Jak sobie poradzić z problemami z żywieniem?
Rok temu zaczęły sie moje problemy związane z żywieniem. Zaczęłam bardzo restrykcyjnie przestrzegać diety ale coraz częściej zdarzały mi sie kompulsywne napady podczas których życie traciło dla mnie sens, miałam ochotę zaszyć sie w domu i nie mieć kontaktu ze światem. Studiuje dwa kierunki i nadmiar obowiązków, mieszkanie w innym mieście i brak efektów mojej diety doprowadzały do tych stanów w których bardzo złe sie czułam psychicznie. Zapisałam sie na psychoterapię, miałam coraz mniej ataków, choć nadal jak uderzona młotkiem liczyłam kalorie. W wakacje nagle nie miałam tylu obowiązków a mimo to nie potrafiłam utrzymać diety i to mnie dołowalo. W tym czasie juz nie chodziłam na terapie. Nagle w sierpniu z dnia na dzień postanowiłam po raz kolejny rzucić liczenie kalorii i tym razem sie udało. Wciąż zależało mi na schudnięciu ale juz nie robiłam tego tak restrykcyjnie. Co nie zmieni faktu ze zdarzało mi sie mieć napady ale rzadsze i o mniejszej sile. Ale pojawiło sie cos innego. We wrzesniu miałam zaplanowany bardzo odważna samotna podróż. Gdy poleciałam okazało sie ze dostałam strasznej agorafobii, nie miałam ochoty nic jeść ani robic jedynie co to chciałam uciec od natrętnych myśli związanych z lekiem z przebywania samemu w tamtym miejscu. Wróciłam i wszystko wróciło do normy. Zaczęłam kolejny rok studiów, do tego mnóstwo innych rzeczy, bardzo dużo na głowie. Stresujący tryb życia ale było Ok. Do ostatniego tygodnia. Zaczęły nachodzić mnie bardzo dziwne myśli o życiu, o śmierci o starości. Mam bardzo duża dozę autorefleksji wiec sama do siebie mowię wielokrotnie żebym przestała tłumacze sobie dlaczego tak myśle i jak powinnam ze mam sie nie przejmować. Ale od kilku dni mam straszny ucisk w klatce piersiowej z nerwów, moje myśli mnie przerażają bo przez te głupoty straciłam motywacje bo nie widzę sensu w moim działaniu, nie widzę sensu ani Jędrych ani drugich studiów, czuje sie samotna choć teoretycznie otaczają mnie ludzie, rodzina. Jescze tydzień temu byłam zadowolona, w stresie ale radosna, bardziej wyluzowana a od kilku dni nie daje sobie rady ni wiem totalnie co robic czy to minie????? Czy ja powinnam iść do psychiatry? Nie chce zeby okazało sie ze mam cos nie tak z głowa, bo nie powinnam mieć mam fajne życie rodzine nie brakuje mi niczego a jednak nie potrafię być szczęśliwa i strasznie jestem o to na siebie zła. Proszę pomóżcie.
