Witam, pisze to już w desperacji całkowitej.
Zaczęło się równy rok temu kiedy to miałam chwilowe zaburzenie widzenia oka lewego (wcześniej żadnych problemów zdrowotnych). Po chwili wystąpił ostry
ból głowy- lekarz wysłał mnie na sor. Tam, po wizycie u okulisty wyszło że mam ostre odlaczenie ciała szkilstego ( co nie jest grozne). W związku z
bólem głowy, zrobiono mi tomograf głowy i wtedy się zaczęło. Tomograf wykazał jakieś zmiany hypodensyjne, więc skierowano mnie na rezonans
mózgu. Na rezonans czekałam pół roku, w tym czasie popadlam w paranoje. Co chwilę odwiedzalam lekarzy, twierdząc że jestem chora. Wystepywaly u mnie wszystkie objawy danej choroby np.
stwardnienie rozsiane. Po zrobieniu rezonansu, faktycznie wyszły mi uszkodzenia hypodensyjne. Ten wynik zrujnowal moje życie, byłam już w takiej
nerwicy że byłam pewna że zaraz umrę. Od tamtego czasu odwiedziłam 6 neurologow , którzy zapewniali mnie że to nic strasznego, że to nie jest żadna choroba. Jeden skierował mnie do kardiologa- tam zostało mi przebadane serce- echo,ekg (wszystko ok). Dalej doszukiwalam się nowych chorób nie wierząc żadnemu lekarzowi i ciągle odwiedzalam następnych. Przeszło mi kiedy zaszłam w
ciążę, oczywiście ma chwilę. Kiedy poszłam do ginekologa, ten pobrał mi
cytologie i kazał zrobić badania na hiv i zoltaczke typu C, wszystko ponownie wróciło. Na wynik cytologii czekałam 3 miesiace, już wtedy byłam przekonana że mam raka. Bolał mnie okropnie brzuch, znowu miałam wszystkie objawy
raka szyjki macicy. Już nie mówiąc o hiv, gdzie idąc na badania prawie mdlalam. Jak już odebrałam cytologie, wszystko wróciło do normy. Jak zwykle na chwilę. Będąc w 5 miesiącu ciazy, zabolala mnie noga, o święty Panie. Naczytalam się o
zakrzepicy, wiedziałam że na 100% właśnie to mi dolega. Byłam przerażona, byłam pewna że za chwilę dostanę zatpru płucnego. Było mi słabo, kręciło mi się w głowie, brakowalo mi tchu, bolało mnie w klatce. Lekarze się już że mnie śmiali (doslownie). Zrobiłam usg doppler kończyn dolnych, wszystko wyszło jak należy. Żadnej zakrzepicy. Przeszłam już tyle badan, przez jeden rok odwiedziłam 6 neurologow, 3 okulistow, 2 kardiologow, psychiatre ( miałam wrażenie że sam bardziej potrzebuje psychiatry niż ja), ginekologa, 100 razy interniste, już nie wspominajac o tym ile razy wstawialam się na ostry dyżur do szpitala. Badań miałam robione tysiące od
morfologii po rezonans głowy.
Tarczyce, morfologie i milion innych badan w jak najlepszym porządku. Psychiatra nic nie pomógł, , bralam pramolan przez jakis czas, srednio pomogl, jestem już dosłownie chodzacym klebkiem nerwów, czekajacym co nowego może zacząć boleć. Panicznie boje sie o swojego syna, przy delikatnych odchylaniach od normy w morologii, myslalam ze oszaleje. Już poprostu nie wiem jak sobie z tym poradzić, doskonale zdaje sobie sprawę z problemu. Czy istnieje jakiś sposób aby mi pomóc? ;(
