Czy zachowuję się odpowiednio na ten wiek?

Witam. Mam dopiero 15 lat. Od 10 miesięcy jestem z chłopakiem, którego bardzo kocham. No właśnie, w takim wieku miłość. Moje koleżanki mają chłopaków, ale po 2 lub 3 miesiące, ale nie są do nich tak przywiązane. Ja przeżywam wszystko.Czasami kiedy budzę się rano histeryzuję, ponieważ go nie widzę i za nim tęsknię. Jestem od niego uzależniona. Wszyscy w moim otoczeniu o nim wiedzą.

Spotykałam się z nim często w wakacje, spędziliśmy razem tydzień u niego, byliśmy razem nad morzem z jego rodziną i jego przyjaciółmi. On robi wszystko dla mnie co może. Tu moja mama mi na dużo pozwalała z tym, ale poza tym mało mogę. Moja rodzina ma o mnie złe zdanie. Każdy cały czas krytykuje moje zachowanie, że zakochuję się na zabój, że jestem zasmarkata, że traktuję to na poważnie i on zaraz ze mną zerwie. A on sam ostatnio przyjechał rowerem w 20 minut 12 km do mnie aby przeprosić za małą głupotę. Płakał i prosił żebym mu wybaczyła.

Jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi, a i zakochaną parą. Mój chłopak jest starszy tylko o rok, a może wrócić o której chce. Co wieczór włóczy się z kolegami, a ostatnio z kolegą i jego dziewczyną (moją przyjaciółką w moim wieku) i wszyscy chodzą do której chcą. Ja mogę o tym pomarzyć. Robię mu za to wyrzuty, inaczej nie potrafię - i tu też nie wiem co mam robić. Okropnie wieczorami się nudzę i mu okropnie zazdroszczę! Ja mogę na dworze być do 22. Do tego często się smucę, dużo płaczę, robię kłótnie o byle co. Jestem histeryczką wręcz.

Czasami za małe coś płaczę, chodzę po pokoju, trzęsę się, i dużo myślę o samobójstwie. Głównym powodem teraz było to, że mój chłopak idzie do nowej szkoły a ja zostaję w starej. Nie wiem jak to wytrzymam. Dla mnie szkoła była czymś dzięki niemu. Wszystko będzie mi się z nim kojarzyło i będę to okropnie przeżywać. Mój chłopak mówi mi, że po prostu mam wyluzować i tyle, ale on mnie nie rozumie. To silniejsze ode mnie. Te całe histeryzowanie. Co mam ze sobą zrobić?

KOBIETA, 15 LAT ponad rok temu

Psychologia Problemy psychologiczne Emocje

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

95 poziom zaufania

Witam!

Jesteś młodą dziewczyną, Twoje ciało i umysł zmieniają się. Stajesz się kobietą. Jest to bardzo trudny okres zarówno dla Ciebie, jak i dla Twoich rodziców. Masz chłopaka i jesteś w nim zakochana. To wspaniale, że udało Wam się zbudować trwały związek, mimo że jesteście jeszcze młodzi.

Nikt nie wyznaczył granicy, kiedy można się zakochać - to uczucie przychodzi samo. Twój chłopak jest wyrozumiały i opiekuńczy, więc powinnaś go szanować i ufać mu. Dzięki temu nie będziesz "uzależniona", tylko zaczniesz z nim tworzyć szczęśliwy i stabilny związek. Nie musicie być cały czas razem, to wręcz szkodzi związkom. Łatwo jest się wtedy znudzić sobą. Kiedy tęsknisz za nim i czekasz na spotkanie, to poznajesz lepiej swoje uczucia i pogłębiasz je. Zatem warto czasem potęsknić za ukochanym. Mimo zmiany szkoły, będziesz mogła widywać się z chłopakiem. Spotkania będą zależały tylko od Waszej woli.

W domu powinnaś porozmawiać z rodziną. Może Twoje "histerie" pokazują im, że jesteś jeszcze niedojrzała i nie mogą Ci do końca ufać. Dlatego nie możesz robić wielu rzeczy. Porozmawiaj o tym, spokojnie, bez krzyku i agresji. Przedstaw swoje stanowisko, na zasadzie kompromisu, np. Ty będziesz robić coś w domu, w zamian za to będziesz mogła dłużej być na dworze. Takie negocjacje mogą przynieść Ci wiele korzyści i pokazać rodzicom, że jesteś odpowiedzialną osobą i można Ci zaufać. Rozmową zyskasz więcej niż buntem, kłótnią lub próbą samobójczą.

Samobójstwo nie jest wyjściem z sytuacji - jest zakończeniem życia, przez co nic już więcej nie uzyskasz. Zastanów się zawsze dobrze, zanim będziesz kolejny raz o tym myśleć. Z każdej sytuacji można znaleźć konstruktywne wyjście, tylko trzeba chcieć. Jeśli chcesz zmienić swoją sytuację, to słuchaj innych, staraj się ich zrozumieć, pokaż, że jesteś godna zaufania i staraj się tego nie zniszczyć swoim zachowaniem. Wtedy będziesz mogła osiągnąć wiele korzyści.

Pozdrawiam