Dzień dobry,
Rozumiem Panią bardzo dobrze, gdyż jest Pani dorosłą kobietą i to naturalne że pragnie Pani wyprowadzić się z domu i zamieszkać z ukochanym mężczyzną. W moim poczuciu Pani mama kieruje się tylko własnym interesem i nie dostrzega Pani potrzeb. Niestety to bardzo Panią ogranicza i sprawia, że ma Pani wyrzuty sumienia które nie powinny mieć miejsca w takich okolicznościach. Pani mama obawia się tzw. syndromu pustego gniazda i w swej zaborczości chciałaby nie mieszkać sama i mieś swoje dzieci zawsze przy sobie na wyłączność. Podejrzewam, że głównym powodem nielubienia Pani chłopaka nie są właściwości jego osoby, lecz fakt konieczności oddania mu swej córki. Jeśli wyprowadzi się Pani z domu to problemy z tym związane mogą być jeszcze większe niż w przypadku siostry, ponieważ teraz mama zostanie całkiem sama. Oczywiście nie wiem tego do końca, ale tak przypuszczam. Niestety obawiam się, że w tej sytuacji nie da się za wiele zrobić. Warto rozmawiać z mamą o powodach niechęci do Pani wyprowadzki, chociaż wiem jakie to trudne bo pisała Pani o tym, że na chwilę obecną rozmowa nie jest możliwa. Doradzałabym zasugerowanie mamie, że wyprowadzenie się nie oznacza zerwania relacji i będzie Pani dzwonić, odwiedzać mamę lub to ona będzie odwiedzać Panią. Nie powinna Pani rezygnować z ułożenia sobie życia, gdyż Pani będzie nieszczęśliwa a mama nigdy nie zechce wypuścić Pani z domu. Jeśli po wyprowadzeniu się mama będzie obrażona to warto wtedy szukać z nią kontaktu np. odwiedzić ją, zaprosić do siebie pod jakimś pretekstem, wysłać kolorową kartkę na święta lub imieniny. Najważniejsze żeby Pani mama nie czuła się samotna i żeby nadal czuła się potrzebna. Przykładowo może Pani poprosić ją o radę lub wsparcie w urządzaniu mieszkania albo obiecać jej, że w przyszłości będzie mogła wpadać by pomóc przy wnukach (jeśli ma Pani takie plany). Dodatkowo może Pani starać się jej pokazać, że to dla Pani ogromne szczęście z rozpoczynania nowego rozdziału w życiu i chciałaby Pani żeby mama też to szczęście podzielała np. można roztoczyć przed nią wizję wspólnego organizowania świąt zarówno u Pani jak i u niej w mieszkaniu. Oczywiście to tylko takie moje propozycje i ja nie wiem w jaki sposób mama by zareagowała na nie oraz nie wiem, czy da się zrobić coś w tej sytuacji. Istnieje niestety taka ewentualność, że będzie musiała Pani pogodzić się z jej tymczasowym milczeniem. Mam nadzieję, że wszystko jakoś się ułoży.
Pozdrawiam serdecznie,
Katarzyna Kulczycka
http://psycholog-kulczycka.pl/
