Co sie ze mną dzieje? Jestem przewrażliwiona

Mam 16 lat i 164 cm wzrostu. Jakieś 1,5 miesiąca temu zaczęłam się odchudzać. Postanowiłam, że chce ważyć 50 kg, i tak z 55 zeszłam do tych 50 kilogramów. Ale na tym się nie skończyło. Chociaż bardzo chce przestać się odchudzać, to nie potrafię, za bardzo boję się, że znów przytyję. Teraz ważę 48 kg, ale wiem, że na tym się nie skończy. Nie wiem jak mam zacząć znów jeść normalnie. Teraz jem góra 700 kcal, ale potem ćwiczę przynajmniej godzinę. I chociaż wiem, że nie powinnam tego robić, to i tak nie potrafię się opanować. Jak mam z powrotem zacząć jeść normalnie ? I jak przestać myśleć, że gdy zjem cukierka to przytyję do niewyobrażalnych rozmiarów? Zakłopotana

MĘŻCZYZNA, 16 LAT ponad rok temu

Anoreksja Zaburzenia odżywiania Dietetyka

Agnieszka Jamroży Psychiatria, Warszawa

93 poziom zaufania

Witam serdecznie,

Twoja aktualna masa ciała jest poniżej normy, nie powinnaś dalej się odchudzać.
Występujący obecnie lęk przed przytyciem, poświęcanie dużej ilości czasu na odchudzanie i spalanie kalorii mogą wskazywać na początek anoreksji.

Jeśli chcesz to zmienić, powinnaś zwiększyć swoją motywację do zmiany. Zastanów się np., jak będzie wyglądała Twoja sytuacja za 2- 3 lata- ile czasu będzie zajmować Ci odchudzanie, jakie mogą być jego skutki. Przeczytaj, jakie mogą być skutki anoreksji: http://portal.abczdrowie.pl/skutki-anoreksji. Pomyśl, co mogłabyś robić zamiast ćwiczeń i liczenia kalorii.

Zachowania związane z anoreksją mogą być również sposobem na odwrócenie uwagi od innych problemów: negatywnych, niechcianych emocji (frustracji, smutku, lęku), trudnościach w relacjach rodzinnych. Anoreksja i inne zaburzenia odżywiania ustępują wtedy, gdy zostanie usunięta przyczyna natury psychologicznej. Dlatego byłoby najlepiej, gdybyś zgłosiła się do psychoterapeuty. Osobom niepełnoletnim najczęściej zaleca się psychoterapię rodzinną.

Powrót do prawidłowej wagi powinien odbywać się stopniowo- powinnaś zjadać 5 lekkostrawnych posiłków dziennie. Porcje początkowo nie muszą być duże- wtedy łatwiej będzie Ci je zaakceptować, ale regularne i odżywcze. Zamiast ćwiczeń warto zaplanować inne przyjemne czynności, które nie będą pochłaniały tyle energii (np. telefon do przyjaciółki).

Pracuj nad swoją pozytywną samooceną, która nie powinna zależeć od wagi i sylwetki. Zastanów się nad tym, co w sobie lubisz, co cenią w tobie inni. Rozmawiaj o swoich uczuciach, pielęgnuj przyjaźnie.

Z pozdrowieniami

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Jak mogę schudnąć szybko i skutecznie? Co robić, by mieć silną wolę? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Ciągłe uczucie zimna, lodowate, sine ręce i zawroty głowy - czy to anoreksja? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Czy jestem bliska anoreksji? – odpowiada Mgr inż. Marta Michalak-Tomasik
Jestem bardzo szczupła - czy mam anoreksję? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Czy powróci mi okres bez wizyty u ginekologa? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Ciąglę się odchudzam. Czy mogę mieć anoreksję? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Ile kcal powinnam jeść, aby utrzymywać wagę? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Ciągle chudnę. Czy to może być anoreksja? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Czy muszę przytyć? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Po odchudzaniu nie mam miesiączki. Co zrobić, żeby okres wrócił? – odpowiada Agnieszka Jamroży

artykuły

"Ta choroba to samotność". Roksana Środa, dietetyk, sama musiała zmierzyć się z anoreksją, SIBO, IBS i PCOS

Roksana Środa, 27-letni dietetyk kliniczny, przesz

Dziewczyna, która nie je. Jej choroba jest zagadką

Anna ma 29 lat i od 2,5 roku nic nie zjadła i nie

"Dopóki robię szpagat, jest ze mną dobrze"

O tym, że osteoporoza to cichy złodziej kości, pon

Co się ze mną dzieje? Czy jest coś ze mną nie tak?

Mam 16 lat, jestem dziewczyną. Jestem w pierwszej klasie liceum. Bardzo przeżyłam rozstanie ze wszystkimi przyjaciółmi. Nie mogłam przestać myśleć, że już nie będziemy chodzić razem do szkoły. Dużo płakałam, miałam poczucie żalu, że nie poszłam do szkoły z przyjaciółką, tylko wybrałam inną. W dodatku w pierwszych dniach wszyscy śmiali się z mojego wyglądu. W sumie, nie widziałam w sobie nic takiego, co mogłoby innych przyprawiać o śmiech. Bardzo mnie to bolało, jednak postanowiłam to zignorować, mimo tego do dziś nie dali za wygraną. Ostatnio wyniszczają mnie lekcje wf... Nie mogę na nie chodzić. Po każdym wf. płaczę, mam poczucie rozbicia, nie potrafię wykonać żadnego ćwiczenia... Nie mam nikogo, z kim mogłabym szczerze porozmawiać. Nie znajduję żadnego wsparcia w rodzinie, przyjaciół także nie mam... Ostatnio także coraz bardziej nie mogę zwlec się z łóżka, nie mam chęci do życia, bardzo pogorszyły się moje wyniki w nauce, rozstałam się z chłopakiem (on tylko dawał mi chęć do życia), myśli mam pesymistyczne... Mam ciągłe zmiany nastroju... Boję się, że to jakaś choroba...

KOBIETA, 16 LAT ponad rok temu

Psychiatria Zdrowie psychiczne

Lek. Marta Mauer-Włodarczak Psycholog, Warszawa

62 poziom zaufania

Witaj!

Opisane przez Ciebie objawy mogą świadczyć o depresji lub fobii szkolnej. Jednak do postawienia konkretnej diagnozy wymagana jest osobista konsultacja z psychiatrą lub psychoterapeutą, który przeprowadzi z Tobą szczegółowy wywiad. Dlatego sugerowałabym, abyś umówiła się do poradni zdrowia psychicznego dla dzieci. Do poradni nie będziesz potrzebowała skierowania, jednak ze względu na fakt, iż jesteś jeszcze niepełnoletnia, w trakcie pierwszej wizyty będzie musiał towarzyszyć Ci opiekun prawny.

Nie obawiaj się kontaktu z psychiatrą. Jeśli psychiatra zdiagnozuje u Ciebie depresję, prawdpodobnie przepisze Ci leki, które poprawią Twoje samopoczucie. Fobia szkolna to bardziej temat dla psychoterapeuty, ale szczegółowych informacji udzieli Ci z pewnością psychiatra.

Bardzo Ciebie proszę, abyś nie lekceważyła swoich objawów i nie odkładała wizyty u specjalisty na później. Jeśli psychiatra lub psychoterapeuta stwierdzi, że nic Ci nie dolega, stracisz najwyżej godzinę. Jeśli jednak zostanie zdiagnozowane u Ciebie zaburzenie, taka wizyta może Ci uratować nawet życie.

Pozdrawiam.