Witam,
niestety napisała Pani zbyt mało i ogólnikowo o swojej sytuacji. Relacje z rodzicami,zwłaszcza w dorosłym wieku ulegają zmianom. Dziecko staje się w pełni samodzielne,szuka własnego sposobu na życie mając już nieco ukształtowane przekonania i postawy. Może to budzić opór rodziców i obawy,zwłaszcza na początku i kiedy nowa droga ich dziecka jest odmienna od wybranej przez nich.Jednocześnie,jeżeli wciąż mieszka Pani z rodzicami pod jednym dachem,warto szanować zasady rządzące w ich domu i uwzględniać je w wybranej drodze. Zawsze warto porozmawiać z rodzicami-zapytać co naprawdę jest powodem ich konkretnych zachowań, powiedzieć jak to Pani interpretuje i jakie emocje to budzi. Myślę,że wtedy łatwiej będzie znaleźć kompromis. Może się także okazać,że rodzice wybrali dla Pani jakiś kierunek w wierze,że to będzie najlepsze-rozmowa może wiele wyjaśnić. Myślę także,że w takich sytuacjach wskazana byłaby chociażby jednorazowa konsultacja z psychologiem. On pomógłby Pani przygotować się do tej rozmowy. Warto zastanowić się także,dlaczego uwagi rodziców oddziałują na Panią, 22-letnią Kobietę-tak mocno? Skąd u Pani aż taki brak wiary we własne możliwości? Wrażliwe emocjonalnie osoby mogą na pewne zachowania patrzeć zbyt wnikliwie i źle je odczytywać. Wskazana byłaby właśnie pomoc psychologa. Pozdrawiam i życzę odnalezienia wspólnej ścieżki na drodze do porozumienia.
Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:
Niedojrzałość emocjonalna nie jest zaburzeniem czy
350 mln ludzi na całym świecie cierpi na depresję.
Krytyczność, niepewność, brak wiary w siebie... Ot
