Witam,
niestety działa Pani calkiem dobrze. Po prostu po otrzymaniu tak trudnej wiadomości Pani móżg probuje sobie z ta informacją jakos poradzic gdyż jest to bardzo trudny moment w Pani życiu. Myślę, ze Powinna Pani o tym z kims porozmawiac. Jakis przyjaciel czy inny czlonek rodziny albo psycholog/terapeuta, ktory pomoże Pani przez ten trudny okres przejść.
Podpowiem tylko, że jak juz Pani sobie pomyśli źle o tej całej sytuacji to prosz ę siebie nie obwiniać i sprobować skorzystać z krotkiego czasu jaki Wam pozostał tu- na ziemi. Pozdrawiam!
Dzień dobry.
Choroba bardzo często pojawia się nagle i w gwałtowny sposób zmienia dotychczasowe życie pacjenta i całej rodziny. Po usłyszeniu niepomyślnej diagnozy, osoba chora oraz jej najbliżsi mogą doznać szoku i potrzebować czasu na akceptację choroby oraz odnalezienie się w nowej sytuacji. Często chory w ciągu kilku dni musi przewartościować swoje życie i zmienić dotychczasowe plany prywatne i zawodowe. Pacjent i jego rodzina w trakcie leczenia przechodzi przez różne fazy radzenia sobie z chorobą. Każdy etap choroby to różne emocje i zachowania. Proces leczenia bywa długi, emocjonalnie wyczerpujący, dlatego wymaga zaangażowania najbliższej rodziny. Wsparcie psychologiczne pacjenta jest jednym z najważniejszych aspektów leczenia. Rodzina chorego odgrywa tu bardzo ważna rolę. Bardzo często najbliżsi mają ogromny wpływ na myślenie i postępowanie samego chorego. Wsparcie emocjonalne, udzielane głównie przez rodzinę chorego to przede wszystkim: - dążenie do poznania potrzeb pacjenta i ich zaspokojenie w miarę możliwości, - życzliwe, empatyczne słuchanie, - okazanie zrozumienia, - sygnalizowanie gotowości do podjęcia rozmowy na każdy trudny temat: „Jeśli chcesz możemy o tym porozmawiać…”, - okazywanie czułości (dotyk dłoni, przytulanie), - budowa relacji bezpiecznej dla chorego „Jestem obok, gdybyś mnie potrzebował”. Należy pamiętać, aby szanować potrzebę samotności pacjenta i nie osaczać go swoją osobą – wystarczy poinformowanie chorego: „Powiedz mi jeśli chcesz zostać sam”, nie zamartwiać się, gdy zapada cisza w trakcie ważnej rozmowy, pozwolić wypłakać się choremu i wyrazić swoje wszystkie emocje np. złość, lęk, pytać się; „Co mogę dla Ciebie zrobić?”. W przypadku pytań zapraszam do kontaktu. Istnieje możliwość konsultacji psychologicznej online. Pozdrawiam serdecznie. Justyna Żebrowska-Naklicka j.zebrowska.naklicka@gmail.com tel. 693 548 457
Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:
Krytyczność, niepewność, brak wiary w siebie... Ot
Demencja i inne schorzenia wieku podeszłego sp
Poważna choroba stanowi bolesne doświadczenie nie
