Jak pomóc rodzicom w wychowaniu niepełnosprawnego brata?

Witam, Mam brata 17-letniego niepełnosprawnego po porażeniu mózgowym. Z dobrego dziecka zrobił się agresywny w stosunku do rodzeństwa i rodziców. Ponieważ rodzice są już starsi i nie mają sił ja staram się im pomóc. Kiedy zwracam mu uwage, że robi coś źle, albo nie zrobił tego czego powinien tylko bierze się za co inne, zaraz zostaje mi zwrócona uwaga przez rodziców, że to nie moje dziecko i żebym zostawila go w spokoju. Boję się by z nerwów coś złego im się nie stało. Co mogę zrobić?

KOBIETA, 24 LAT ponad rok temu

Terapia rodzinna Agresja Pomoc psychologiczna Psychologia Dziecko

Mgr Dorota Nowacka Psychologia, Gdańsk

76 poziom zaufania

Witam, stara się Pani pomóc starszym rodzicom nad opieką nad niepełnosprawnym bratem. Martwi się Pani o nich, o rodzeństwo. Rozumiem że w opiekując się bratem chciałaby mieć Pani pewną decyzyjność, wpływ. Proszę z rodzicami o tym porozmawiać, na jakich warunkach może Pani opiekować się bratem, zadać im pytanie: "Co mogę dla was zrobić". Rodzice czują się odpowiedzialni za syna, za jego opiekę. Przesyłam link do strony, gdzie znajdzie Pani pomocne informacje: http://www.porazenie.nazwa.pl/artykul_numer_23.html , http://porazeniemozgowe.com.pl/
Pozdrawiam serdecznie
Dorota Nowacka
psycholog
rejestracja@psycholognowacka.pl
www.psycholognowacka.pl

Mgr Krzysztof Łowigus Psychologia, Gorzów Wielkopolski

60 poziom zaufania

Szanowny Panie, wydaje mi się, iż raz już pisałem w odpowiedzi na Pana trudności wiążące się z tą sytuacją. Rozumiejąc Pana dobre intencje i chęć niesienia pomocy od razu rzuca się w oczy fakt (z Pana opowieści), iż rodzice nie chcą lub nie potrafią przyjąć Pana pomocy. Zastanawiające jest, co takiego sprawia, że ma Pan trudność z zaakceptowaniem ich stanowiska. Być może mierzy się Pan z jakąś indywidualną trudnością (np. niską umiejętnością tolerowania sytuacji stresujących, tudzież odpowiedzialnością za spokój rodziców, albo inne).
Pozdrawiam

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Czy ciąży na mnie obowiązek zajęcia się bratem gdy rodzice odejdą? – odpowiada Mgr Dorota Nowacka
Żal do rodziców o wychowanie – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Jak radzić sobie z agresją u chorej osoby? – odpowiada Mgr Renata Kwiatkowska
Problem z bratem - nie chce się leczyć, jest na utrzymaniu rodziców – odpowiada Agnieszka Jamroży
Jak pomóc 22-letniemu bratu, który jest chory na schizofrenię paranoidalną? – odpowiada Marta Osińska-Białczyk
Tęsknota za rodzicami po wyprowadzce do męża – odpowiada Lek. Tomasz Budlewski
Jak mogę pomóc bratu, który ma depresję? – odpowiada Mgr Dawid Karol Kołodziej
Mój syn nie akceptuje swojego brata – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Opieka nad niepełnosprawnym dzieckiem a jego dojrzewanie – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Jak pomóc bratu - unikanie konfrontacji – odpowiada Paulina Witek

artykuły

Mam niepełnosprawne dziecko. Niedawno obchodziło swoje 41. urodziny

Coraz częściej słyszy się o matkach, które rezygnu

Mam poczucie, że jestem dla lekarza problemem, bo "przyszła kulawa i oczekuje badania"

Pielęgniarze trzymali Beatę za nogi. Jeden chwycił

Mały diabetyk coraz lepiej radzi sobie w szkole. Nie zawsze jest bezproblemowo

Brak asystenta, strach przed nieznanym, niechęć ze

Wtrącanie się rodziców w wychowanie dziecka

co zrobic jak tesciowa sie wtraca w wychowywaniu dziecka?

KOBIETA, 35 LAT ponad rok temu

Psychologia Relacje z rodzicami i teściami

Mgr Magdalena Golicz Psycholog

93 poziom zaufania

Na początek warto przyjrzeć się dlaczego to robi, a także postawić granice wobec zachowań i metod przez Państwa nieakceptowanych. Powinno to być zrobione po rozmowie i ustaleniu "wspólnego frontu" z mężem. To Państwo są rodzicami i głównymi wychowawcami dziecka, to Państwo także biorą za nie odpowiedzialność. By jednak ta strategia była skuteczna, ważne by w swoich postanowieniach byli Państwo razem i nawzajem się wspierali.

Mgr Violetta Ruksza Psycholog, Gdańsk

80 poziom zaufania

to rozległy i wielowątkowy temat.odpowiedź na portalu niewiele pomoże,polecam konsultacje u DOŚWIADCZONEGO TERAPEUTY (moża też pracowac na skypie).pozdrawiam serdecznie Violetta Ruksza

Dr Daniel Melerowicz Psychologia, Katowice

60 poziom zaufania

Dzień dobry, podaje pani bardzo mało szczegółów. W jaki sposób się wtrąca, kiedy ma do tego okazję, jak pani reaguje, jak reaguje mąż itd. Myślę, że w takiej sytuacji należny najpierw ustalić z mężem wspólne stanowisko i następnie porozmawiać (wspólnie z mężem) z teściową i przedstawić jej swoje stanowisko, granice co do jej ingerowania w wychowanie dziecka. Pozdrawiam.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Wtrącanie teściowej do wychowywania dziecka – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Odmienne zdanie rodziców i jego wpływ na wychowanie dziecka – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Skąd wziąć siły do wychowania trójki dzieci? – odpowiada Specjaliści Zespołu Emolium
Problem z podziałem obowiązków dotyczących wychowania syna – odpowiada Mgr Anna Gromińska
Dzieci partnera z poprzedniego związku – odpowiada Mgr Anna Suligowska
Jak połączyć miłość do partnera z wychowaniem dzieci? – odpowiada Mgr Agata Pacia (Katulska)
Teść i wspólne picie alkoholu – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Sposoby wychowania 3-latki – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Jak pogodzić się z teściem alkoholikiem i teściową, która się we wszystko wtrąca? – odpowiada Mgr Iwona Hildebrandt
Mieszkanie z rodzicami a rozwój dziecka – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska

artykuły

Jak zmienić zachowanie rozpieszczonego dziecka?

Rodzice jako spójna instytucja Wspierajcie się naw

Oblicza Starości - poruszająca wystawa, która oswaja ze starością

Starość jest piękna Starość niejedno ma oblicze -

Klub samopomocy: nauczyć się żyć między ludźmi

Nawet ktoś zorganizowany i świetnie radzący so

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

umów wizytę

Mgr Kamila Drozd Psycholog

umów wizytę

Mgr Dawid Karol Kołodziej Pedagogika, Bolesławiec

umów wizytę

Dr Krzysztof Dudziński Psychologia, Warszawa

umów wizytę

Jak pomóc bratu?

Witam, mam problem z moim młodszym bratem - aktualnie ma on 20 lat. Od zawsze był dzieckiem wyjątkowo spokojnym, grzecznym. Jednak wszystko się zmieniło 2 lata temu, przed samą maturą. W rezultacie nie zdał matury, następnie okazało się, że ma kontakt z narkotykami. Po długiej walce i sprawdzaniu go na każdym kroku wydaje mi się, że zakończył kontakty ze starym towarzystwem i narkotykami, choć pewności na 100% nie mam.

Jakieś 8 miesięcy temu rozstał się też z dziewczyną, którą podejrzewał o zdrady. Choć wydaje mi się, że część rzeczy sam sobie wymyślił. Podejrzewam go nawet o chorobliwą zazdrość. Po ich rozstaniu miewał stany lękowe, np. że chodzą po nim robaki albo bał się, że w pokoju są myszy. Aktualnie za największego swojego wroga uważa rodziców. Twierdzi, że ich nienawidzi i chce się od nich wyprowadzić. Jednak jednocześnie nic nie robi w kierunku, aby się od nich wyprowadzić. Poza tym mówi, że nie chce mu się wracać do domu po pracy, bo nienawidzi swojego domu.

Wiem, że może go denerwować ciągła kontrola ze strony rodziców, ale oni zwyczajnie się o niego martwią. Poza tym jeśli wraca do domu o 3 nad ranem to dziwne byłoby, gdyby nic mu nie powiedzieli. Do tej pory to ja byłam osobą, z którą jeszcze się liczył i rozmawiał, jeszcze miałam na niego wpływ. Jednak wyprowadziłam się do innego miasta i ciężko jest mi utrzymywać z nim kontakt non stop. Poza tym nie ukrywam, że ciężko jest mi czuć się odpowiedzialną za niego.

Zastanawiam się cały czas jak mogę mu pomóc, a właściwie jemu i moim rodzicom, aby relacje między nimi się poprawiły. Choć z drugiej strony trudno na pierwszy rzut oka uznać je za nieprawidłowe. Oni normalnie ze sobą rozmawiają, jedzą wspólnie posiłki, czasem się pokłócą, gdy wróci za późno do domu. Czy powinnam namówić ich na wizytę u lekarza? Czy może są to zwyczajnie problemy wieku dorastania, a my je wyolbrzymiamy?

KOBIETA ponad rok temu

Psychologia Problemy psychologiczne Emocje

Magdalena Pikulska Psychologia, Kraków

60 poziom zaufania

Witam!

Godna pochwały jest pani postawa wobec bliskiej osoby - chęć pomocy i przede wszystkim zrozumienia, co się z nią dzieje. Zrozumiałe są pani obawy co do jego samopoczucia i zachowania. Trudno interpretować zachowanie pani brata, ponieważ zbyt mało informacji pojawia się, m.in. na temat przyczyn przyjmowania narkotyków itp.

Ciągła kontrola osoby już dorosłej jest zapewne uciążliwa zarówno dla rodziców, jak i dla osoby kontrolowanej. Z jednej strony brak zaufania, a z drugiej zachowania (ze strony brata), które predysponują do ciągłej kontroli. To wszystko nakłada się na jakość relacji i komunikacji w rodzinie.

Lęki opisane przez panią wymagają konsultacji ze strony lekarza psychiatry. Myślę, że dobrym rozwiązaniem dla brata będzie rozpoczęcie psychoterapii - uświadomienie sobie zachowań konfliktowych oraz przepracowanie ich z terapeutą powinno poprawić sposób funkcjonowania pani brata.

Pozdrawiam