Witam. Proces separacji młodego człowieka jest trudny zarówno dla niego samego, jak i dla rodziców. Jednocześnie jest on niezbędny, by młody człowiek potrafił żyć samodzielnie, podejmował własne decyzje i ponosił ich konsekwencje. Wymaga on jednak czasu i akceptacji faktu, że dzieci dorastają i odchodzą z domu.
To ciekawe, że zadaje Pani psychologowi pytanie, czy może Pani żyć po swojemu. Myślę, że zna Pani odpowiedź i podejmuje Pani próby separacyjne. Rodzice tutaj pełnią rolę trzymającą Panią w pewnych granicach. Taka sytuacja potrwa zapewne jakiś czas, warto się jej przyglądać. Takie gry między młodymi dorosłymi, a ich rodzicami są potrzebne i rozwijające, kształtują bowiem nie tylko separację, ale i poczucie odpowiedzialności za siebie i innych.
Gdyby sytuacja, którą Pani opisuje stała się dla Pani bardzo trudna, warto rozważyć konsultację u doświadczonego psychoterapeuty, który pomoże Pani przejść przez ten niełatwy okres. Pozdrawiam.
Małgorzata Danielewicz
www.terapia-psycholog.com.pl
www.psychoterapia.lublin.pl
Samodecyzyjność to nie tylko kwestia wyboru znajomych czy czasu powrotu do domu, ale także odpowiedzialność i samodzielność. Jeśli pozostaje Pani w zależności od rodziców (także bytowej czy finansowej) konieczne będzie wypracowanie satysfakcjonujących obydwie strony reguł funkcjonowania. Nie chodzi tu jednak by dostosowywać się czy żądać, ale raczej by wzajemne uważnie słuchać, szanować i znajdować takie sposoby funkcjonowania i koegzystowania, które pozwolą wszystkim domownikom czuć się dobrze i bezpiecznie. Zachęcam do podjęcia spokojnej rozmowy, opartej na wzajemnej trosce raczej niż pretensjach.
Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:
