Witam serdecznie,
a dlaczego ktoś miałby prawo powiedzieć Pani, że nie wolno Pani czuć tego, co tak naprawdę już Pani czuje? Nikt nie ma takiego prawa.
Stwierdza Pani, że odczuwa złość, wściekłość, frustrację, bezsilność i do tego smutek. Są to Pani uczucia i nikt nie jest Pani w stanie tego zabronić ani odebrać.
Napisała Pani, że utraciła marzenia i nadzieję. Mam wrażenie, że jest to poczucie utraty i nadziei, że ktoś od kogo oczekiwała Pani, że da Pani wsparcie i podporę (rodzice, dziadkowie), tak naprawdę zawiedli Pani oczekiwania, i robią to nadal.
Podejrzewam, że nie tylko sa to Pani obecne uczucia, ale także wiążące się z przeszłością, z okresem Pani dzieciństwa.
Relacje dziecka z rodzicami są jednymi z najważniejszych, ponieważ sa swoistego rodzaju fundamentem wszelkich dalszych relacji. Jeśli spotkał Panią zawód i rozczarowanie, trudno będzie Pani przezwyciężyć takie uczucie w innych relacjach.
Mam także wrażenie, że rodzice byli dla Pani bardzo surowi i wymagający, narzucali i nakazywali wiele kwestii, które niekoniecznie były zgodne z Panią samą. Że nie do końca w tych relacjach była "przestrzeń" na to, aby była Pani sobą, niezależnie od tego jaka Pani jest i co Pani robi.
Stąd też, ma Pani wątpliwości, do czego ma Pani prawo, a do czego nie, bo być może zazwyczaj było to Pani narzucane, tłumiąc prawdziwe Pani emocje.
Sugeruję poszukanie bezpośredniej pomocy u psychoterapeuty. Przede wszystkim z myślą i troską o samą siebie, aby na starcie dorosłego życia, przeanalizować pewne obciążenia, które wpływają na Panią i Pani samopoczucie.
Pozdrawiam serdecznie i życzę wszystkiego dobrego,
Katarzyna Włoch
-------------------------
ZAPRASZAM NA
http://charakterownia.pl
