Można na wiele sposobów dać rodzinie do zrozumienia, że chce się decydować o sobie. Na przykład, można rzucić szkołę, pracę, obowiązki, zaprzepaścić swoją sytuację zawodową. Można związać się czy zajść w ciążę z kimś, kogo nie polubią. Można przestać dbać o siebie, czy popaść w poważną chorobę psychiczną. Nadużywać substancji psychoaktywnych. I tym podobne. Czy to łatwiejsze od rozmowy... to już kwestia indywidualna ;)
Spokojnie, dotrze do nich, tylko nie od razu. Kropla drąży jednak skałę.
http://www.krakowpsycholog.com.pl/
Dorosłość to oprócz praw, także branie odpowiedzialności za siebie i samodzielność. Być może warto wyraźnie stawiać granice, a także zwiększyć swoja samodzielność w kwestiach życiowych. Taka postawa ma szansę pokazać, ze rzeczywiście jest Pani dorosła, ma nie tylko prawo, ale także możliwości i umiejętności, by o sobie decydować.
Z troską i zainteresowaniem przeczytałem Pani pytanie. Odpowiem trochę na przekór. Dwadzieścia dwa lata to wcale nie tak dużo a psychologia rozwojowa dostarcza coraz więcej dowodów na to, że w dzisiejszych czasach dorośleć zaczynamy znacznie później niż nasi rodzice i dziadkowie. Może w Pani sytuacji pomocne by było pewne intelektualne ćwiczenie. W spokoju ciszy codziennie przez tydzień proszę zapisywać na kartce korzyści wynikające z dalszego pozostawania w zależności od rodziny. Wtedy może znajdzie Pani optymalne rozwiązanie dla siebie i innych. Życzę Powodzenia.
Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:
Małgorzata Szok-Ciechacka miała rok, gdy przestała
Izolacja, samotność i brak kontaktów towarzyskich.
Dostałam w prezencie drugie życie - mówi Małgorza
