Witam serdecznie!
Wiele nastolatek, które cierpią na zaburzenia odżywiania, zaprzecza problemowi, twierdząc, że nic im nie dolega. Ponadto, anorektyczki to osoby, które zrobią wszystko, by jak najdłużej swój „sekret” utrzymać w tajemnicy, żeby nikt nie nabrał podejrzeń, np. chodzą ubrane w luźnych ciuchach. Drogą wirtualną nie określę, czy Pani córka cierpi na anoreksję. Tutaj potrzeba bezpośredniej konsultacji psychiatrycznej. Objawy anoreksji, to: spadek wagi lub brak przybytku wagi, prowadzący do masy ciała niższej co najmniej o 15% od oczekiwanej (tutaj pomocne okazuje się obliczenie BMI – wskaźnika masy ciała), unikanie tuczących pokarmów, przyjmowanie środków przeczyszczających, prowokowanie wymiotów, wykonywanie intensywnych ćwiczeń, monitorowanie tabel kaloryczności posiłków, ograniczenie porcji jedzenia, zaburzony obraz własnego ciała, obawa przed przytyciem, zaburzenia hormonalne, np. zanik miesiączki. Więcej na temat jadłowstrętu psychicznego dowie się Pani pod poniższymi linkami:
http://portal.abczdrowie.pl/anoreksja
http://portal.abczdrowie.pl/anoreksja-u-dzieci
http://portal.abczdrowie.pl/anoreksja-bulimiczna
http://portal.abczdrowie.pl/jadlowstret-psychiczny
http://portal.abczdrowie.pl/objawy-anoreksji-bulimicznej
Co może Pani zrobić dla córki, która prawdopodobnie cierpi na anoreksję? Na pewno nie zmusi jej Pani do leczenia ani nie nakarmi jej Pani na siłę – to nic nie da. Trzeba zacząć od rozmowy. Na pewno będzie ciężko, bo Pani córka może reagować agresją i złością, nie chcieć z Panią rozmawiać albo zaprzeczać, że ma problemy z jedzeniem. Proszę być jednak cierpliwą. Może Pani spróbować zachęcić ją do wizyty u psychologa szkolnego, przed którym możliwe, że łatwiej jej będzie się otworzyć. Proszę nie robić jej wyrzutów, ale być przy niej, akceptować ją taką, jaka jest. Anoreksja ma różne przyczyny – perfekcjonizm, niska samoocena, wysoki poziom aspiracji, zaburzone relacje rodzinne, chłód emocjonalny itp. Proszę się nie obwiniać za chorobę córki. Musicie się Panie wspierać. Psycholog szkolny może dać skierowanie do specjalistycznej poradni zdrowia psychicznego albo zachęcić do wizyty u psychiatry. Pani sama może zachęcać córkę do pomocy przy przyrządzaniu posiłków – niech pomaga w gotowaniu, mówi, na co ma ochotę, kupuje produkty na obiad itp. Najważniejsza jest jednak dbałość o relacje na linii córka-matka i rozmowa o uczuciach.
Pozdrawiam i życzę powodzenia!
