Ciągłe kłótnie w związku i brak kompromisu. Jestem ze swoim partnerem od 5 miesięcy. Na początku dogadywaliśmy się świetnie, jestem bardzo cierpliwą osobą i z początku nie wymagam zbyt wiele. Mój partner przeszedł wiele w życiu. Poznaliśmy się gdy kończył terapię (uzależniony od narkotyków). Nasz związek od razu stał się związkiem na odległość. Wspierałam i nadal wspieram mojego partnera. Nie potrafię do końca powiedzieć czy mogłam dostać od niego to samo. Zawsze kiedy potrzebowałam uwagi musiałam o nią walczyć kłótniami. Teraz dogadujemy się w codziennych sprawach, ale doszło z mojej strony do braku zaufania i zazdrości. Mam niską samoocenę. Wymagam od chłopaka czułości i ciągłego dowartościowania mnie. Sama nie potrafię tego zrobić. Bardzo często go to denerwuje. Uważa, że sam musi chcieć powiedzieć mi coś miłego. Szczerze się z nim zgadzam, ale brak własnej wartości i pisanie ciągłych czarnych scenariuszy jest ode mnie silniejsze. Kiedyś tworzyłam półtora roczny związek na odległość, w którym chłopak mnie zdradził. Widujemy się w weekendy dwa razy w miesiącu. Mniej więcej. Teraz przyjeżdża do mnie na dwa tygodnie, a ja nie chcę nic zepsuć. Bardzo często wypominam mu jakieś głupoty typu: zapytał kolegę o jakąś dziewczynę, przypomniało mi się, że powiedział w żartach, że jestem gruba (jestem szczupłą dziewczyną). Raz pokłóciliśmy się tak bardzo, że doszło do rozstania. To było półtora miesiąca temu. Założył sobie wtedy konto na portalu randkowym i ja na złość zrobiłam to samo. Bardzo mnie to zabolało, jego też. Uświadomił sobie jak wiele stracił. Wróciliśmy do siebie. Wiem, że związek z osobą uzależnioną nie jest łatwy. Taka osoba uczy się nowego siebie oraz jak traktować inne osoby. On jest taki, że potrafi być cudowny dla obcych osób, a te najbliższe rani bez żadnych skrupułów. Wiele przeszliśmy, jeżeli chodzi o żale wobec siebie. Tyle rzeczy we mnie buzowało, że byłam przychylna na każde jego zachcianki. Rezygnowałam wiele razy z własnego zdania byleby się nie kłócić, bo nie potrafiliśmy rozwiązać problemu. Ja mam swoje racje, on swoje i każde z nas jest uparte by wpoić coś drugiej osobie. Potem długo nad tym myślimy i dochodzimy do wniosku, że druga strona ma racje. Te wszystkie sytuacje wywołały we mnie napięcie, że potrafiłam się czepiać o głupią zmianę piosenki. Jestem osobą, która często łapie za słówka, ironizuje i się obraża. Nie chcemy z siebie rezygnować. Kochamy się, tak myślę. Mój partner często mi to mówi, ja jemu też. I faktycznie tak jest. Głęboko się nad tym zastanawialiśmy. Chcemy wspólnie znaleźć jakiś złoty środek do naszego szczęścia. Ponadto w łóżku jest nam bardzo dobrze. Gorzej jest z niego wyjść momentami i zrobić coś wspólnie. To nie zdarza się zbyt często, ale zdarza. On lubi decydować o wszystkim, zbyt pochopnie podejmuje decyzje i na końcu pyta mnie o zdanie. Jak jest odmienne to jest wojna. Niekiedy potrafi mi przytaknąć, ale potem od razu zmienia zdanie, więc i tak wychodzi na jego. Z bezsilności nie walczę o swoje, żeby nie było nieporozumień. Tyle, że to bezsensowne działanie, bo później wybucham po tygodniu, kiedy to wszytko się we mnie dusi. Bardzo proszę o pomoc.