Brak szacunku syna wobec rodziców

Syn ma 32 lata, żonę i dziecko. Pracuje. Ma też ADHD, dysleksję i dysgrafię. Inteligencja powyżej normy. Utrzymuje się sam, choć mieszka z nami. Kiedy syn był mały i później w szkole, jego relacje z ojcem były złe - wiecznie dochodziło do spięć. Ze mną potrafił rozmawiać dużo i szczerze. Teraz ojciec jest ok. a ja.... no cóż. Wciąż mi rozkazuje i mówi brzydkie słowa. Zażądałam, by się wyprowadził z domu. Jak grochem o ścianę. Co robić, by traktował mnie z szacunkiem? Czuję, że go nie lubię.

KOBIETA, 60 LAT ponad rok temu

Terapia rodzinna Zaburzenia adaptacyjne Psychologia

Mgr Anna Suligowska Psycholog, Gdynia

56 poziom zaufania

Witam Panią
Z Pani wypowiedzi wynika że nie tyle jest Pani zmęczona postawą syna co bezsilna wobec jego zachowania. Dobrze że chce Pani postawić granicę swojemu dorosłemu już synowi, czytam że syn pracuje, sam się utrzymuje, ma żonę, dziecko więc jest samodzielnym dorosłym mężczyzną który powinien brać odpowiedzialność za swoje zachowanie. Pyta Pani co zrobić aby syn traktował Panią z szacunkiem, zrobi to jak zobaczy że Pani nalega na wyprowadzkę.Zawsze można zaangażować do pomocy jego małżonkę robiąc tkz rodzinną naradę.
Anna Suligowska

Mgr Agata Hensoldt-Jankowska Psycholog, Wrocław

52 poziom zaufania

Zachęcam do skorzystania z pomocy psychologa, by mogła Pani przyjrzeć się swoim relacjom z synem, a także mogła wyrazić i uporządkować swoje emocje. Być może w dawnych relacjach Pani z synem wydarzyło się coś, co nie nauczyło go szanować Pani granic psychologicznych. By to zrozumieć i zmienić, warto przyjrzeć się Pani relacjom z pomocą specjalisty - psychologa bądź psychoterapeuty.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Brak szacunku od nastoletniego syna – odpowiada Mgr Magdalena Brabec
Agresja żony wobec dzieci – odpowiada Mgr Monika Wysota
Postępowanie z mężem, który jest dzieckiem toksycznych rodziców – odpowiada Mgr Jakub Bieniecki
Brak szacunku u 26-letniego mężczyzny – odpowiada Mgr Maciej Rutkowski
Brak szacunku i dialogu z rodzicami – odpowiada Mgr Anna Ręklewska
Brak uczuć w dzieciństwie ze strony rodziców – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Znęcanie psychiczne przez 18-letniego syna – odpowiada Mgr Robert Trzop
Złe zachowanie 15-latka wobec rodziców – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Jak nauczyć dziecka szacunku do starszych? – odpowiada Mgr Przemysław Mućko
Brak szacunku nastolatka do osób starszych – odpowiada Mgr Piotr Jan Antoniak

artykuły

Bunt pielęgniarki "Pacjenci nas wyzywają, potrafią uderzyć, opluć"

Odbyłem rozmowę z pielęgniarką, która pracuje na d

Beata Kucharska od 30 lat żyje z wirusem HIV. Najpierw wygrała bitwę o siebie, dzisiaj toczy wojny w imieniu swoich podopiecznych

30 lat temu musiała rodzić syna na kozetce, poniew

Problemy z nauką a depresja

Twoje dziecko ma trudności w nauce - ma dysleksję,

Jak być szczerym wobec rodziców?

Dzień dobry. Ostatnimi czasy czuję się bardzo źle, ponieważ ciągle muszę się kryć przed rodzicami. Mam 2 nie zdane egzaminy na prawo jazdy, więc zmieniłam WORD na oddalony 50 km od mojego miejsca zamieszkania. Rodzice,, nie pozwoliliby mi" na to, według nich wyrzucam pieniądze zarobione przez rodzinę w błoto, więc powiedziałam im, że zdaję w ośrodku w sąsiednim mieście. Zamiast do kościoła chodzę do parku, bo oni nie są w stanie zaakceptować, że panuje wolność wyznania albo nie zawsze chce mi iść na mszę. Wolałabym wtedy bez awantur zostać w domu. To samo tyczy się studiów. Chciałabym kiedyś zrobić 2 kierunek, ale tata na mnie krzyczy, bo płaci mi co miesiąc na uczelni prywatnej i nie dopuszcza do myśli, że kiedyś chciałabym zmienić pracę. Obawiam się, że 2 pracę też będę zatajać, bo za wszelką cenę będą próbowali zmienić moją decyzję. Dodam, że szanuję jego pieniądze, nie mam zamiaru zaraz po skończeniu tego kierunku robić drugiego albo nie pracować w swoim zawodzie. Ciągle żyję w strachu, że kiedyś to moje kobminowanie się wyda i nie wiem co robić.

KOBIETA, 20 LAT ponad rok temu

Psychologia Relacje z rodzicami i teściami

Mgr Dominika Wieland-Lenczowska Psychologia, Wrocław

70 poziom zaufania

Witam,
Pani relacje z rodzicami rzeczywiście wymagają naprawy. Wchodzi Pani bowiem w okres dorosłości, wiążący się z podejmowaniem suwerennych decyzji. Warto odbyć poważną rozmowę z rodzicami. Podejmowanie własnych decyzji, popełnianie błędów i wolność wyboru, jest nieodłącznym elementem funkcjonowania młodego człowieka. Rodzice wychowywali Panią przez ostatnie 20 lat wpajając Pani uznane zasady, wartości i przekonania - dziś przychodzi czas, żeby mogła Pani skorzystać z tych nauk w praktyce. Warto także poprosić rodziców o zaufanie do Pani wyborów i do Pani rozsądku - tylko tak bowiem przekonają się o tym, ze wychowali wspaniałą, samodzielną kobietę. jeżeli chodzi o zaplecze finansowe, warto zadbać o realizację zadań, które na bieżąco zaspokoją Pani potrzeby i wyzwania przed Panią stojące, np. przez stypendium czy pracę. Pozwoli to Pani decydować o przeznaczeniu tych środków. Życzę odwagi.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Jak powiedzieć rodzicom o rezygnacji z drugiego kierunku studiów? – odpowiada Aleksander Ropielewski
Ograniczanie wolności przez rodziców – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Dlaczego rodzice nie pozwalają mi na samodzielność? – odpowiada Mgr Anna Ingarden
Kłopoty z dogadywaniem się z rodzicami – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Dlaczego rodzice traktują mnie jak dziecko? – odpowiada Mgr Agnieszka Glica
Dlaczego rodzice zbytnio mnie kontrolują? – odpowiada Mgr Barbara Szalacha
Zgoda rodziców na powtarzanie przed maturą – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Czy rodzice mają prawo zabronić mi studiowania i wybrania własnego kierunku? – odpowiada Mgr Agata Kulpa-Kulpińska
Rodzice nie akceptują mojego partnera ponieważ jest on niewierzący - co robić? – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Co zrobić, jeśli rodzice nie lubią mojego męża? – odpowiada Mgr Jakub Bieniecki

artykuły

"Religa - ojciec i syn". Z Grzegorzem Religą rozmawia Mira Suchodolska

Grzegorz Religa to syn najsłynniejszego polskiego

Po prostu lubię ludzi

Z dr Mariolą Kosowicz, jedną z pięciu najwyżej oce

Mam niepełnosprawne dziecko. Niedawno obchodziło swoje 41. urodziny

Coraz częściej słyszy się o matkach, które rezygnu

Mgr Irena Mielnik - Madej Psychologia, Kraków

umów wizytę

Mgr Patrycja Stajer Psycholog, Kraków

umów wizytę

Mgr Dorota Nowacka Psychologia, Gdańsk

umów wizytę

Mgr Magdalena Brabec Psycholog, Bydgoszcz

umów wizytę

Jak radzić sobie z agresją wobec rodzica?

Mam 20 lat, byłem dość lubianym i rozsądnym człowiekiem. Mieszkam z rodzicami. Mam siostrę, ale mieszka już gdzie indziej. Nienawidzę swojego ojca, który robi mi wstyd przed całym światem, jest prostakiem bez szkoły i jakiegokolwiek poziomu, patus, każdy dzień uwieńcza zgonem poalkoholowym. Uważa, że może mnie i matkę rozstawiać po kątach. Mama jest już współuzależniona i podlizuje mu się, żeby tylko nie zaczął jej bić. A ja z dnia na dzień coraz bardziej pragnę jego śmierci. Nienawidzę go tak bardzo, że jestem w stanie zatłuc go gołymi rękami. Z trudem powstrzymuje się, żeby nie zniszczyć go doszczętnie. Jest we mnie niewyobrażalny szał, który piętrzy się od 13 roku życia. Obawiam się, że pewnego dnia skończy mi się cierpliwość i czasu nie będzie się dało cofnąć. Nie, nie mogę się wyprowadzić, bo jestem bez zawodu i nie stać mnie nawet na pokój. Poza tym nie zostawię matki z tym świrem, nie ma opcji. Chodziłem kiedyś do pedagoga szkolnego, pani za biurkiem zamiast zgłosić to gdzie trzeba, uczyła mnie brać głębokie wdechy. Zażenowany zaprzestałem spotkań, wielokrotnie próbowałem skontaktować się z numerami typu niebieska linia, zawsze zajęte. Napisałem w końcu maila, usłyszałem w odpowiedzi, że jestem z patologicznej rodziny i w sumie trudna sprawa. Byłem raz u psychologa, ale wizyta polegała na tym, że zwierzyłem się z problemu, a pani psycholog słowo w słowo powtórzyła wszystko moim rodzicom, co delikatnie powiedziawszy, skomplikowało sprawę. Proszę o fachową pomoc, bo jestem na skraju swoich możliwości. Dziękuję, że mogłem tu napisać. Pozdrawiam.

MĘŻCZYZNA, 20 LAT ponad rok temu

Wypadki, napaść Psychologia

Mgr Bożena Waluś Psychologia, Gliwice

94 poziom zaufania

Witam Pana,
możecie Państwo (Pan i mama) zgłosić problem na policji - wszcząć procedurę niebieskiej karty, postępowanie prawne i cały proces naprawczy wobec osoby stosującej przemoc domową "Niebieska Karta jest to procedura, która może zostać zainicjowana przez Policję, Ośrodek Pomocy Społecznej lub Gminną Komisję Rozwiązywania Problemów Alkoholowych. Dotyczy ona członków rodzin dotkniętych problemem przemocy w rodzinie. Co ważne, założenie Niebieskiej Karty nie jest równoznaczne ze złożeniem zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa. Nie stanowi podstawy do wszczęcia postępowania karnego, ale w przypadku gdy ofiara zdecyduje się złożyć zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa może ona zostać wykorzystana jako dowód procesowy. Osobę dotkniętą przemocą w rodzinie zaprasza się na posiedzenie zespołu interdyscyplinarnego lub grupy roboczej. Tam analizuje się sytuację rodziny i wypełnia formularz Niebieska Karta – C. Grupa robocza opracowuje indywidualny plan pomocy rodzinie zawierający propozycje działań pomocowych.
Osoba, wobec której istnieje podejrzenie, że stosuje przemoc również zapraszana jest na spotkanie grupy roboczej. Z jej udziałem wypełniany jest formularz Niebieska Karta – D. Jeśli ujawni się iż np. przemoc stosowana jest z powodu nadużywania alkoholu, wówczas osobę taką kieruje się do gminnej komisji rozwiązywania problemów alkoholowych".
Zachęcam Pana do podjęcia działań, w celu uzyskania wsparcia dla siebie i dla mamy.
Pozdrawiam serdecznie