Witam serdecznie!
Dziękuję, że zechciała Pani do nas napisać i podzielić się swoimi rozterkami. Domyślam się, że cała ta sytuacja musi być dla Pani bardzo trudna i podziwiam Pani determinację, żeby stawić jej czoła.
Zanim przejdę do kwestii problemu w relacji, chciałabym zapytać o Pani kondycję psychiczną w kontekście wspomnianych zaburzeń. Czy ma Pani profesjonalne wsparcie? Czy jest Pani pod opieką lekarza i/lub korzysta z pomocy psychologa albo psychoterapeuty? Jeśli nie, to bardzo zachęcam, aby takiego wsparcia Pani poszukała (nawet w najbliższej Poradni Zdrowia Psychicznego; skierowanie nie jest wymagane).
Relacja przyjaźni, w której Pani była i pragnie nadal być, została wystawiona na poważną próbę. Jednakże tego rodzaju kryzys to punkt przełomowy, a więc także szansa na rozwój i pogłębienie relacji. Jeśli do zerwania relacji doprowadziło kłamstwo, to podstawą procesu uzdrowienia powinna być szczera, oczyszczająca rozmowa. Oczywiście nie jest Pani w pełni odpowiedzialna za swoje zachowanie, które wynikało z poważnego, jeszcze nierozpoznanego zaburzenia. Nie wiem też, czego dotyczyło kłamstwo, na ile poważnej kwestii, jednak jego konsekwencje z pewnością zraniły Pani przyjaciółkę.
Dla zdecydowanej większości ludzi fundamentem przyjaźni są szczerość, uczciwość oraz wzajemne zaufanie. Jeśli wartości te zostały naruszone, to potrzeba czasu i wzajemnego wysiłku, aby je odbudować. Można się domyślać, że jest to szczególnie trudne, gdy człowiek nie rozumie przyczyn czyjegoś zachowania i wynikających z niego konsekwencji. Dlatego też, mimo deklaracji przebaczenia, Pani przyjaciółka może nadal mieć problem, aby na nowo się otworzyć i zaufać. Ponadto, nie znając całej sytuacji (czyli nie wiedząc o Pani chorobie), nie może podjąć świadomej decyzji o kontynuowaniu bądź zerwaniu relacji. I stąd potrzeba, a wręcz konieczność głębokiej rozmowy.
Na końcu swojej wypowiedzi pyta Pani o to, czy „już naprawdę nie ma czego ratować”. Wysiłek z Pani strony (chociażby zwrócenie się do nas z pytaniem), aby wyjaśnić nieporozumienie i naprawić relację z przyjaciółką świadczy o tym, że ta przyjaźń była i jest dla Pani ważna. A więc Pani już sama odpowiedziała sobie na pytanie „CZY WARTO…?” próbować naprawić tę relację.
Jeśli rozmowa osobista wydaje się Pani zbyt trudna, to może warto na spokojnie napisać list/e-mail? Wyjaśnić przyczyny swojego zachowania, przeprosić, opowiedzieć przyjaciółce o swoich trudnościach, lękach, obawach i wstydzie związanym z diagnozą, ale także o tym, jak ta relacja i ona sama jest dla Pani ważna? Proszę podkreślić, że Pani zachowanie nie było świadome i nie miało na celu zranienia jej, a wynikało z choroby. Warto byłoby jej też podesłać jakieś materiały na temat Pani zaburzeń, aby mogła lepiej zrozumieć mechanizmy, w których Pani funkcjonowała/funkcjonuje, a dzięki temu - być może wesprzeć. Sądzę, że bez inicjatywy (i pełnej szczerości) z Pani strony odbudowanie tej relacji będzie niemożliwe, dlatego zachęcam do podjęcia ryzyka. Powodzenia!
Może pomogą Pani odpowiedzi psychoterapeutów na nieco podobne pytania:
• https://pytania.abczdrowie.pl/pytania/jak-naprawic-relacje-z-przyjaciolka
• https://pytania.abczdrowie.pl/pytania/czy-jest-sens-naprawiac-przyjazn-ktora-zakonczyla-sie-rok-temu
Pozdrawiam Panią serdecznie i życzę wszystkiego dobrego!
Przypominamy, że udzielane informacje stanowią jedynie informację poglądową. W celu uzyskania diagnozy oraz zaplanowania leczenia, prosimy o zasięgnięcie osobistej porady lekarskiej.
