Męczę się sam ze sobą. Czy jestem chory?

Mam 20 lat. Uczę się obecnie w seminarium. Mam ogromny problem. Od ponad pół roku mam jakby depresję. Polega ona na tym, że ciężko mi rozmawiać z ludźmi, unikam z nimi kontaktu, uciekam wzrokiem, jakbym się ich bał, czasami w ogóle się nie odzywam prawie przez cały dzień. Mam jakąś blokadę, boję się jakby ludzi, nic mnie nie cieszy, zatraciłem gdzieś cele i sens życia. Męczę się sam ze sobą. Lubię siedzieć samemu w pokoju i albo spać, albo siedzieć przy komputerze. Mam wiele zainteresowań, jestem zdolnym człowiekiem, ale coś jest nie tak. Nie mam problemów w rodzinie, mam dwójkę braci, których bardzo kocham. Rodzice zawsze mieli problemy finansowe, ale też zawsze sobie radzą. Czasami wydaje mi się że poszedłem do seminarium żeby rodzice nie mieli problemów finansowych. Teraz przejdę do moich problemów. Oo czasu 6 podstawówki nie było ze mną żadnych problemów. Gdy poszedłem do gimnazjum byłem bity i poniżany przez jednego z kolegów, co także wykorzystywali inni - ja nikomu tego nie powiedziałem. Męczyłem się przez 3 lata, miałem wiele psychicznych problemów, np. ciągle widziałem tego chłopaka, stałem się małomówny, dużo się uczyłem byłem typem raczej kujona, niby wszystko było ok, jednak to nie prawda. Okres liceum był jakby odreagowywaniem tych 3 lat - miałem dobrych kolegów, jednak już wtedy miałem zaniżoną samoocenę, ciężko mi było się dogadać. Już wtedy unikałem ludzi, raczej siedziałem sam w domu i mało co się spotykałem z niektórymi. Tak przeszły trzy lata i gdy miałem wybrać jakieś studia to chyba podświadomie wybrałem seminarium, chociaż wcześniej o nim nie myślałem. Jest to dla mnie jakby azyl, bo to raczej zamknięta strefa. Na początku było nawet ok, znalazłem kolegów, do czasu gdy się odwrócili ode mnie i zostawili dla innego kolegi - wtedy zacząłem tracić niejako grunt pod nogami. Mam oprócz nich jednego kolegę, który do tej pory mnie nie opuścił, jednak on chce się ze mną przyjaźnić trochę na siłę. Problem jest taki, że nie mam chęci do życia, celów, modlitwa mi już nie wychodzi, unikam ludzi, mam przypływy radości, ale bardzo krótkie, trwające jakieś kilka dni, a resztę czasu mam zły humor. Ktoś mi powiedział, że nie mam wypracowanej osobowości, bo rozmawiając z kimś dostosowuje się do niego. I to jest prawda - od zawsze tak robiłem, a teraz, gdy chcę to zmienić, to sam już nie wiem jaki jestem, przez co też tak cierpię. Bardo proszę o pomoc, bo nie wiem co mam robić. Raz już miałem myśli samobójcze, ale tylko dzięki modlitwie i temu, że mam rodzinę tego nie zrobiłem.