Sama dieta niskożelazowa (np. ograniczenie lub wyłączenie mięsa) może czasem nie być wystarczająca: z pomocą przyjdzie wtedy natura. Chodzi o „wypłukanie” tego pierwiastka z ustroju za pomocą naturalnych substancji wiążących żelazo, czyli chelatorów żelaza. W przypadku ostrego zatrucia żelazem medycy używają chelatora farmakologicznego jakim jest deferoksamina. Domowy sposób na stany przewlekłe to po prostu odpowiedni dobór jedzenia i przypraw. Jeszcze lepsze rezultaty będzie można zapewne osiągnąć sięgając po ekstrakty tych substancji, czyli odpowiednie suplementy diety.
Do powszechnie występujących w żywności chelatorów żelaza należą między innymi:
1) kwercetyna (np. w cebuli, jabłku, ciemnych winogronach, estragonie – nie bez powodu bogatą w żelazo wątróbkę przyrządza się właśnie z cebulą i jabłkiem, przyprawiając ją estragonem),
2) kurkumina (zawarta w kurkumie oraz w gorczycy: z tej ostatniej produkuje się musztardę – tradycyjnie niezbędny dodatek do bogatych w żelazo pokarmów mięsnych),
3) IP6 czyli heksafosforan inozytolu (kwas fitowy: natura umieściła go w wielu pokarmach jak pełne ziarno, nasiona, orzechy, fasola i inne rośliny strączkowe),
4) EGCG (galusan epigallokatechiny: występuje w dużych ilościach w zielonej herbacie, przekracza barierę krew-mózg, by może dlatego pijący zieloną herbatę Japończycy niezmiernie rzadko zapadają na chorobę Alzheimera, powiązaną z wysokimi zapasami żelaza),
5) theaflavin (podobny związek lecz w herbacie czarnej)
6) herbata
Badań na ludziach odnośnie tych substancji jest niewiele: wiemy, że chelatują one żelazo, ale nie wiemy dokładnie ile tak naprawdę należałoby zjadać czy wypijać pokarmów w nie bogatych aby pozbyć się tego żelaza szybko i skutecznie (i przy okazji z rozpędu nie przegiąć w drugą stronę, wpadając w niedobór żelaza). Dlatego rozsądne będzie urozmaicenie diety o pokarmy/suplementy będące źródłem chelatorów żelaza, z jednoczesnym okresowym kontrolowaniem osiąganych rezultatów.
Postępowanie dietetyczne nie obiecuje szybkich efektów: pierwsze efekty w badaniach laboratoryjnych będzie widać dopiero po kilku, czasem może nawet kilkunastu miesiącach.
