Gdzie należy szukać pomocy psychologicznej?

Witam serdecznie . Od 3 lat jestem w związku z mężczyzną który bywa czasami dość wybuchowy. Nasz związek jest dosyć impulsywny..oboje mamy ciężkie i oparte charaktery.Od dłuższego czasu zbieramy siły by udać się do specjalisty po pomoc ..ale do końca nie jestem pewna ani ja ani moj narzeczony do kogo konkretnie powinnismy się zwrócić. Czy psycholog..Czy.. psychiatra? Pozwolę sobie przybliżyć nasz temat. Jestesmy para od 3 lat. Zawsze bylismy wybuchowa mieszanka ..naprawde ciężkiej charaktery. Uparci. Wybuchowi. Nie mnie oceniać kto bardziej...nie szukam winy tylko w nim.. jednakże narzeczony jest osoba z natury nerwowa. Wyprwadzają go z równowagi błache sprawy. Totalne głupstwa . Na początku były to ..po prostu sprzeczki..zwykle, takie jakie zdarzają się chyba u większości par. Pewnego dnia granice zostały przekroczone..I aktualnie nasze kłótnie są jakby wybuchła 3 wojna światowa. Żadne z nas nie chce odpuścić . Pojawiają się wyzwiska, krzyki, brak szacunku..I łzy. Gdy emocje juz opadną..poczucie winy...smutek.. tęsknota.. ciche dni..I w końcu przeprosiny. Najczesciej wybucha partner, który swoje emocje wyladowuje na mnie..wlasnie mnie obrażając i wyzywajac...lub rozwalajac coś w domu. Bardzo się krzywdzimy i czujemy ze niszczymy.Kiedyś partner uczęszczał do specjalisty i bral jakieś leki. Wiele razy starał się kontrolować siebie...ja staralam sie pierwsza ulegnac i odpuscic . Ale za każdym.razem.to wraca. Od 2 miesięcy jesteśmy szczęśliwymi rodzicami malutkiej córeczki. W tym.roku chcemy wziąść ślub .. ale to staje sie coraz bardziej odlegly temat. I dlatego postanowilisny zawalczyć o naszą rodzinę. Bo jednak sami nic nie zdzialamy..A bardzo się kochamy

KOBIETA, 28 LAT ponad rok temu

Psychologia Dziecko Emocje Poczucie winy Ślub

Mgr Hanna Markiewicz Psychologia, Żelechów

100 poziom zaufania

Witam Panią,
Najczęściej problemy z kontrolowaniem emocji
i skłonność do szybkiego denerwowania się,
są reakcją obronną ludzkiej psychiki na stres, lęk,
duże emocje czy trudne, bolesne przeżycie.
Bardzo często przykre doświadczenia z przeszłości
uniemożliwiają nam normalne funkcjonowanie,
gdyż wpływają na wszystkie obszary egzystencji
i sprawiają, że człowiek nie potrafi cieszyć się życiem.
Poza tym nieadekwatna samoocena i brak wiary
w swoje możliwości, też negatywnie wpływają
na wszystkie obszary funkcjonowania człowieka.
Jednak rzetelną diagnozę można postawić tylko podczas
osobistej konsultacji, po wnikliwym przyjrzeniu się różnym
sytuacjom i wydarzeniom na przestrzeni Pani życia
oraz życia Pani narzeczonego.
Żeby Państwu pomóc, trzeba poznać dokładnie naturę
Pani problemu, dotrzeć do jego źródła i na tej podstawie
opracować właściwą metodę terapii.
To samo dotyczy narzeczonego.
Zachęcam do konsultacji z psychologiem lub psychoterapeutą,
który dotrze do źródeł Państwa problemu z kontrolowaniem
emocji i dobierze odpowiednią technikę, dzięki której problem
zostanie rozwiązany.
Terapeuta pomoże Pani i narzeczonemu zrozumieć psychiczne
konflikty powstałe na przestrzeni życia, które przyczyniły się
do powstania opisanych przez Panią zaburzeń, a także zdobyć
umiejętność kontrolowania emocji i radzenia sobie ze stresem
oraz odzyskać spokój, równowagę wewnętrzną i radość życia.
Gdyby chcieli Państwo porozmawiać ze mną o problemie,
to zapraszam do kontaktu.
Istnieje możliwość konsultacji online,
np. za pośrednictwem komunikatora Skype.
Pozdrawiam serdecznie

Hanna Markiewicz
psycholog
konsultacje@psycholog24online.pl
http://psycholog24online.pl

Mgr Irena Mielnik - Madej Psychologia, Kraków

97 poziom zaufania

Dzień Dobry Pani,

Po przeczytaniu Pani długiej relacji, mogę zapewnić Panią, że najważniejszy krok do poradzenia sobie z trudnościami/wyzwaniami
w Państwa partnerstwie, macie Państwo już za sobą!

Dlaczego?
Bo pojawił się u Państwa świadomy zamysł..., a za tym zamysłem zazwyczaj! idzie działanie...

Przyznaję, że ucieszyłam się, kiedy przeczytałam, że postanowiliście
Państwo wspólnie zawalczyć o Waszą Rodzinę i dopuściliście do siebie takie przekonanie, że potrzebujecie wsparcia psychoterapeutycznego/psychologicznego, bo dzięki takiej współpracy Państwa wspólnie z Terapeutą, uda się Państwu zobaczyć, Co i Jak u Państwo nie funkcjonuje, i co (tak naprawdę!) jest przyczyną takiej reaktywności w związku.

Bo, żeby zbliżyć się do tzw. zapętleń, w które zazwyczaj wikła się relacja partnerska (co jest przyczyną kryzysu) jest potrzeba
wyciągnięcia na światło wszystkie pytania, uczucia i obawy/lęki.

Odpowiadając na Pani pytanie, zachęcałabym Państwa do podjęcia terapii par, u Terapeuty specjalizującego się w terapii par.

Gdyby miała Pani życzenie rozmowy ze mną, zapraszam do kontaktu via Skype.

Z przesłaniem dla Pani, Partnera i Córeczki Tego, Co jest Państwu teraz najbardziej potrzebne,

irena.mielnik.madej@gmail.com
tel. 502 749 605

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Gdzie szukać pomocy, jeśli nie radzę sobie z życiem? – odpowiada Mgr Irena Mielnik - Madej
Gdzie szukać pomocy w kryzysie małżeńskim? – odpowiada Mgr Agata Pacia (Katulska)
jak opanować nerwy i czy to depresja? – odpowiada Mgr Hanna Markiewicz
Jak radzić sobie z wybuchem agresji? – odpowiada Mgr Hanna Markiewicz
Jak opanować nerwy i się uspokoić? – odpowiada Mgr Anna Ingarden
Dlaczego miewam napady szału? – odpowiada Dr n. med. Dariusz Pysz-Waberski
W jaki sposób pomóc sobie ze słabym charakterem? – odpowiada Mgr Hanna Markiewicz
Dlaczego jestem wybuchowa i emocjonalna? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Dlaczego jestem nadmiernie emocjonalna? – odpowiada Mgr Bartosz Neska
O czym świadczą takie problemy u 34-latki? – odpowiada Mgr Bartosz Neska

artykuły

Terapia małżeńska - charakterystyka, zasady

Terapia małżeńska bardzo często jest ostatnią możl

Pomoc psychologiczna w związku z epidemią koronowiursa. Nasi eksperci czekają na Twoje pytania

Rozwijająca się epidemia koronawirusa przyczyniła

Łukasz Matusik opowiada o walce z łuszczycą i przypomina o swojej akcji #łuszczycaniezaraża

"Łuszczyca jest chorobą duszy i ciała" - mówi w ro

Jak szukać pomocy?

Mam 17 lat. Byłam wychowana w ciągłym stresie, ponieważ moja sytuacja w domu nigdy nie była "za ciekawa". Odkąd pamiętam boję się surowego ojca, który podnosił na mnie i na brata rękę. W dość młodym wieku odkrywałam jego zdrady, o czym w rodzinie wiedziałam tylko ja. Często słyszałam kłótnie między rodzicami, właściwie to mieli takowe codziennie z rana, kiedy myśleli zapewne, że nikt ich nie słyszy. Kłótnie były cały czas pomiędzy różnymi członkami rodziny. Także w szkole były problemy, w drugiej klasie gimnazjalnej byłam nawet zawieszona w prawach ucznia. Czułam się potwornie, w międzyczasie trafiła się bardzo mocna, trwająca prawie 6 lat nieodwzajemniona miłość.

Teraz jest lepiej, rodzice się jakoś dogadują, byłoby dobrze, gdyby nie śpiączka starszego o 2 lata brata, powoli wraca do siebie, niedługo wraca po rehabilitacji do domu, jednak jest kaleką i to bardzo zmienia życie nie tylko jego, ale i całej rodziny. Teraz czuję, że nie mam przyjaciół. W chwilach trudnych nie mam się do kogo zwrócić. Myślę, że mogę mieć zaburzoną psychikę w jakiś sposób, bo od 3 lat około nie mogę normalnie spać, nie ufam ludziom, czasami się ich boję i pragnę się przed nimi schować, unikam imprez ze znajomymi, ponieważ zawsze na takich imprezach myślę, że jestem gorsza od wszystkich. Boję się tego co będzie. Przyszłość wydaje się taka niepewna.

Opisałam po części moją sytuację i pytam, czy to może być depresja? Myślałam, aby pójść do psychologa (na początek), jednak nie wiem, czy jest możliwość bezpłatnych wizyt i czy potrzebne jest skierowanie np. od lekarza rodzinnego. Ja nie mam pojęcia, jak to działa. I czy o tym, że chodzę do specjalisty musieliby wiedzieć rodzice. Nie ukrywam, że nie chciałabym, aby wiedzieli. Czuję, że sama nie dam rady.

KOBIETA, 18 LAT ponad rok temu

Neurologia Depresja Psychologia

Paulina Witek Psycholog, Warszawa

72 poziom zaufania

Witam Cię serdecznie,

Zacznę może od tego, że nie masz chorej ani nienormalnej psychiki. Jesteś młodą dziewczyną, która trochę w życiu przeszła i masz prawo być zagubiona. Do tego wiek, który wcale nie jest łatwy. Bardzo dobrze to zresztą ujęłaś: "Przyszłość jest taka niepewna". To zdanie idealnie oddaje nastrój Twojego wieku. Dopiero poszukujesz swojej drogi, a Twoją głowę zaprzątają mysli związane z wieloma przykrymi wydarzeniami. Dlatego wizyta u psychologa to bardzo dobry pomysł. Prawdopodobnie cierpisz na zaburzenia depresyjno-lękowe i nie jesteś w tym przypadku odosobniona, bo wiele dziewcząt w twoim wieku ma podobne trudności. Na początek radziłabym Ci udać się do psychologa szkolnego lub Poradni Zdrowia Psychicznego dla młodzieży, najlepiej byłoby jednak zasięgnąć opinii kogoś, kto mógłby Ci polecić dobrego specjalistę. Do poradni zdrowia psychicznego nie potrzebujesz skierowania.

W psychoterapii bardzo ważne jest trafienie na odpowiednią osobę, która wzbudzi Twoje zaufanie, będzie Ciebie dobrze rozumiała i będziesz widziała efekty takich spotkań. Dlatego nie zniechęcaj się, gdyby pierwsza osoba, do której pójdziesz, nie zdobyła Twojej sympatii. Moim zdaniem nie ma potrzeby, abyś myślała w tej chwili o wizycie u lekarza psychiatry. Rodzicom prawdopodobnie będziesz musiała prędzej czy później powiedzieć. Kiedy na terapię zgłasza się osoba niepełnoletnia, problem dotyczy całej rodziny. Tę kwestię zostawiam jednak do przedyskutowania na sesji z psychologiem, który dokładniej pozna relacje w Twoim domu.

Pozdrawiam serdecznie!

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Czy jest sens skorzystać z pomocy psychologa? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Gdzie powinnam szukać jakiejkolwiek pomocy? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Zbyt długo byłem w złym towarzystwie - gdzie teraz szukać pomocy? – odpowiada Mgr Sawrina Stopyra
Co mi jest i gdzie szukać pomocy? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Czemu płaczę? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Mam dość życia. Co zrobić? – odpowiada Paulina Witek
Fobia, nerwica szkolna - czy powinnam szukać pomocy u lekarza? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Do kogo się udać z podejrzeniem zaburzeń psychicznych? – odpowiada Mgr Katarzyna Garbacz
Gdzie szukać pomocy dla pijącej matki? – odpowiada Dr n. med. Dariusz Pysz-Waberski
Czy psycholog pomoże mi wyleczyć się z aspołeczności? – odpowiada Mgr Katarzyna Garbacz

artykuły

Krytyczność, niepewność, brak wiary w siebie... Oto 6 oznak, że wychowywałeś się w toksycznej rodzinie!

Krytyczność, niepewność, brak wiary w siebie... Ot

Dziennik covidowy. "Najgorsza była niepewność, ile to potrwa i kiedy się skończy"

Chorowałam na COVID 12 dni. Zaczęło się od bólu pl

Czy masz skłonności do nerwicy?

Nerwice, czyli zaburzenia lękowesą grupą zaburzeń

Lek. Jerzy Bajko Neurolog, Szczecin

umów wizytę

prof. dr hab. med. Anna Krygowska-Wajs Neurolog, Kraków

umów wizytę

Dr n. med. Ewa Belniak Neurolog, Modliborzyce

umów wizytę

Lek. Arkadiusz Stawecki Neurologia, Sosnowiec

umów wizytę

Szukam pomocy

Witam, chodzę do szkoły. Nie daję rady, wszystko mnie przytłacza. Nie wiem, co robić. Myślałam o samobójstwie, ale w ostateczności. Sądzę, że nie byłabym zdolna do tego, lecz moje przyjaciółki powiedziały, że się zabiją. Wiem, jak to brzmi. Dały sobie czas do końca czerwca. Wiem, że na początku to było tylko takie gadanie, ale do czasu... od około miesiąca mnie to zaczęło przerażać. Powoli i ja o tym zaczęłam myśleć. Nie wiem, co zrobić, żeby one tego nie robiły. Już ze mną to nieważne... ja to muszę zrobić. Mój tata jest alkoholikiem. Nigdy mnie nie uderzył ani nic, ale to mnie dołuje jeszcze bardziej niż szkoła. Kocham rodziców jak nikogo. To jest jedyny powód, dla którego się nie zabiłam. Nie mogę im tego zrobić, ale już nie daję rady. W nocy płaczę, w dzień szkoła... nie chcę tak. Boże, co mam robić, ale chcę je uratować ponadto. Błagam o pomoc.

KOBIETA ponad rok temu

Neurologia Depresja Psychologia

Mgr Joanna Żur-Teper

60 poziom zaufania

Witam,
przede wszystkim powinnaś porozmawiać z kimś dorosłym, kogo darzysz zaufaniem, w żadnym wypadku nie powinnaś sama borykać się z tym problemem. Poproś o pomoc rodziców lub idź do szkolnego psychologa i opowiedz o tej sytuacji, w żadnym wypadku nie należy lekceważyć tego, że Twoje przyjaciółki planują samobójstwo.
Piszesz, że to, co stanie się z Tobą, to nieważne, jednak uważam, że jest to bardzo istotne i nie powinnaś tego ignorować. Wychowujesz się w rodzinie, w której występuje problem alkoholowy, więc zrozumiałe jest, że doświadczasz wielu przykrych emocji i trudno Ci się z tym wszystkim uporać. Pamiętaj, że z pomocą psychologa możesz sobie poradzić z dręczącymi Cię problemami i odzyskać radość życia. Jeśli nie chcesz pójść do psychologa szkolnego, możesz zapisać się do Poradni Zdrowia Psychicznego, gdzie otrzymasz specjalistyczną pomoc.
Pozdrawiam serdecznie