Szanowna Pani,
Opisywana przez Panią sytuacja jest skomplikowana - z jednej strony, wygląda na to, że Pani przyjaciółka kompensuje sobie prawdopodobnie nieświadome deficyty, a z drugiej - niby nikomu się nie dzieje krzywda, więc trudno przyjaciółce będzie zobaczyć to, że ma problem. Jak sama Pani zauważyła - jej samotność może tutaj być silnym czynnikiem popychającym ją ku tak ogromnemu przelewaniu całej miłości na psa. Do tego, nie czuje się akceptowana przez otoczenie, więc wybiera psa, a odsuwa się od Państwa. To ważne, by próbowała Pani szanować jej zaangażowanie w wychowywanie psa - będzie miała Pani wówczas szansę na dialog z przyjaciółką, a nie udział w bitwie pt."odbiło ci". Pies nie jest człowiekiem - nie będzie żył kilkudziesięciu lat i przyjaciółka będzie musiała zmierzyć się z jego stratą, a wtedy grono życzliwych jej osób będzie dla niej ogromną podporą. Nie zmusi Pani przyjaciółki do terapii, jeśli sama nie będzie na nią gotowa i nie będzie chciała z niej skorzystać. Jako przyjaciółka może Pani jej dać dużo wsparcia i proszę z tego nie rezygnować tylko dlatego, że przyjaciółka postępuje w sposób trudny dla Pani do zaakceptowania. Czasem każdy z nas się gubi. Niepokojące jest porzucenie przez nią pracy - jak ona sobie wyobraża swoje funkcjonowanie? Psa trzeba nakarmić, jak również wozić czasem do weterynarza, a to są dodatkowe koszty. Proszę próbować spokojnie rozmawiać z przyjaciółką i jej towarzyszyć, jeśli pragnie Pani dla niej dobra. Obecność i cierpliwość przyjaciela to często dużo więcej niż kontakt z psychoterapeutą, choć oczywiście nie twierdzę, że to zły pomysł. Bardzo szanuję Pani chęć pomocy przyjaciółce - macie niełatwy etap w relacji, ale możecie finalnie być jeszcze bliżej siebie.
Życzę dużo dobrego,
Małgorzata Ziółkowska
psycholog, psychoterapeuta
www.strefa-ciszy.online
