Witam serdecznie!
Nic dziwnego, że Pana dziewczyna jest smutna, przygnębiona, osowiała i brakuje jej radości, skoro niedawno przeżyła rozwód rodziców. Przez tyle lat była przyzwyczajona do status quo – ojciec pił, matka i ona znosiły upokorzenia. Niby sytuacja niewygodna, bo ojciec-alkoholik to trauma, ale przez tyle lat Pana dziewczyna była w jakimś sensie do tego przyzwyczajona. Teraz schemat się zmienił. Rodzice się rozstali, ojciec podjął terapię, rodzina się rozpadła. Pana dziewczyna najprawdopodobniej nie radzi sobie emocjonalnie z tyloma zmianami. Poza tym, niewykluczone, że cierpi na syndrom DDA (Dorosłe Dzieci Alkoholików), czyli przejawia ambiwalentne uczucia wobec rodziców. Z jednej strony ich kocha, a z drugiej nienawidzi ojca, który pił, a także może mieć żal do matki, że zbyt późno zwlekała z rozwodem, że wcześniej nic nie zrobiła, by zmobilizować ojca do leczenia itp. Zdaję sobie sprawę, że czuje się Pan niezręcznie, gdyż nie wie, jak ma pocieszyć swoją dziewczynę, jak jej pomóc. Proszę z nią rozmawiać, starać się ją zabierać do ludzi, by nie zamykała się w sobie ze swoimi problemami. Radziłabym też, by zachęcił ją Pan do podjęcia psychoterapii, np. w kierunku DDA. Takie spotkania pozwoliłyby jej lepiej poznać, zrozumieć i zaakceptować emocje, jakich doświadcza.
Pozdrawiam i życzę powodzenia!
