Jak radzić sobie z lękami i brakiem chęci na jedzenie?

Witam. Mam 18 lat . Mój wzrost to 160cm , a waga 43. Od jakiegoś czasu nie mogę patrzeć na jedzenie i nie mam ochoty cokolwiek zjeść. Chciałabym przytyć , ale po prostu nie mam apetytu. Mam zawroty głowy , częste mocne bóle głowy i codziennie rano jest mi niedobrze. Obawiam się ,że to są objawy anoreksji. Bardzo cząsto się stresuje i często odczuwam lęki .. Co mam z tym zrobić?

KOBIETA, 18 LAT ponad rok temu

Anoreksja Ból głowy Zawroty głowy Psychologia Brak apetytu

Mgr Piotr Jan Antoniak Psycholog, Warszawa

70 poziom zaufania

Witam Panią. Lęk przed nieznanym może powodować jeszcze większe napięcie. Proszę nie stawiać sobie diagnozy na własną rękę. Myślę, że w momencie w jakim się Pani znajduje najważniejsza jest diagnoza u specjalisty. Ponieważ chodzi o problemy z łaknieniem proszę zacząć od wizyty u lekarza rodzinnego, który może sprawdzić stan Pani zdrowia somatycznego (w razie potrzeby może zlecić niezbędne badania). Opisane przez Panią objawy nie muszą oznaczać anoreksji. Mogą one być na przykład związane z silnym stresem. To również wymaga diagnozy w bezpośrednim kontakcie. Z pewnością w Kielcach może Pani skorzystać z takiego kontaktu u doświadczonego psychologa. Pozdrawiam Panią
http://piotrantoniak.pl/

Mgr Magdalena Hanna Nagrodzka Psychologia, Warszawa

65 poziom zaufania

Szanowna Pani,

objawy jakie Pani opisuje są bardzo niepokojące. Proszę koniecznie udać się do lekarza rodzinnego, który zleci panel badań podstawowych. Konieczna jest także bezpośrednia konsultacja psychologiczna.

Serdecznie pozdrawiam!
mgr Magdalena Nagrodzka
PSYCHOLOG KLINICZNY, PSYCHOTERAPEUTA, COACH
www.nagrodzkacoaching.pl

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Co oznacza ciągłe zmęczenie i osłabienie? – odpowiada Lek. Jerzy Bajko
Lęk, że stanie się coś złego – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak radzić sobie z lękiem? – odpowiada Magdalena Pikulska
Czy zaburzenia odżywiania mogą powodować kłopoty z tarczycą? – odpowiada Ewa Gonia
Napady lęku u uczennicy w klasie maturalnej – odpowiada mgr Edward Jakubowicz
Jak poradzić sobie z lękiem przed śmiercią? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
O czym świadczą problemy z pamięcią świeżą? – odpowiada Mgr Piotr Jan Antoniak
Problemy z jedzeniem i nudności – odpowiada Lek. Tomasz Budlewski
Jak pomóc sobie z apatią i osłabieniem? – odpowiada Mgr Irena Mielnik - Madej
Jestem smutna i nic mnie nie cieszy - czy mam depresję? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek

artykuły

Anoreksja (jadłowstręt psychiczny) - przyczyny, objawy, leczenie

Anoreksja to choroba, której podłożem są zaburzeni

Najczęstsze błędy psychoterapeutów, czyli jak nie marnować czasu i pieniędzy

Decyzja o szukaniu pomocy psychologicznej jest zwy

Jeden dzień w Dziennym Domu Opieki Medycznej

Dzień zaczyna się tutaj jak w każdym prawdziwym do

Jak radzić sobie z brakiem chęci do życia?

Nie radzę sobie sama z sobą. Mam 23 lata, jestem w szczęśliwym (tak mi się wydaje) związku od 4 lat, mam rodzinę, przyjaciół, zawsze byłam uważana za towarzyska, zawsze uśmiechnięta, zwariowana osobę, staram się jak mogę pomagać innym, ludzi ciągnie do mnie w jakiś niezrozumiały sposób. Zawsze uważałam swoje życie za normalne, choć musiałam dość szybko dorosnąć. W czym problem? Zawsze uważałam się za osobę leniwą, ale od dłuższego czasu przerodziło się to w ciągle ,,nie chce mi się". Mam marzenia, wręcz zmuszam się by robić cokolwiek w kierunku ich spełniania by na końcu zawsze stwierdzic, że jednak nie, to nie ma sensu. Mam ochotę na wszystko, zarazem nie mając na nic, coraz częściej łapie się na tym, że nie chce mi się żyć, mimo iż mam dla kogo i z pozoru nie wiedzie mi się najgorzej. A głównym problemem w tym wszystkim jest moje codzienne ucieknie w świat marzeń i rozmyślanie a wręcz tworzenie historii które nigdy nie miały miejsca i mieć nie będą, bo są nierealne. Jestem od tego wręcz uzależniona i brzmi to głupio i dziecinnie ale będąc w szczęśliwym związku, codziennie wyobrażam sobie życie z kimś innym całkiem inaczej (w dodatku z idolem z innego kontynentu). To nie są przypadkowe historie, wszystko płynie w nich z dnia na dzień, jakbym gdzieś w alternatywnej teraźniejszości rzeczywiście tak żyła. W najlepszych chwilach te "urojenia" dają mi motywację na chwilę by coś robić, działać, uczyć się czegoś nowego. W najgorszych doprowadzają do płaczu, uświadamiają że wariuje i odbierają chęci do życia. Nastrój potrafi mi się zmieniać kilka razy dziennie. Zaczynam sobie z tym nie radzić, z nikim nie rozmawiam na ten temat bo wstyd, że dorosła kobieta najpierw ma marzenia jak 13sto latka a potem jeszcze sobie z nimi nie radzi. Jak to zmienić? Albo obrócić to wszystko na swoją korzyść i wyciągać z tego tylko to co dobre, co napędza?

KOBIETA, 23 LAT ponad rok temu

Uzależnienia Zespoły urojeniowe i otępienie Zaburzenia nastroju Psychologia

mgr Agnieszka Sulik Psychologia, Warszawa

34 poziom zaufania

Witam,
myślę, że to o czym Pani pisze nie nosi znamion urojeń. Wygląda to bardziej jak zagubienie się pomiędzy światem realnym a tym wyimaginowanym. Warto byłoby aby przyjrzała się Pani swojemu życiu i jego elementom z innej perspektywy. Zachęcam aby skorzystała Pani ze wsparcia psychologicznego zwłaszcza z tego względu (jak sama Pani pisze) że, nie rozmawia Pani o tym z nikim. Posiadanie problemów osobistych, wątpliwości, nierealnych planów czy marzeń nie jest niczym wstydliwym. Każdy z nas ma tego typu problemy w toku swojego życia ale o nich należy rozmawiać. Tylko za pomocą rozmowy jesteśmy w stanie zdystansować się do swoich trudności i spojrzeć na nie inaczej. Jeżeli nie ma Pani w swoim otoczeniu zaufanej osoby, której może Pani o tym wszystkim opowiedzieć warto udać się do psychologa. Psycholog jest osobą bezstronną, obcą, która w żaden sposób Pani nie oceni a jedynie może pomóc usystematyzować Pani myśli, popracować nad stawianiem celów oraz poprawić Pani samoocenę. Warto aby dostrzegła Pani swoje zasoby (mocne strony). Już po samym Pani wpisie widzę, że ma Pani ich sporo :) może Pani przeczytać swój wpis jeszcze raz i spróbować je wyłapać bo są już w pierwszych kilku linijkach tekstu.
Nastrój bardzo często jest uzależniony od naszych myśli i poczucia wartości. W Pani przypadku uporanie się z myślami, także tymi o samej sobie pozytywnie wpłynie na nastrój.
Proszę się nad tym zastanowić. Jest to bardzo dobry moment aby sobie pomóc i odzyskać wewnętrzną równowagę.
Powodzenia!

Mgr Dorota Nowacka Psychologia, Gdańsk

76 poziom zaufania

Witam, można wyciągnąć z tych marzeń to co dobre, co napędza. Zastanowić się które z nich są realne lub jak je zastąpić. Proszę skorzystać z pomocy psychologicznej. Będzie miała Pani możliwość rozmowy bez poczucia wstydu, z pomocną osobą, która nie ocenia.
Pozdrawiam serdecznie
Dorota Nowacka
psycholog
rejestracja@psycholognowacka.pl
www.psycholognowacka.pl

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Brak chęci do życia, płacz i smutek – odpowiada Mgr Jakub Bieniecki
Zły nastrój a brak chęci do życia – odpowiada Mgr Ludmiła Kulikowska-Kubiak
Jak poradzić sobie z brakiem chęci do życia? – odpowiada Dr Paulina Marczyńska
Głęboka pustka we mnie i brak chęci do życia – odpowiada Dr n. med. Anna Zofia Antosik
Jak odzyskać chęć życia? – odpowiada Mgr Marta Widera-Kędryna
Brak motywacji i chęci do życia - jak sobie z tym poradzić? – odpowiada Mgr Irena Mielnik - Madej
Brak chęci do dalszego życia - co się dzieje? – odpowiada Magdalena Pikulska
Jak nabrać chęci do życia? – odpowiada Mgr Joanna Pacuła-Kargol
Niechęć do męża i myśli o innym mężczyźnie – odpowiada Mgr Ryszard Chłopek
Brak zaufania do życia i niska samoocena – odpowiada Mgr Elżbieta Grabarczyk Pracownia Pomocy Psychologicznej SALAMANDRA

artykuły

22 sposoby na lepsze życie według cenionego psychologa i psychoterapeuty

Spłacone długi wdzięczności to jedna z dróg osiągn

Pogarda i brak współpracy - z tym spotykają się studenci medycyny na praktykach

Kiedy studiujemy, poznajemy medycynę od środka. No

Jak rozmawiać z chorym na depresję?

350 mln ludzi na całym świecie cierpi na depresję.

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

umów wizytę

Mgr Kamila Drozd Psycholog

umów wizytę

Mgr Dawid Karol Kołodziej Pedagogika, Bolesławiec

umów wizytę

Dr Krzysztof Dudziński Psychologia, Warszawa

umów wizytę

Jak radzić sobie z brakiem chęci na seks?

Witam. Mam problem z partnerem i seksem. Szukam pomocy tutaj, niech ktoś mi pomoże i oświeci Mnie co jest z Nim nie tak. Ostatnio powiedział mi że nie będzie się tylko on starał aby doszło do seksu. Tylko zapomniał ze tego dnia kiedy mi mówił bardzo źle się czułam i nie miałam na nic ochoty. Ale żeby nie było mu smutno to mu się oddałam, wycierpiałam w bólu aby mu było dobrze. A jak Ja chce zainicjować coś, to On zasypia lub ogląda tv. Nie wyczuwa tego że się przymilam, całuję, seksowniej ubieram. Nie wiem, prosto z mostu mam mu mówić że kładź sie bo bedziemy uprawiać teraz seks. Dowiaduje się kilka dni później że będzie zero seksu. Będzie On i jego ręka. Mój partner nie rozumie że jadąc po pracy kończącej się o 20.00 do niego przez 40 min do jego domu na kilka godzin, po 8 godzinach pracy jestem wykończona i nie mam siły nawet iść i się wysikać. Stwierdził ze jak ,,nie ma lodzika, to nie ma seksu,, Ja nie lubie zaspokajać oralnie ani nie lubie być tak zaspokajana. Lub różne pozycje, i seks nie jest nudny u nas, ale u Niego bez orala nie ma nic. Kilka razy zmusiłam się wręcz do tego na kilka minut. Tylko że seks musi byc pod jego zaspokajanie a nie moje. Moje uczucia leżą w koszu bo On się tylko liczy. Jesteśmy dorośli, ale jego zachowanie dziecinne. Niedługo seks będzie dla Mnie niczym wyjątkowym tylko przymusem do rzeczy jakie On chce. Ma w nosie to że się staram i ma w nosie to że ja chce aby on też się angażował. Rozmawialiśmy już na ten temat ale on zwyczajnie ma to w czterech literach. Dziękuję za każdą dobrą radę itp.

KOBIETA, 21 LAT ponad rok temu

Problemy z seksem Seksuologia Seks Nos

Mgr Maciej Rutkowski Psychologia, Białystok

80 poziom zaufania

Dzień dobry,

Wydaje się, że problem, o którym Pani pisze dotyczy nie tyle sfery seksualnej, ile samej relacji, w której Pani jest, a którą sama Pani opisuje m.in. słowami: "...seks musi być pod jego zaspokajanie...", "Moje uczucia leżą w koszu", "Ma w nosie to, że ja się staram...", "...on zwyczajnie ma to w czterech literach". Można więc zadać sobie pytanie, co daje Pani związek z mężczyzną, którego zachowanie sama Pani opisuje jako dziecinne, a w którym nie liczą się ani Pani potrzeby ani Pani?
Mówiąc inaczej - Pani opis wskazuje, że jest Pani przez partnera traktowana instrumentalnie, czyli jako przedmiot do zaspokajania jego potrzeb (nie tylko seksualnych), a jeśli nie wypełnia Pani swojej roli, jest Pani szantażowana i na domiar złego szantażom tym ulega ("kilka razy zmusiłam się do tego...").
Warto byłoby wobec powyższego przyjrzeć się sobie i swojemu poczuciu wartości - jako człowieka i jako kobiety - jak również temu, z jakiego powodu pozwala Pani traktować się jak narzędzie do zaspokajania seksualnych chuci. Z powyższego powodu sugerowałbym przede wszystkim rozważenie sensowności tkwienia w opisanym przez Panią "związku" oraz konsultację psychologiczną, celem poszukania głębszych przyczyn Pani tendencji do poddawania się seksualnemu i psychicznemu zniewoleniu.

Pozdrawiam.
Maciej Rutkowski www.abovo.bialystok.pl