Witam,
zwykle w pierwszej kolejności warto porozmawiać z mamą, powiedzieć o tym, co Pani czuje, ze martwi się Pani jej stanem, że pamięta ją jako inną osobę i zależy Pani na tym, żeby znów ani ja taką ujrzała, jednak zalecałabym tutaj delikatność, ponieważ osoby w depresji często zdają sobie sprawę ze swojego stanu, z tego, ze może być to obciążeniem dla bliskich, jednak trudno jest im z tego po prostu wyjść, gdyby tak było, zapewne wracały by do siebie bez żadnej pomocy. Także może Pani mówić o swoich odczuciach, ale z pełnym zrozumieniem dla stanu mamy i poszanowaniem tego, co się wydarzyło. Jednocześnie może się Pani próbować konsultować z lekarzem, dokładniej omówić problem, moje zalecenia mogą, rzecz jasna być tylko bardzo ogólne, ponieważ tylko pobieżnie znam problem. Być może lekarz po dokładniejszym poznaniu sprawy będzie mógł Pani dać bardziej szczegółowe zalecenia. Warto również wspomnieć, że depresja (jeśli to jest depresja, a jest to prawdopodobne jeśli takie stany zdarzały się wcześniej oraz z tego co Pani opisuje) być może będzie wymagała leczenia farmakologicznego. Do tego także należałoby by mamę jakoś ustosunkować. Inny jeszcze aspekt sprawy to przeżycie przez mamę żałoby, jest to proces składający się z kilku składników, czasem przebiega prosto, czasem na jego drodze pojawiają się komplikacje, być może w tej kwestii warto byłoby się także skonsultować z psychologiem.
