Witam, jestem 20-letnią studentką polonistyki. Od ponad roku, a w większym nasileniu od pary miesięcy, cierpię z powodu "niemocy"... Nie wiem, jak inaczej to nazwać. Nie mam siły ani ochoty na żaden większy wysiłek fizyczny, umysłowy ani psychiczny. Moja koncentracja jest równa zeru. Próbuję wspomagać się specyfikami typu (tabletki "Sesja", "Koncentracja"), ale nie przynosi to żadnego efektu, mimo tego, że kiedyś takie tabletki w jakimś stopniu mi pomagały. Nie mogę się skupić na niczym, kiedy zabieram się za naukę, potrafię godzinami patrzeć w okno, na ścianę, po to, by po paru godzinach zrezygnować z "nauki" i dalej siedzieć bezczynnie, wiedząc, że takie coś przynosi mi tylko zaległości i kłopoty. Jednak nie potrafię się zmusić do działania, nie mam na to siły... Zawalam szkołę, ale ten bezwład jest silniejszy. Jestem ciągle zmęczona, senna. Nie potrafię wzbudzić w sobie większych emocji... niby czasem się śmieję, czasem wychodzę na imprezy, ale mam wrażenie to wszystko jest takie płytkie. Najgorszy jest fakt, że nie mogę płakać. Czasami już nie mam siły, nie wytrzymuję tego bezwładu, ale łzy nie chcą mi lecieć. Często mam poczucie beznadziejności, mam mniejszą potrzebę wychodzenia z domu, jestem mniej przebojowa, często zastanawiam się nad tym, że nie mam żadnego talentu, że się starzeję i brzydnę. Każdy z pewnością miewa takie myśli, ja wcześniej też takie miałam, jednak teraz są one jakby poważniejsze, traktowane przeze mnie bardziej serio. Mam wrażenie, że moje ciało jakby odmawiało mi posłuszeństwa, jestem mniej sprawna fizycznie niż kiedyś, bo mniej aktywna, ale tyczy się to również nie tylko "wyczynów" sportowych, których u mnie praktycznie brak, ale zwykłej sprawności - codziennej motoryki, szybkości reakcji, precyzyjności ruchów etc. Jeśli chodzi o sferę intymną, moje libido jest znikome, co wpływa na relacje między mną a chłopakiem. Może jest to wina tabletek antykoncepcyjnych, które biorę już od roku (Y***), może fakt, że stosunki nadal są dla mnie bardzo bolesne, ale ten temat jest jeszcze bardziej rozciągnięty w czasie niż reszta problemów. Często miewam ostre bóle żołądka w wyniku stresu, zdarzają się również bez wyraźnego powodu. Mam wrażenie jakby pogarszał mi się wzrok. Nie potrafię już założyć sobie jakiegoś celu, dążyć do niego... po prostu nie chce mi się nic robić. Najgorsze jest to, że zaczynam wagarować, robię sobie duże zaległości na uczelni. Kiedyś nie dawałoby mi to spać, miałabym wyrzuty sumienia itd., a teraz zostaję w domu i nic nie robię - patrzę się tępo w TV lub ekran monitora komputera, z wielkim wysiłkiem raczę pozmywa lub zrobić cokolwiek produktywnego i tak mija mi dzień. Zauważyłam też, że straciłam zainteresowanie swoim wyglądam, mniej dbam o siebie. Kiedyś miałam wyznaczone dni lub pory kiedy przeprowadzałam jakieś mini zabiegi pielęgnacyjne, jak każda kobieta, teraz mi się tego nie chce. Wszystko robię na pół gwizdka. Nie chce mi się rano wstawać, chodzić na zajęcia, w weekendy do pracy, żeby sobie dorobić. Nie wiem, co się dzieje... czy to obrzydliwe lenistwo, czy coś innego.... Czuję, jak coś mnie omija, jak powoli zaczynają pojawiać się kłopoty spowodowane moim nic nierobieniem, jak coraz bardziej pogrążam się w jakimś martwym punkcie i w głębi duszy wiem, że jest źle, trzeba się ogarnąć, ale nie mogę... nie mam siły, nie chce mi się, nie potrafię... Proszę o radę, pomoc, bo jest coraz gorzej. Nie chcę już do końca życia siedzieć w fotelu i podziwiać sufit. Z poważaniem, roks4n4
