Czy to przywiązanie do psa jest zbyt silne?

Moja przyjaciółka wzięła sobie psa.Mieszka sama.Bardzo się o nią martwię gdyż zaczęła traktować psa jak swoje dziecko.Temat psa nigdy się nie kończy.Doslownie traktowany jest przez nią jak dziecko (nigdy nie miała dzieci).Zaczęła izolować się od ludzi,zwłaszcza od tych którzy widzą co się z nią dzieje.Nie wiem jak to opisać,ale pies jest ważniejszy od niej samej.Nosi go,tuli,śpiewa mu,zupełnie jej odbiło i nie widzi w tym nic złego.Jest co raz gorzej.Oczywiscie tłumaczy sobie że wszystko jest w porządku ale jest źle.Rodzina się o nią martwi więc zrezygnowała z kontaktów ze wszystkimi i dalej niańczy psa.Zrezygnowqla z pracy dla psa. Jak jej pomóc?Bardzo proszę o pomoc.

KOBIETA, 41 LAT ponad rok temu

Psychologia Emocje

Mgr Małgorzata Ziółkowska Psychologia

49 poziom zaufania

Szanowna Pani,

Opisywana przez Panią sytuacja jest skomplikowana - z jednej strony, wygląda na to, że Pani przyjaciółka kompensuje sobie prawdopodobnie nieświadome deficyty, a z drugiej - niby nikomu się nie dzieje krzywda, więc trudno przyjaciółce będzie zobaczyć to, że ma problem. Jak sama Pani zauważyła - jej samotność może tutaj być silnym czynnikiem popychającym ją ku tak ogromnemu przelewaniu całej miłości na psa. Do tego, nie czuje się akceptowana przez otoczenie, więc wybiera psa, a odsuwa się od Państwa. To ważne, by próbowała Pani szanować jej zaangażowanie w wychowywanie psa - będzie miała Pani wówczas szansę na dialog z przyjaciółką, a nie udział w bitwie pt."odbiło ci". Pies nie jest człowiekiem - nie będzie żył kilkudziesięciu lat i przyjaciółka będzie musiała zmierzyć się z jego stratą, a wtedy grono życzliwych jej osób będzie dla niej ogromną podporą. Nie zmusi Pani przyjaciółki do terapii, jeśli sama nie będzie na nią gotowa i nie będzie chciała z niej skorzystać. Jako przyjaciółka może Pani jej dać dużo wsparcia i proszę z tego nie rezygnować tylko dlatego, że przyjaciółka postępuje w sposób trudny dla Pani do zaakceptowania. Czasem każdy z nas się gubi. Niepokojące jest porzucenie przez nią pracy - jak ona sobie wyobraża swoje funkcjonowanie? Psa trzeba nakarmić, jak również wozić czasem do weterynarza, a to są dodatkowe koszty. Proszę próbować spokojnie rozmawiać z przyjaciółką i jej towarzyszyć, jeśli pragnie Pani dla niej dobra. Obecność i cierpliwość przyjaciela to często dużo więcej niż kontakt z psychoterapeutą, choć oczywiście nie twierdzę, że to zły pomysł. Bardzo szanuję Pani chęć pomocy przyjaciółce - macie niełatwy etap w relacji, ale możecie finalnie być jeszcze bliżej siebie.

Życzę dużo dobrego,

Małgorzata Ziółkowska

psycholog, psychoterapeuta

www.strefa-ciszy.online

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Dlaczego odczuwam silny lęk przed poczęciem dziecka? – odpowiada Mgr Małgorzata Ziółkowska
Jak walczyć z taką frustracją? – odpowiada Mgr Małgorzata Ziółkowska
Co może znaczyć brak zainteresowania sferą seksualną? – odpowiada Mgr Małgorzata Ziółkowska
Jak powinnam rozmawiać ze swoją koleżanką? – odpowiada Mgr Małgorzata Ziółkowska
Czy muszę poddać się psychoterapii? – odpowiada Mgr Małgorzata Ziółkowska
Czy mogłam zarazić się wścieklizną od psa znajomych? – odpowiada Lek. Paweł Szadkowski
Co może oznaczać takie uczucie? – odpowiada Mgr Małgorzata Ziółkowska
Silna depresja u przyjaciółki – odpowiada Mgr Marek Lisowski
Jak pomóc bliskiej osobie po wypadku? – odpowiada Mgr Małgorzata Ziółkowska
Czy lęk uogólniony może powodować refluks? – odpowiada Mgr Małgorzata Ziółkowska

artykuły

Susan Wojcicki zmarła na raka płuc. Takie objawy może dawać

Po dwóch latach walki z rakiem płuc zmarła Susan W

Smutna prawda o SORach: Przekroczenie granicy godności

W maju dziennikarka Magdalena Rigamonti opisała na

Na wieczorze panieńskim koleżanka wepchnęła ją do basenu. Do końca życia będzie jeździć na wózku

Przyszła panna młoda została wepchnięta do basenu

Agresja i zbyt mocne przywiązane do matki u 7-latka

Czuje,ze moj 7 letni syn czuje do mnie nie zdrowa milosc.Cos wiecej niz syn do matki.Nie pozwala mojemu partnerowi,ktory jest z nami od 3 lat mnie przytulac,spac ze mna,bo wtedy wrzeszczy cala noc w pokoju swoim.Wszedzie tylko mama.Wyjde do sklepu obok ,juz dzwon po mame kiedy wroci.Pomozcie co robic?Syn jest agresywny jesli jest cos nie po jego mysli to spie z nim na jednym lozku.Zawladnal mna 7 latek :(

KOBIETA, 27 LAT ponad rok temu

Agresja Psychologia Dziecko

Mgr Patrycja Stajer Psycholog, Kraków

83 poziom zaufania

Dzień dobry,

Tutaj może Pani bezpłatnie skorzystać z pomocy psychologa dziecięcego http://zobaczjestem.pl/nasze-projekty/klubik-jestem-rodzicem/.

Mgr Magdalena Golicz Psycholog

93 poziom zaufania

Zachęcam do spotkania z psychologiem rodzinnym. PO dokładnej obserwacja zdiagnozuje problem rodziny, pomoże Pani wzmocnić się w roli mamy i dorosłego, jasno się komunikować, stawiać dziecku jasne i konsekwentne granice. Podobne sytuacje najczęściej nie wynikają tylko z cech indywidualnych dziecka, ale przede wszystkim z przeżyć, doświadczeń i tego, jak do tej pory wyglądała relacja z rodzicem. Zachęcam do pracy nad sobą, zmiana jest jak najbardziej możliwa i przyniesie ulgę i radość z relacji nie tylko Pani, ale także synkowi i partnerowi.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Jak pomóc sobie z wychowaniem 6-latka? – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Leki na uspokojenie 9-latka – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Zmienne i nerwowe zachowanie u dziecka – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Do jakiego specjalisty udać się z niecierpliwym dzieckiem? – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Agresywne zachowanie u 7-latka – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
W jaki sposób dogadać się z matką? – odpowiada Mgr Marta Belka-Szmit
Brak szacunku od nastoletniego syna – odpowiada Mgr Magdalena Brabec
Bunt i agresja u 3-latka – odpowiada Mgr Anna Żak-Amborska
Bunt 6-latka po przyjściu do szkoły – odpowiada Mgr Sylwia Nowak
Trudności z asymilacją w grupie u 7-latka – odpowiada Mgr Joanna Pluta

artykuły

"Nie jestem zaklinaczem dzieci. Jestem psychologiem. Uczę, jak wychowywać" - rozmowa z Michałem Kędzierskim

Pięciolatek, który podczas ataku złości demoluje m

Rodzice myśleli, że gra na komputerze. 13-latka nie udało się uratować

Nic nie wskazywało, że może dojść do tragedii. 13-

Syndrom DDA - rodzina, związki z osobami uzależnionymi, relacje z rodzicami, role DDA, kariera, terapia

Syndrom DDA - Dorosłych Dzieci Alkoholików to zbió

Mgr Irena Mielnik - Madej Psychologia, Kraków

umów wizytę

Mgr Patrycja Stajer Psycholog, Kraków

umów wizytę

Mgr Dorota Nowacka Psychologia, Gdańsk

umów wizytę

Mgr Magdalena Brabec Psycholog, Bydgoszcz

umów wizytę

Przywiązanie do terapeutki

Witam, uczęszczam na terapię indywidualną od ponad roku. Stopniowo rosło we mnie przywiązanie do terapeutki, która według mnie nie ma wad, nie karze, nie popełnia błędów, nie kłóci się. Po prostu ideał. Strasznie cięzko znoszę rozstania nawet te od sesji do sesji. Jestem bardzo do niej przywiązana, według mnie aż za bardzo. Nie umiem jej zaakceptować jako zwykłego człowieka. Jest dla mnie kimś kto mi na prawdę imponuje. Jak można sobie z tym poradzić? Wiem, że zmiana terapeuty nic nie pomoże.

KOBIETA, 21 LAT ponad rok temu

Psychoterapia indywidualna Psychoterapia

Mgr Violetta Ruksza Psycholog, Gdańsk

80 poziom zaufania

przede wszystkim porozmawiac o tym z ta terapeutka. przyjrzec sie z nia o co chodzi i jaki to mechanizm oraz czemu sluzy.poizdrawiam serdecznie Violetta Ruksza