Pani subiektywnie zaniżone poczucie własnej wartości. Myśli Pani o sobie w krytyczny sposób, nie potrafi Pani zaakceptować samej siebie, co przekłada się na niesatysfakcjonujące relacje interpersonalne, np. nieudane związki z mężczyznami. Czuje się Pani gorsza, osamotniona, nierozumiana, wykorzystywana. Napisała Pani, że nie ma Pani przyjaciół, że nikt nie potrafi z Panią wytrzymać. Być może swoje frustracje, poczucie bycia nieszczęśliwą odreagowuje Pani w relacjach z ludźmi, co zniechęca ich do kontaktu z Panią? Jeżeli nie będzie Pani szczęśliwa sama ze sobą, żaden związek, żadna przyjaźń, żadna relacja nie będzie Pani w stanie uszczęśliwić. Na pewno można normalnie żyć w związku, czego dowodem jest wiele szczęśliwych par na świecie ;) Pani również może być szczęśliwa, jeśli tylko zechce sobie Pani pomóc. Proszę zastanowić się nad wizytą u psychologa lub psychoterapeuty. Pozdrawiam i życzę powodzenia!
